«Όταν σωπαίνουν οι λύκοι, ουρλιάζουν
οι άνθρωποι (Μενέλαος Λουντέμης).
Πάλεψα στις δικές μου θάλασσας χωρίς
να με πάρουν στο βυθό τους…
Είμαι εδώ παιδιά και πατάμε την ίδια γη.
Άκουσα… θόρυβο από σφαίρες που
δεν με τραυμάτισαν.
Δεν πειράζει γιατί δεν ήξεραν.
Κράτησα τον ήλιο που μου έδωσε η αγάπη σας.
Σας ευχαριστώ όλους… μελωδικά!», έγραψε η ίδια στη σελίδα της στο Facebook,
με πολλούς να επισημαίνουν πως με τον τρόπο αυτό η τραγουδίστρια απάντησε
σε όσους την επέκριναν για την τηλεοπτική της εμφάνιση.
...ποιά είναι η Γιώτα Γιάννα
- Έχει τραγουδήσει σε κέντρα της Αθήνας ερμηνεύοντας κομμάτια που έγιναν
γνωστά από άλλους μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές όπως η Μαρινέλλα,
ο Πουλόπουλος, ο Νταλάρας, η Δούκισσα, ο Βοσκόπουλος και άλλων.
«Εγώ δεν είμαι για όλα. Είμαι για ορισμένους ανθρώπους.
Αυτοί έρχονται όπου είμαι, όχι για το κάθισμα. Τη σειρά.
Ό,τι δεν ήθελα να κάνω δεν το έκανα. Αντιστάθηκα.
Είμαι ροκ. Είμαι αυτό».
*Γεννήθηκε και μεγάλωσε απέναντι από την Αγία Τριάδα των Αμπελοκήπων.
Αγαπάει την γειτονιά της, γιατί της θυμίζει άλλες περιοχές, σαν την παλιά Κοκκινιά
και την Αμφιάλη. Γειτονιές που έχουν αυλές και που η μία γειτόνισσα μιλάει ακόμα
με την άλλη. Η μητέρα της Μικρασιάτισσα, πέθανε νωρίς και εκείνη μεγάλωσε
με τον πατέρα της και τη μητριά της.
Ο ένας από τους δύο αδελφούς της, ο Δημήτρης, πέθανε στην Κύπρο το ’74
σε ηλικία 19 ετών. Μπήκε στη μάχη και δεν επέστρεψε ποτέ.
Μέχρι και σήμερα, πηγαίνει στην Κόρινθο για να δώσει τσιγάρα και γλυκά στους
φαντάρους με την προσδοκία πως πίσω από την σκοπιά μπορεί εκείνος,
σαν άγγελος να εμφανιστεί και να της χαμογελάσει.
Το 2012, κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο με τίτλο
«Τα μάτια της Γιάννας»
*Ξεκίνησε παίζοντας φυσαρμόνικα δίπλα στη Σοφία Βέμπο.
Μέχρι τα ογδόντα της δεν είχε κυκλοφορήσει δίσκο αλλά ήταν πολύ γνωστή,
κυρίως στο Αθηναϊκό κοινό, από τις εμφανίσεις της στα μουσικά μαγαζιά της
Πλάκας και σε Νυχτερινά Κέντρα της Εθνικής οδού.
*Την έχουν χαρακτηρίσει «η Ελληνίδα Τζάνις Τζόπλιν»,
«η Πασιονάρια της Εθνικής οδού» (κατά τον Μάνο Χατζιδάκι), ερμηνεύτρια
που «αρπάζει το τραγούδι απʼ τα μαλλιά και το κάνει ολοδικό της»
(σύμφωνα με τη Λένα Πλάτωνος).
- Η ίδια είχε πει:
«Πολλές φορές άνθρωποι μου χτυπούσαν τον ώμο για να γυρίσω,
να δημιουργήσουμε μαζί κάτι καλύτερο για την καριέρα μου,
γιατί θα μπορούσα να έχω καριέρα, κι εγώ άνοιγα χώρο να περάσουν.
Και συνέχιζα το δρόμο μου. Ήμουν σε άλλο φεγγάρι»
*Πρόσφατα χαιρέτησε την Αρλέτα στο πρώτο νεκροταφείο.
Έβγαλε τη φυσαρμόνικα και άρχισε να παίζει το «Πόσο Λυπάμαι» που
πρώτη ερμήνευσε η Βέμπο.
*Κυκλοφορεί χωρίς αυτοκίνητο. Ποτέ της δεν οδήγησε.
Κυρίως με ποδήλατο κυκλοφορεί. και με ταξί. Αλλά και με τα μέσα μεταφοράς.
Οι ταξιτζήδες τη γνωρίζουν και τη φωνάζουν: «Γεια σου, Γιωτάρα».
*Σε μία από τις συνεντεύξεις της είχε πει πως αποφεύγει να πατάει
ακόμα και τα φύλλα. «Το φθινόπωρο που πέφτουν τα φύλλα,
δεν πατάω ποτέ μου ούτε ένα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβουν».
Παραδέχτηκε όμως ότι την «πάτησαν». Οι άλλοι.
Ότι πληγώθηκε πολύ επαγγελματικά.
*Κάποια στιγμή, η Μαλβίνα Κάραλη είχε πει για εκείνη:
«Ποια είναι αυτή με το σκαμμένο πρόσωπο και με αυτή τη φωνή;
Μέσα σε αυτές τις ρυτίδες είναι όλη της η ζωή».
Τη φράση αυτή την επικαλείται συχνά σε κουβέντες ή συνεντεύξεις της.
- Ήταν πάντα αδύνατη. Δεν τρώει κρέας παρά μόνο σαλάτες, λαδερά και τυρί.
- Δεν καπνίζει. Δεν είναι καπνίστρια. Είναι η ταμπακιέρα και η μάρκα του
αδερφού της του Δημήτρη που δεν αποχωρίζεται ποτέ αποχωρίζεται ποτέ.
Βάζει το τσιγάρο στο στόμα κάνει την κίνηση κι αν ανάψει τσιγάρο,
δεν πάω τον καπνό κάτω.
- Το 1974 έχασε τον αδερφό της στην Κύπρο.
Ήταν 19 χρονών. Μπήκε στη μάχη και δεν επέστρεψε ποτέ.
*Ποτέ της δεν επιδίωξε να γίνει «πρώτο βιολί». Αυτό υποστηρίζει η ίδια.
Και η λέξη καριέρα δεν την εκφράζει.
Εκείνη διάλεγε πάντα το χαλκό αντί για το χρυσό.
Όπως είχε πει σε συνέντευξή της στην ΕΡΤ
«Ο χαλκός έχει πιο σκληρό κράμα»
...πληγώθηκε πολύ επαγγελματικά.
Γιατί πάντα στα προσωπικά της ήξερε να φεύγει όταν δεν τη σήκωνε μια σχέση.
Προτιμάει να ντύνεται στα μαύρα. Δεν πενθεί, εκφράζεται μέσα από το χρώμα.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ:
Την είδα, πίσω από το τζάμι, να έρχεται περνώντας κάθετα τη λεωφόρο.
Το ραντεβού μας ήταν σ' αυτό το σαλόνι του ξενοδοχείου.
Αριστερά, μπαίνοντας, ήταν το μπαρ. Ο ήλιος την ανάγκαζε να φοράει γυαλιά.
Κάθισε στην καρέκλα κι ακούμπησε την τσάντα της δίπλα.
Άνοιξε την ταμπακιέρα κι έβαλε το τσιγάρο στο στόμα, χωρίς να το καπνίζει.
Η υπερβολική ζέστη δεν την εμπόδιζε να δείχνει τα αισθήματά της
-τη θερμότητά της- που ήταν κάτι σπάνιο.
Παρήγγειλε μπύρα.
Άκουγα γι' αυτήν, το 1972, ότι κάθε βράδυ γεμίζει ένα υπόγειο στην Πλάκα.
Εκεί τραγουδούσε. Χαμός να μπεις.
Την είδα για πρώτη φορά στο σπίτι της Καίτης Γκρέϋ, πολύ αργότερα, ένα βράδυ.
Κάθονταν στην καρέκλα της σοβαρή, απόμακρη.
Τιμούσε, ως κωφό ή βωβό πρόσωπο, την εορτάζουσα. Στη φρουρά της.
Της άναψα το τσιγάρο. Άρχισε με σταθερή φωνή.
ΓΙΩΤΑ ΓΙΑΝΝΑ: Δεν καπνίζω. Δεν είμαι καπνίστρια.
Είναι η ταμπακιέρα και η μάρκα του Δημήτρη. Δεν τον αποχωρίζομαι ποτέ.
Το '74, δέκα εννιά χρονών χάθηκε στην Κύπρο. Μπήκε στη μάχη, δέκα εννιά χρονών,
τι να κάνανε; Δεν πήγα ποτέ. Δεν το αντέχω.
Βάζω το τσιγάρο στο στόμα. Κάνω την κίνηση. Κι αν ανάψω τσιγάρο, δεν πάω
τον καπνό κάτω. Γι' αυτό έχω φωνή ακόμα.
Ποτέ δε σταμάτησα το τσιγάρο του Δημήτρη. Το κρατώ. Τον αισθάνομαι εδώ.
Γεννήθηκα μια μέρα που 'βρεχε. Που 'βρεχε μονότονα. Όπως στο τραγούδι.
Το τραγούδαγα. Εδώ, απέναντι από την Αγία Τριάδα στους Αμπελόκηπους, μεγάλωσα. Εξαιρετική γειτονιά. Ωραίοι άνθρωποι. Η μητέρα μου ήταν από τη Μικρά Ασία.
Την έχασα, σχεδόν, μόλις γεννήθηκα. Δεν τη γνώρισα.
Τη φαντάστηκα από τον πατέρα μου όταν μιλούσε γι' αυτήν, από τις φωτογραφίες
στο σαλόνι. Ελένη την έλεγαν. Ο πατέρας μου, ο Αποστόλης, ήταν Θεσσαλός.
Παντρεύτηκε μια γυναίκα κι έκανε μαζί της δύο παιδιά τον Γιάννη, τον Δημήτρη
που χάσαμε. Με ρώτησε για να ξαναπαντρευτεί.
Η νέα μάνα μου Ευγενία,ήταν καλότατη μαζί μου. Σαν να με γέννησε η ίδια.
Το ίδιο και τα νέα αδέλφια μου. Δούλευε σε ταξί ο πατέρας. Πέθανε νέος.
Ξαναπαντρεύτηκε η νέα μάνα μου· ήταν πολύ πιο νέα από κείνον.
Ήμουν πάντα αδύνατη. Δεν τρώω κρέας. Ποτέ. Αγαπώ τις σαλάτες.
Τα λαδερά. Το τυρί. Κάνω ποδήλατο.
Οι ταξιτζήδες με γνωρίζουν. "Γειά σου, Γιωτάρα", φωνάζουν. Όταν περνώ.
Πάνω στη σέλα μου. Κι εδώ στα Μεσόγεια. Δεν οδήγησα ποτέ.
Με ταξί και τις δημόσιες συγκοινωνίες κινούμαι.
Θέλω να βλέπω ανθρώπους, όψεις, ψυχές. Μέχρι να κλείσω τα μάτια.
Όπου δε θα βλέπω... [...]
*Από την έκδοση
ΤΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ ΣΕΒΑΣ ΧΑΝΟΥΜ
Τρεις γυναίκες, τρία αναγεννησιακά πρότυπα:
η Λούλα Αναγνωστάκη, η Λένα Πλάτωνος, η Μαλβίνα Κάραλη.
Τρεις τραγουδίστριες:
η Σεβάς Χανούμ, η Λευκή- Μπλανς Μπέμπα, η Γιώτα Γιάννα.
Κι ένας δημοσιογράφος, διαβάτης της νύχτας που τους κερνάει νερό
στο άδειο ποτήρι τους,κι αυτές πίνουν αχόρταγα,γιατί διψούν,προσπαθούν
να εξευμενίσουν την Σφίγγα, που βγαίνει τις νύχτες πάνω στις πέτρες και
μας βρίζει ? άγρια τραγουδίστρια, την αναφέρει ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα
Τύραννο. Στο τέλος, η περίφημη Γυναίκα της Πάτρας, εμφανίζεται στο
προσκήνιο και διηγείται την ιστορία της χωρίς φόβο.
Συγγραφέας: ΧΡΟΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ '
Εκδότης: ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ
~*~
Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΧΡΟΝΑ/ LIFO 4.10.2007
[...]
Εκεί, στην Εθνική Οδό, ήταν η μεγάλη Τζένη Βάνου.
Το καλύτερο των καλυτέρων.
Μια φωνάρα τεράστια, με μια καριέρα απίστευτη.
Όπου να τραγουδήσει, το καλλιτεχνικό μπριγιάν διακρίνεται και
στη λάσπη. Σαν φως. Από τον πηλό προήλθαμε. Από τη λάσπη.
Κι εκεί θα πάμε. Στάχτη. Κι αποκαΐδια.
Μπορεί να βουτήξεις μέσα και να μην τη βρεις, να την πατήσεις.
Την Τζένη δεν την πάτησε κανείς. Κυρία. Βγήκε και δουλεύει.
Εξαιρετικός άνθρωπος χαμηλών τόνων. Δεν κάηκε από τον έρωτα.
Δεν καίγεται κανείς από τον έρωτα.
Και από τα αποκαΐδια παίρνεις δύναμη.
Δεν είσαι κούκλα, κύριε. Σε πιάνω και ξέρω είσαι συ.
Πιάνουμε το χέρι του άλλου και ξέρουμε τι πιάνουμε, δεν πιάνουνε
το άγαλμα ή τις φιγούρες που βάζουνε κάθε βράδυ στα μαγαζιά και
κάνουνε τις κούκλες. Η Βάνου είναι μέγιστο θέμα. Εθνικό θέμα...
[...]
Αυτό που με κρατάει είναι ο εαυτός μου.
Τίποτα άλλο. Ποιος να με κρατήσει; Οι σεισμοί; Οι καταποντισμοί;
Το ψέμα; Αυτό μ' έκανε δυνατή και αυστηρή. Ευάλωτη και αυστηρή.
Δεν πλησίαζα κάτι που θα μου έθιγε τις ηθικές μου χορδές.
Μπορεί να μου δώσεις ένα σπίτι, να με εξαφανίσει αυτό. Δε με νοιάζει.
Και να μου πεις, έλα να καπνίσουμε ένα τσιγάρο, και να με αφορά.
Δε θέλω αυτό. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Δε με νοιάζουν τα λεφτά.
Είναι σαν τα τρόλεϊ και χειρότερα. Γυρίζουν. Πρέπει να αλλάζουν χέρια.
Δεν είναι κακό, δεν έχω πικρίες με τα παιδιά. Μ' αρέσουν οι νέοι άνθρωποι.
Τη διάρκεια αγαπώ.
Πιστεύω ότι είμαι ένας καλλιτέχνης κι εγώ,χωρίς να έχω μεγάλη διάκριση, διαχρονική. Έχει σημασία να σε βλέπει ο άλλος, να σε ακούει.
Να σε ακούει τότε, να σε ακούνε και τα παιδιά του.
Και να είσαι ο εαυτός σου. Αυτό είναι συγκινητικό. Σπουδαίο.Δεν ξέρω αν υπάρχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Υπάρχει μια προσέγγιση προς τη ζωή,
γιατί δεν κατηγορώ, δεν ενοχλώ.Που θα μπορούσα με τις γνωριμίες που έχω,
και το ξέρουν πολύ καλά πολλοί άνθρωποι, να προσεγγίσω σε καλύτερα πράγματα. Καλύτερα δεν ξέρω ποια είναι.
Ένας δίσκος μικρός, τότε, ήταν εδώ άλλοτε. Εγώ είμαι το ίδιο.
Δεν έχω αλλάξει. Είμαι ευθυγραμμισμένη.
Ό,τι έκανα το οφείλω στο χαρακτήρα μου.
Και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες.
Η επιτυχία μου δεν είναι δισκογραφική,για να με ξέρουν και παραέξω.
Να σε ξέρουν παραέξω είναι πολύ σημαντικό για την πώληση.
Εγώ δεν έχω να πουλήσω τίποτα. Δεν πουλάω τον εαυτό μου, ούτε
τα ρούχα μου για να πάρω άλλα. Εγώ, μια τραγουδίστρια που δεν έχει δισκογραφία. Γιατί το περιθώριο θα έρθει πάλι στην επιφάνεια.
Λάμπει σαν αστέρι ψηλά. Ένας καλός δρομέας, αν πάθει κράμπα,
δε σημαίνει πως την άλλη φορά δε θα κάνει ρεκόρ.
Εγώ δεν είμαι για όλα. Είμαι για ορισμένους ανθρώπους.
Αυτοί έρχονται όπου είμαι, όχι για το κάθισμα. Τη σειρά.
Κάποτε δούλεψα στο Σου Μου, στην Ιερά Οδό.
Πήγαινε να δεις. Ρώτα. Ποιοι δουλεύουν εκεί. Τα μεγαλύτερα ονόματα.
Ό,τι δεν ήθελα να κάνω δεν το έκανα. Αντιστάθηκα. Είμαι ροκ.
Είμαι αυτό. Και αυτό θέλω να αγαπάνε οι άνθρωποι. Αυτό γουστάρουνε.
Είμαι αγριοκάτσικο πάνω στα κεραμίδια, στην άκρη του γκρεμού.
Χωρίς να πειράξω κεραμίδι για να τρέξει νερό.
Ποτέ δεν πείραξα κανένα, αγαπήθηκα πολύ.
Απ' όλα τα μέταλλα. Το μουντό. Το σκούρο. Μου ταιριάζει γιατί
μέσα βγάζω φως. Έχω μια δική μου λογική.
Ανάβω κεριά στο σπίτι, αγαπώ το λίγο φως. Έτσι κάνω το χώρο ευχάριστο.
Εκεί ηρεμώ. Το χώρο της δουλειάς μου, ό,τι και να 'ναι,τον διαμορφώνω
στα μέτρα μου.
Εγώ κάνω ταβανοθεραπεία. Κοιτώ το ταβάνι από το κρεβάτι.
Ατελείωτη ώρα. Μέχρι να ζαλιστώ. Υπάρχει τόση μοναξιά.
Αν χτυπήσεις την πόρτα,ό,τι υπάρχει στο σπίτι θα κεράσω.Λικέρ,ουίσκι,
ούζο. Ό,τι βρεθεί. Τα πάντα υπάρχουνε. Αγάπη πάνω απ' όλα.
Η αγάπη θεραπεύει. Αγαπήθηκα πάρα πολύ.
Και με τις ρυτίδες μου και όλα μου.Τι πάει να πει μου δίνεις και σου δίνω;
Ποτέ δεν ήμουν έτσι. Θέλω να κοιμάμαι λίγο και κοιμάμαι λίγο.
Από τη στιγμή που σκέφτομαι τον εαυτό μου,δεμένα τα χέρια,
εμένα που είμαι αντάρτης,κλειστά τα μάτια μου,να μην αναπνέω,
να μη βλέπω τα πουλιά,τα ζώα,τους ανθρώπους,τη θάλασσα,τον ήλιο,
να μην ακούω τις φωνές, τα πράγματα.
Ό,τι ν' ακούω μου φέρνει αγαλλίαση. Θέλω να ακούω μια φωνή στο σπίτι.
Γιώτα, το γάλα σου,ζεστάθηκε· ετοίμασα το τραπέζι.
Κοιμάμαι λίγο,γιατί σκέφτομαι ότι θα κοιμάμαι κάποια φορά για πάντα.
Χωρίς φώτα, χωρίς μουσικές, χωρίς παρέα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μουσική μετά το θάνατο.Δε μου το'πε ο Δημήτρης.
Μόνο αυτόν ακούω.
Του τραγουδώ «πού πάνε εκείνα τα παιδιά,της θύελλας και του βοριά,
που πέθαναν για λευτεριά;». Αυτό μόνο. Τίποτε άλλο. Το τραγουδώ. Παρουσιάστηκα στη σκηνή με τη Βέμπο. Ως ταλέντο...
[...]
*ολόκληρη η συνέντευξη ΕΔΩ: w.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου