🚩«Ημερολόγιο οδοστρώματος»🚩
____________299 λέξεις σε μια πρόταση, χωρίς ανάσα.
«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα, κάτω
απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ, νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή...».
_______________https://youtu.be/M2bMU37G4y8
«Έτσι ξεκινάει το ποίημά του ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης κι εγώ,
σαράντα χρόνια στους δρόμους, με τα χιλιάδες χιλιόμετρα να δοκιμάζουν
τις αντοχές μου, κάπως έτσι ένοιωθα, κάθε φορά που περπατούσα, φωτογραφίζοντας ανθρώπους και κτίρια που, σε κάθε βήμα μου, μια εικόνα γεννιόταν και με ένα κλικ της μηχανής απαθανάτιζα τους ανθρώπους, ευτυχισμένους ανθρώπους, συννεφιασμένους, σκεφτικούς, αλλόκοτες φάτσες, κατηγορίες ανθρώπων που πορευόμενοι διεκδικούσαν μερίδιο απ' τη ζωή, περιθωριακούς τύπους, που πέρασαν «απέναντι» εκούσια ή ακούσια, εκτοπισμένοι από το κοινωνικό σύστημα, ναρκομανείς που πέρασαν στο χώρο του πουθενά, τρυπώντας, ίσως για τελευταία φορά, το χέρι τους, ανθρώπους βιαστικούς να προσπερνούν, σπρώχνοντας να προλάβουν κάποιο όνειρο,
πόρνες κρυφές και φανερές, πεταλουδίτσες της νύχτας να «ψαρεύουν» το επόμενο θύμα τους, τεχνοκράτες με μια samsonite στο χέρι και τη σιγουριά
στο βλέμμα τους πως, όλα θα γίνουν όπως τα έχουν προγραμματίσει,
παπατζήδες και αβανταδόρους να παίζουν τον «παπά» με αφελείς επαρχιώτες, γυναίκες απλές να χαζεύουν ή να παζαρεύουν σε φτηνομάγαζα και κυρίες
να κάνουν ένα shopping therapy για να σπάσουν την πλήξη τους, ενώ στη Σταδίου ανηφορίζουν, με σηκωμένες τις γροθιές, τα «τιμημένα γηρατειά», περνώντας δίπλα από τις «γειτονιές» των αστέγων που προσπαθούν να βολευτούν σε χαρτόκουτα, με βρώμικες, χιλιοτριμμένες κουβέρτες, νέους με
τα αμόρε τους αραγμένοι σε «τραπεζάκια έξω» να απολαμβάνουν το
Fredoccino τους, πληρωμένα όλα από τον μπαμπά, ανέμελους τουρίστες χωμένους μέσα στους χάρτες να ρωτούν «Please, tell me…», τους τσολιάδες στον "Άγνωστο", σε μια διαρκή άψογη θεατρική παράσταση, τούς «αγανακτισμένους» να συνωθούνται στο προαύλιο της Βουλής που,
σαν κύμβαλα αλαλάζοντα, να θέλουν να καταλάβουν το Κοινοβούλιο,
την επέλαση των ΜΑΤ με κροτίδες, δακρυγόνα και ρόπαλα να ισοπεδώνουν
στο πέρασμά τους ό,τι επιμένει να είναι όρθιο και τον πρώτο νεκρό καταγής,
που πλήρωσε το τίμημα μιας αιώνιας πάλης, μεταξύ κρατικής βίας και λαϊκής οργής, να περιμένει το ασθενοφόρο για το νεκροτομείο……»
*Σας έδωσα μία εικόνα, μόνο ενός δρόμου και μιας πλατείας, από το
«ημερολόγιο δράσης» ενός φωτορεπόρτερ, και, όπως ισχυρίζεται
ο φούρναρης «σαράντα χρόνια φούρναρης έχω ψήσει…», σαράντα χρόνια φωτογράφος δρόμου, λοιπόν, και το «ημερολόγιο οδοστρώματος» το
έκλεισα οριστικά, χωρίς καμιά λευκή σελίδα.
Χρήστος Ζουλιάτης
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10212990804473540&set=a.2315899185652&type=3&theater
____________299 λέξεις σε μια πρόταση, χωρίς ανάσα.
«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα, κάτω
απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ, νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή...».
_______________https://youtu.be/M2bMU37G4y8
«Έτσι ξεκινάει το ποίημά του ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης κι εγώ,
σαράντα χρόνια στους δρόμους, με τα χιλιάδες χιλιόμετρα να δοκιμάζουν
τις αντοχές μου, κάπως έτσι ένοιωθα, κάθε φορά που περπατούσα, φωτογραφίζοντας ανθρώπους και κτίρια που, σε κάθε βήμα μου, μια εικόνα γεννιόταν και με ένα κλικ της μηχανής απαθανάτιζα τους ανθρώπους, ευτυχισμένους ανθρώπους, συννεφιασμένους, σκεφτικούς, αλλόκοτες φάτσες, κατηγορίες ανθρώπων που πορευόμενοι διεκδικούσαν μερίδιο απ' τη ζωή, περιθωριακούς τύπους, που πέρασαν «απέναντι» εκούσια ή ακούσια, εκτοπισμένοι από το κοινωνικό σύστημα, ναρκομανείς που πέρασαν στο χώρο του πουθενά, τρυπώντας, ίσως για τελευταία φορά, το χέρι τους, ανθρώπους βιαστικούς να προσπερνούν, σπρώχνοντας να προλάβουν κάποιο όνειρο,
πόρνες κρυφές και φανερές, πεταλουδίτσες της νύχτας να «ψαρεύουν» το επόμενο θύμα τους, τεχνοκράτες με μια samsonite στο χέρι και τη σιγουριά
στο βλέμμα τους πως, όλα θα γίνουν όπως τα έχουν προγραμματίσει,
παπατζήδες και αβανταδόρους να παίζουν τον «παπά» με αφελείς επαρχιώτες, γυναίκες απλές να χαζεύουν ή να παζαρεύουν σε φτηνομάγαζα και κυρίες
να κάνουν ένα shopping therapy για να σπάσουν την πλήξη τους, ενώ στη Σταδίου ανηφορίζουν, με σηκωμένες τις γροθιές, τα «τιμημένα γηρατειά», περνώντας δίπλα από τις «γειτονιές» των αστέγων που προσπαθούν να βολευτούν σε χαρτόκουτα, με βρώμικες, χιλιοτριμμένες κουβέρτες, νέους με
τα αμόρε τους αραγμένοι σε «τραπεζάκια έξω» να απολαμβάνουν το
Fredoccino τους, πληρωμένα όλα από τον μπαμπά, ανέμελους τουρίστες χωμένους μέσα στους χάρτες να ρωτούν «Please, tell me…», τους τσολιάδες στον "Άγνωστο", σε μια διαρκή άψογη θεατρική παράσταση, τούς «αγανακτισμένους» να συνωθούνται στο προαύλιο της Βουλής που,
σαν κύμβαλα αλαλάζοντα, να θέλουν να καταλάβουν το Κοινοβούλιο,
την επέλαση των ΜΑΤ με κροτίδες, δακρυγόνα και ρόπαλα να ισοπεδώνουν
στο πέρασμά τους ό,τι επιμένει να είναι όρθιο και τον πρώτο νεκρό καταγής,
που πλήρωσε το τίμημα μιας αιώνιας πάλης, μεταξύ κρατικής βίας και λαϊκής οργής, να περιμένει το ασθενοφόρο για το νεκροτομείο……»
*Σας έδωσα μία εικόνα, μόνο ενός δρόμου και μιας πλατείας, από το
«ημερολόγιο δράσης» ενός φωτορεπόρτερ, και, όπως ισχυρίζεται
ο φούρναρης «σαράντα χρόνια φούρναρης έχω ψήσει…», σαράντα χρόνια φωτογράφος δρόμου, λοιπόν, και το «ημερολόγιο οδοστρώματος» το
έκλεισα οριστικά, χωρίς καμιά λευκή σελίδα.
Χρήστος Ζουλιάτης
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10212990804473540&set=a.2315899185652&type=3&theater
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου