ΚΑΓΗΘΗΤΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
(«Ελεύθερον Βήμα», 20 Απριλίου 1936)
(«Ελεύθερον Βήμα», 20 Απριλίου 1936)
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ανώμαλο, κάτι που ξεσκεπάζει μια πτυχή
της κοινωνικής και της κρατικής μας σαπίλας.
Ακούγονται αμέσως κραυγές καλών και σοβαρών νοικοκυραίων, που ρωτούν
με αγωνία :
Που πάμε;
Είναι μια κραυγή τρομάρας, την προκαλεί το φάντασμα του κομμουνισμού,
που βλέπουν σε κάθε τέτοια περίσταση να διαγράφεται στον ορίζοντα.
Αλλά πρέπει νομίζω να καθαρίσουν τα γυαλιά τους : Ότι υπάρχει κάποιο φάντασμα αυτό είναι βέβαιο.
Αλλά δεν είναι του κομμουνισμού – είναι κάτι πολύ χειρότερο:
Είναι της αναρχίας.
Και λέω πολύ χειρότερο γιατί ο κομμουνισμός είναι κάτι ορισμένο:
Έχει την θεωρίαν του – που ο θεός να την κάμη, δηλαδή – τους σκοπούς του,
το πρόγραμμα του, την μέθοδό του. Ξέρεις με τι έχεις να κάμης, το πολεμάς.
Η αναρχία όμως είναι η αποσύνθεσις, το χάος, χωρίς την ελπίδα να βγει ποτέ
από αυτό ένας κόσμος. Είναι φοβερός κίνδυνος του τέλους.
Γι αυτό, τον κομμουνισμό δεν τον φοβούμαι – αυτόν καθ’ εαυτόν- όχι γιατί
δεν εργάζεται, όχι γιατί δεν κάνει εντατική προπαγάνδα, όχι γιατί δεν κερδίζει κάθε μέρα έδαφος, όχι γιατί δεν έχει μπει παντού- αλλά γιατί απλούστατα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν γι’ αυτόν οι προϋποθέσεις για σοβαρή επιτυχία.
Είμαστε χώρα ψιλικατζήδων και αγροτών – τόπος, του οποίου η οργάνωσις βασίζεται πέρα για πέρα στην ατομικήν ιδιοκτησία. Που μπορεί να σταθή ο κομμουνισμός ; Που είναι η μεγάλη βιομηχανία;
Που είναι η υπεροχή της απέναντι των άλλων κλάδων της εθνικής ζωής; Που είναι οι μεγάλες βιομηχανικές μάζες που θα βγάλουν την
επιβλητική παράταξι των σιδηρών ταγμάτων του προλεταριάτου;
Κι’ έπρεπε μ’ αυτά τα κοινωνικά δεδομένα, να μιλούμε σήμερα στην Ελλάδα
για κομμουνισμό και κομμουνιστικό κίνδυνο; Γιατί λοιπόν, αντί να γελούμε, υψώνουμε κάθε τόσο την απεγνωσμένη κραυγή «που πάμε»; Από πού έρχεται ο κίνδυνος;
Από μας τους ίδιους! Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το τερατώδες.
Η κομμουνιστική προπαγάνδα απευθύνεται και πιάνει…στους αστούς!
Κάτι ακόμα πιο παράξενο.
Είτε θετικά, είτε αρνητικά, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, διεξάγεται από
τους αστούς που φωνάζουν «που πάμε»!
Και επειδή ο αστός δεν μπορεί ποτέ να πάρει την κομμουνιστική θεωρία
όπως την παίρνει ο εργάτης – στο καθαρά οικονομικό πεδίο- την δέχεται
και την προπαγανδίζει σ’ όλα τ’ άλλα.
Κατά της πατρίδος, κατά του στρατού, κατά πάσης ιεραρχίας και πειθαρχίας.
Από το πανεπιστήμιο της κομμουνιστικής προπαγάνδας οι αστοί βγαίνουν
κάθε μέρα περίφημοι καθηγηταί αναρχίας.
Είναι για γέλια ή για κλάματα; Ή και για τα δυο μαζί;
Τη στιγμή απ’ άκρου εις άκρον, όχι πια της Βαλκανικής που είναι φοβερόν οπλοστάσιο αδιαλλάκτων εθνικισμών, εντατικά καλλιεργουμένων –
αλλ’ αυτής της Ευρώπης, το εθνικόν αίσθημα σπανίως είχε καταληθφή
από τόσο υψηλούς πυρετούς, στην Ελλάδα της αστικής νεότητος αρχίζει
να ξεθωριάζη επικίνδυνα.
Και το σύνθημα δεν έρχεται από κάτου μόνο, από την κόκκινη νεολαία
της εργατουριάς, έρχεται κι’ απ’ αυτά τα μεγαλοαστικά στρώματα –
από την νεολαία της σνομπαρίας !
Εμπάτε σ’ ένα σαλόνι αθηναϊκό και θ’ ακούσετε παιδιά στρατηγών και
ναυάρχων και τραπεζιτών και τραπεζιτών και κοινωνικών μεγιστάνων
να εκφράζονται με την εσχάτη περιφρόνησι για κάθε πίστι εθνική
και εθνικό αίσθημα.
Γιατί ; Έτσι, από σνομπισμό. Γιατί;
Έτσι, από σνομπισμό. Για να μη τους πουν… καθυστερημένους!...
Παν ολόισια στις πιο ριζικές αρνήσεις, όπως πάνε στις ταβέρνες για να
είναι σύμφωνοι με την τελευταία λέξη της μόδας.
Πριν δοκιμάσουν τη φλόγα του εθνισμού, έγιναν κιόλας μπλαζέ σ’ αυτό
το αίσθημα. Και θέλουν τίποτε καινούργιο.
- Αχ, ναι! σας λέει, με το βλέμμα στο ταβάνι , κάθε «μορφωμένο»
δεσποινίδιο της σνομπαρίας : Ας έρθη κι’ αυτό…να το δοκιμάσωμε :
Έχει τόσο κουρασθή κανείς από τις σημερινές αηδίες!...
Αυτό το πνεύμα της σνομπιστικής αναρχίας δεν περιορίζεται δυστυχώς
μόνο στο σαλόνι.
Ο ξώπετσος «καημός της προόδου», η επιπόλαιη βιασύνη του πιο
αμελέτητου και επιδεικτικού συγχρονισμού έχει γίνει στην Ελλάδα σοβαρή αρρώστια της πολιτικής και αυτής της επιστήμης.
Το αποτέλεσμα της; Από το ένα μέρος να έχουμε «προόδους» και «συγχρονισμούς» μόνο στα χαρτιά κι’ από το άλλο να βλέπουμε υποκινημένο, εξαπολυμένο παντού, απ’ αυτό το κράτος, από τη νομοθεσία του, από
τα σχολεία του, τα πανεπιστήμια του, τα όργανά του, αυτούς τους υπαλλήλους του, το πνεύμα της επαναστάσεως και της αναρχίας.
Αλλά δεν τελείωσα με τους κ.κ. καθηγητάς της του τολμούν να φωνάζουν
«που πάμε». Θα χρειαστεί να τους τα ξαναψάλω.
~*~
!!!!!!!!!!!!!
Η κοινωνική "σαπίλα" προέρχετε από κοινωνικά αμόρφωτους ανθρώπους.
Όχι δεν φταίει το κράτος, σε ένα μεγάλο βαθμό φταίνε οι οικογένειες που
δεν μορφώνουν τα παιδιά τους να είναι συνεπείς με τις κοινωνικές και τις
πολιτικές τους υποχρεώσεις,το σχολείο,το κράτος δηλαδή, απλά συμβάλει
στην διαπαιδαγώγιση του...
Συμφωνώ για το μερίδιο του κράτους για τους "αμόρφωτους" ανθρώπους,
αλλά ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς αρχές από την οικογένεια του,
που δεν σέβετε τον συνάνθρωπο του,που δεν εκτιμά τους γύρω του και
έχει μάθει μόνο να παίρνει και να μην δίνει τίποτε , το κράτος δεν μπορεί,
έστω και αν ήθελε, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε !
Είναι λάθος να αφήνουμε την προσωπική μας τύχη στα χέρια ενός...κράτους.
Αν αλλάξουμε όλοι εμείς πρός το καλλύτερο, τότε θα αλλάξει και το πρόσωπο
αυτής της χώρας, είναι εύκολο να φταίνε πάντα οι άλλοι, ας δούμε και το
δικό μας το μερίδιο σε όλο αυτό.
Πρέπει να υπάρχουν όρια στην πειθαρχία όπως και στην ελευθερία...
και ναί εμείς οι ενήλικες σηκώνουμε το βάρος της ανατροφής των παιδιών μας
και τής ψήφου μας !
φΡ
της κοινωνικής και της κρατικής μας σαπίλας.
Ακούγονται αμέσως κραυγές καλών και σοβαρών νοικοκυραίων, που ρωτούν
με αγωνία :
Που πάμε;
Είναι μια κραυγή τρομάρας, την προκαλεί το φάντασμα του κομμουνισμού,
που βλέπουν σε κάθε τέτοια περίσταση να διαγράφεται στον ορίζοντα.
Αλλά πρέπει νομίζω να καθαρίσουν τα γυαλιά τους : Ότι υπάρχει κάποιο φάντασμα αυτό είναι βέβαιο.
Αλλά δεν είναι του κομμουνισμού – είναι κάτι πολύ χειρότερο:
Είναι της αναρχίας.
Και λέω πολύ χειρότερο γιατί ο κομμουνισμός είναι κάτι ορισμένο:
Έχει την θεωρίαν του – που ο θεός να την κάμη, δηλαδή – τους σκοπούς του,
το πρόγραμμα του, την μέθοδό του. Ξέρεις με τι έχεις να κάμης, το πολεμάς.
Η αναρχία όμως είναι η αποσύνθεσις, το χάος, χωρίς την ελπίδα να βγει ποτέ
από αυτό ένας κόσμος. Είναι φοβερός κίνδυνος του τέλους.
Γι αυτό, τον κομμουνισμό δεν τον φοβούμαι – αυτόν καθ’ εαυτόν- όχι γιατί
δεν εργάζεται, όχι γιατί δεν κάνει εντατική προπαγάνδα, όχι γιατί δεν κερδίζει κάθε μέρα έδαφος, όχι γιατί δεν έχει μπει παντού- αλλά γιατί απλούστατα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν γι’ αυτόν οι προϋποθέσεις για σοβαρή επιτυχία.
Είμαστε χώρα ψιλικατζήδων και αγροτών – τόπος, του οποίου η οργάνωσις βασίζεται πέρα για πέρα στην ατομικήν ιδιοκτησία. Που μπορεί να σταθή ο κομμουνισμός ; Που είναι η μεγάλη βιομηχανία;
Που είναι η υπεροχή της απέναντι των άλλων κλάδων της εθνικής ζωής; Που είναι οι μεγάλες βιομηχανικές μάζες που θα βγάλουν την
επιβλητική παράταξι των σιδηρών ταγμάτων του προλεταριάτου;
Κι’ έπρεπε μ’ αυτά τα κοινωνικά δεδομένα, να μιλούμε σήμερα στην Ελλάδα
για κομμουνισμό και κομμουνιστικό κίνδυνο; Γιατί λοιπόν, αντί να γελούμε, υψώνουμε κάθε τόσο την απεγνωσμένη κραυγή «που πάμε»; Από πού έρχεται ο κίνδυνος;
Από μας τους ίδιους! Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το τερατώδες.
Η κομμουνιστική προπαγάνδα απευθύνεται και πιάνει…στους αστούς!
Κάτι ακόμα πιο παράξενο.
Είτε θετικά, είτε αρνητικά, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, διεξάγεται από
τους αστούς που φωνάζουν «που πάμε»!
Και επειδή ο αστός δεν μπορεί ποτέ να πάρει την κομμουνιστική θεωρία
όπως την παίρνει ο εργάτης – στο καθαρά οικονομικό πεδίο- την δέχεται
και την προπαγανδίζει σ’ όλα τ’ άλλα.
Κατά της πατρίδος, κατά του στρατού, κατά πάσης ιεραρχίας και πειθαρχίας.
Από το πανεπιστήμιο της κομμουνιστικής προπαγάνδας οι αστοί βγαίνουν
κάθε μέρα περίφημοι καθηγηταί αναρχίας.
Είναι για γέλια ή για κλάματα; Ή και για τα δυο μαζί;
Τη στιγμή απ’ άκρου εις άκρον, όχι πια της Βαλκανικής που είναι φοβερόν οπλοστάσιο αδιαλλάκτων εθνικισμών, εντατικά καλλιεργουμένων –
αλλ’ αυτής της Ευρώπης, το εθνικόν αίσθημα σπανίως είχε καταληθφή
από τόσο υψηλούς πυρετούς, στην Ελλάδα της αστικής νεότητος αρχίζει
να ξεθωριάζη επικίνδυνα.
Και το σύνθημα δεν έρχεται από κάτου μόνο, από την κόκκινη νεολαία
της εργατουριάς, έρχεται κι’ απ’ αυτά τα μεγαλοαστικά στρώματα –
από την νεολαία της σνομπαρίας !
Εμπάτε σ’ ένα σαλόνι αθηναϊκό και θ’ ακούσετε παιδιά στρατηγών και
ναυάρχων και τραπεζιτών και τραπεζιτών και κοινωνικών μεγιστάνων
να εκφράζονται με την εσχάτη περιφρόνησι για κάθε πίστι εθνική
και εθνικό αίσθημα.
Γιατί ; Έτσι, από σνομπισμό. Γιατί;
Έτσι, από σνομπισμό. Για να μη τους πουν… καθυστερημένους!...
Παν ολόισια στις πιο ριζικές αρνήσεις, όπως πάνε στις ταβέρνες για να
είναι σύμφωνοι με την τελευταία λέξη της μόδας.
Πριν δοκιμάσουν τη φλόγα του εθνισμού, έγιναν κιόλας μπλαζέ σ’ αυτό
το αίσθημα. Και θέλουν τίποτε καινούργιο.
- Αχ, ναι! σας λέει, με το βλέμμα στο ταβάνι , κάθε «μορφωμένο»
δεσποινίδιο της σνομπαρίας : Ας έρθη κι’ αυτό…να το δοκιμάσωμε :
Έχει τόσο κουρασθή κανείς από τις σημερινές αηδίες!...
Αυτό το πνεύμα της σνομπιστικής αναρχίας δεν περιορίζεται δυστυχώς
μόνο στο σαλόνι.
Ο ξώπετσος «καημός της προόδου», η επιπόλαιη βιασύνη του πιο
αμελέτητου και επιδεικτικού συγχρονισμού έχει γίνει στην Ελλάδα σοβαρή αρρώστια της πολιτικής και αυτής της επιστήμης.
Το αποτέλεσμα της; Από το ένα μέρος να έχουμε «προόδους» και «συγχρονισμούς» μόνο στα χαρτιά κι’ από το άλλο να βλέπουμε υποκινημένο, εξαπολυμένο παντού, απ’ αυτό το κράτος, από τη νομοθεσία του, από
τα σχολεία του, τα πανεπιστήμια του, τα όργανά του, αυτούς τους υπαλλήλους του, το πνεύμα της επαναστάσεως και της αναρχίας.
Αλλά δεν τελείωσα με τους κ.κ. καθηγητάς της του τολμούν να φωνάζουν
«που πάμε». Θα χρειαστεί να τους τα ξαναψάλω.
~*~
!!!!!!!!!!!!!
Η κοινωνική "σαπίλα" προέρχετε από κοινωνικά αμόρφωτους ανθρώπους.
Όχι δεν φταίει το κράτος, σε ένα μεγάλο βαθμό φταίνε οι οικογένειες που
δεν μορφώνουν τα παιδιά τους να είναι συνεπείς με τις κοινωνικές και τις
πολιτικές τους υποχρεώσεις,το σχολείο,το κράτος δηλαδή, απλά συμβάλει
στην διαπαιδαγώγιση του...
Συμφωνώ για το μερίδιο του κράτους για τους "αμόρφωτους" ανθρώπους,
αλλά ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς αρχές από την οικογένεια του,
που δεν σέβετε τον συνάνθρωπο του,που δεν εκτιμά τους γύρω του και
έχει μάθει μόνο να παίρνει και να μην δίνει τίποτε , το κράτος δεν μπορεί,
έστω και αν ήθελε, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε !
Είναι λάθος να αφήνουμε την προσωπική μας τύχη στα χέρια ενός...κράτους.
Αν αλλάξουμε όλοι εμείς πρός το καλλύτερο, τότε θα αλλάξει και το πρόσωπο
αυτής της χώρας, είναι εύκολο να φταίνε πάντα οι άλλοι, ας δούμε και το
δικό μας το μερίδιο σε όλο αυτό.
Πρέπει να υπάρχουν όρια στην πειθαρχία όπως και στην ελευθερία...
και ναί εμείς οι ενήλικες σηκώνουμε το βάρος της ανατροφής των παιδιών μας
και τής ψήφου μας !
φΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου