...η επιδημία της αυτοπροβολής,φτάνει ως το υψηλότερο σημείο του πλανήτη...
Κάποτε η συνήθεια κάποιου να προβάλλει συνεχώς τον εαυτό του, τον χαρακτήριζε ως νάρκισσο ή εγωπαθή. Σήμερα, ο ψηφιακός κόσμος
έδωσε το άλλοθι σε πάρα πολλούς ανθρώπους να προβάλλουν διαρκώς
την εικόνα τους, ή ακόμη χειρότερα, να προβάλλουν μία fake εικόνα τού
εαυτού τους,να συλλέγουν likes για αυτό που δεν είναι αλλά θα ήθελαν
να είναι.
Νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την χθεσινή φωτό του Everest που συναντήσαμε στα media, η οποία συνόδευε την είδηση άλλων
4 νεκρών ορειβατών, φτάνοντας τους 5 φέτος και που οφείλονται στον
πλέον απίθανο παράγοντα: το traffic.
Στην κορυφή του κόσμου λοιπόν, συμβαίνει ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα! Ακινητοποίηση για 20 λεπτά έως και μιάμιση ώρα κάθε φορά!
Φέτος, από το τελευταίο camp μέχρι την κορυφή και πίσω,κάποιοι χρειάστηκαν έως και 20 ώρες.
Μην σας ξεγελά η λιακάδα της φωτογραφίας : οι συνθήκες εκεί είναι ακραίες. Δεν είναι η πρώτη χρονιά που συμβαίνει αυτό.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=387&v=QEcHBFs-qME
Το 2012 ανέβηκαν 547 άνθρωποι μέσα σε λίγες ημέρες και το βουνό πήρε
την ζωή των 11. Η Shriya Shah-Klorfine @shriyask έχασε την ζωή της,
ναι μεν λόγω του μποτιλιαρίσματος (της τελείωσε το οξυγόνο ενώ περίμενε
να κατέβει) αλλά και του ότι δεν είχε την απαραίτητη εμπειρία ως ορειβάτης!
Η ιστορία της έχει ενδιαφέρον :
https://www.youtube.com/watch?v=QEcHBFs-qME …
Αυτό έγινε αφορμή για μια συζήτηση που κατέληξε στον περιορισμό των ορειβατών που λαμβάνουν άδεια να ανέβουν ετησίως.
Φέτος όμως οι καιρικές συνθήκες μίκρυναν το "παράθυρο" στις 5 ημέρες,
οπότε έπρεπε όλοι να προλάβουν και το φαινόμενο του μποτιλιαρίσματος επανεμφανίστηκε.
Τι συμβαίνει όμως, άραγε αυξήθηκαν οι άνθρωποι που τους αρέσει η ορειβασία;
Όχι τόσο ώστε να δικαιολογεί αυτόν τον χαμό. Αυτό που συνέβη, είναι η κακώς εννοούμενη ψηφιακή επανάσταση, οι selfies, τα stories και όλα τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια που καθιστούν δυνατό να προβάλλει όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα μία ωραιοποιημένη εικόνα του εαυτού του.
Αν έχεις χρήματα, είσαι fit και θέλεις να προβάλλεις τον εαυτό σου, μπορείς
να ανέβεις στο Εverest. Ναι, είναι τόσο απλό (και ταυτόχρονα τόσο ηλιθιωδώς θανατηφόρα επικίνδυνο).
Οι τιμές ξεκινούν από $30.000 από ελεεινά γραφεία οδηγών που δεν
δεσμεύονται καν να κατεβάσουν την σωρό σου σε περίπτωση θανάτου,
αλλά ένα σωστό γραφείο συνήθως ζητά γύρω στις $60.000.
Γενικά όσο πιο πολλά χρήματα έχεις, τόσο λιγότερο fit πρέπει να είσαι,
βέβαια ως ένα όριο, γιατί πραγματικά οι συνθήκες είναι ακραίες.
Αν μάλιστα έχεις πολλά χρήματα,αν μπορείς να διαθέσεις $130.000+τότε
μπορείς να ανέβεις με απίστευτες ανέσεις.
Προσωπική τέντα με δορυφορικό internet σε κάθε camp.
Δυνατότητα παραγγελίας του φαγητό σου που έρχεται με το ελικόπτερο
της εταιρίας.
https://www.independent.co.uk/voices/close-everest-off-tourists-for-good-dj-paul-
oakenfold-mountains-deserve-respect-a7684221.html
Δεν ανεβαίνεις με group αλλά μόνο εσύ και ο οδηγός σου.
Έχεις 3 sherpa να ανεβοκατεβάζουν τα πράγματά σου και τα επαρκή
αποθέματα οξυγόνου σε φιάλες. Εχεις φωτογράφο να σε τραβάει να μην κουράζεσαι. Με λίγα λόγια, ανεβαίνεις σαν φλώρος που είσαι, για να το
παίξεις μάγκας στον πλανήτη όλο. Και τελικά, χαλάς την εμπειρία και σε
εκείνον που το ονειρεύεται από παιδί, δεν του καρφώθηκε η ιδέα μια μέρα
στην καφετέρια και έχει ήδη ανέβει ένα κάρο άλλες κορυφές ήδη.
youtube.com/watch?v=4FpgcX7tqho …
Ενα άλλο ζήτημα που προκύπτει εδώ, αφορά τους sherpa, τους ντόπιους οδηγούς. Τους ανθρώπους αυτούς που ζουν εκεί και έχουν προσαρμοστεί
στις ακραίες συνθήκες του υψόμετρου.
Η δουλειά του sherpa είναι τραγικά δύσκολη αλλά τα χρήματα όμως είναι
πολλά καθότι ανάθεμα την φτώχεια τους ως λαός. Κατ εμέ, όχι αρκετά για
το ρίσκο της ίδιας τους της ζωής.
Τα πολλά τα κερδίζουν οι εταιρίες που διοργανώνουν τα τουριστικά ταξιδάκια,
ως επί τω πλείστω ξένες.
Για να ανέβει λοιπόν ο κύριος που προανάφερα, υπάρχουν και τρεις sherpa
που έχουν ανεβοκατέβει τουλάχιστον 3-4 φορές για να ανέβει αυτός 1.
Ωστε όταν ανέβει, να βρει στο επόμενο camp ή στην επόμενη στάση
τα απαραίτητα.
Κλείνοντας, να απαντήσω και στην ερώτηση : γιατί Everest.
Πέρα από την προφανή απάντηση πως διαθέτει την υψηλότερη κορυφή,
άρα το παίζεις περισσότερο μούρη, είναι και η ευκολία.
Δεν χρειάζεται να είσαι έμπειρος ορειβάτης.
Πηγαίνεις σχεδόν περπατώντας.
Το μεγάλο στοίχημα είναι να αντέξεις το εξαντλητικό περπάτημα σε
ακραίες συνθήκες και στο τελευταίο κομμάτι αναπνέοντας με φιάλη
οξυγόνου.
Το ποσοστό θανάτων είναι σχετικά χαμηλό αν αναλογιστεί κανείς το
εγχείρημα και το πόσοι πολλοί έχουν ανέβει. Κατά συνέπεια, είναι
"ιδανική" επιχειρηματική ευκαιρία,ένα εξαιρετικά επικερδές
τουριστικό προϊόν.
Τα τελευταία χρόνια, κινέζοι και ινδοί ανεβαίνουν κατά εκατοντάδες, εκτοπίζοντας τους δυτικούς στις λίστες.
Και η εικόνα είναι τραγικά αστεία :
gearjunkie.com/worlds-10-most-dangerous-mountains …
https://www.youtube.com/watch?v=VhZJhon05HE
Η 10η υψηλότερη κορυφή στον κόσμο
είναι η Annapurna.
https://gearjunkie.com/worlds-10-most-dangerous-mountains
O πρώτος άνθρωπος κατάφερε να ανέβει στη κορυφή μόλις το 1950!
Εκτοτε έχουν ανέβει 191 εκ των οποίων οι 63 έχασαν την ζωή τους.
Και αυτή η κορυφή είναι μόνο ένα παράδειγμα.
Οι ορειβάτες ανεβαίνουν χωρίς ομάδες ανθρώπων να τους στρώνουν το χαλί.
Ο κόσμος που συνωστίζεται και συνωστίζει και τους λίγους πραγματικούς ορειβάτες, είναι απλώς τουρίστες.
Ορισμένοι ορειβάτες λένε :
"αν θες να γίνεις διάσημος στους πολλούς ανέβα στο everest.
αν θέλεις την αποδοχή των ορειβατών,ανέβα το Κ2.
κι αν είσαι τρελός (άρα αγαπάς πραγματικά την ορειβασία) ανέβα
την Annapurna ή την Kangchenjunga"...έχω δει ένα ντοκιμαντέρ
για την πρώτη (νομίζω) οργανωμένη ελληνική αποστολή που πήγε εκεί
(με σοβαρές απώλειες μάλιστα).
Είχα φρικάρει με το πώς έχει εμπορευματοποιηθεί όλο αυτό, και πραγματικά
μού φάνηκε ακραία τρέλα και ματαιοδοξία ταυτόχρονα.
[πολύ καλό hread και όπως συμπληρώνει ο Dafoe στο επίσης εξαιρετικό
"the mountain" αναφερόμενος στην ίδια κορυφή: this is not mountaineering, this is crowd control.Τους οδηγούς τους λιώνουν στη δουλειά.
Έχω δει Sherpa, μικροκαμωμένο όπως είναι εκεί οι άνθρωποι,να κουβαλάει
6 μεγάλα σακίδια(δε ξέρω πώς τα στήριξαν) και από πάνω δυο πτυσσόμενα τραπεζάκια.Οι δε "ορειβάτες" μικρό backpack με το νερό τους.ναι, αυτή είναι
η κατάσταση.
...να προσθέσω εδώ και αυτή την φωτό↓↓
που τονίζει ιδιαίτερα αυτή την πτυχή του όλου θέματος :
έναν sherpa να κουβαλά σκάλες, για να ανέβουν οι τουρίστες...
Έτσι ακριβώς ήταν ο άνθρωπος!
Από πίσω έβλεπες μόνο δέκα εκατοστά απ'τα πόδια του.
ΠΗΓΗ
https://twitter.com/hashtag/Everest2019?src=hash
#everest
Free solo στο El Capitan. ↷
⇡⇡ Μόνο ένας το έχει δοκιμάσει, γιατί αν είσαι χωρίς σκοινί το
παραμικρό λάθος είναι το τελευταίο σου...!
Το βιβλίο “into thin air”
για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει επί του θέματος.
Into Thin Air: A Personal Account of the Mount Everest Disaster
by Jon Krakauer (Goodreads Author)
A bank of clouds was assembling on the not-so-distant horizon,but journalist-mountaineer Jon Krakauer, standing on the summit of Mt. Everest, saw nothing that "suggested that
a murderous storm was bearing down." He was wrong. The storm, which claimed five
lives and left countless more--including Krakauer's--in guilt-ridden disarray, would also provide the impetus for Into Thin Air, Krakauer's epic account of the May 1996 disaster.
This is the true story of a 24-hour period on Everest, when members of three separate expeditions were caught in a storm and faced a battle against hurricane-force winds, exposure, and the effects of altitude, which ended the worst single-season death
toll in the peak's history. In March 1996, Outside magazine sent veteran journalist and seasoned climber Jon Krakauer on an expedition led by celebrated Everest guide Rob Hall. Despite the expertise of Hall and the other leaders, by the end of summit day eight people were dead. Krakauer's book is at once the story of the ill-fated adventure and an analysis
of the factors leading up to its tragic end. Written within months of the events it chronicles, Into Thin Air clearly evokes the majestic Everest landscape. As the journey up the mountain progresses, Krakauer puts it in context by recalling the triumphs and perils of other Everest trips throughout history. The author's own anguish over what happened on the mountain
is palpable as he leads readers to ponder timeless questions.
Το «μποτιλιάρισμα» υπήρχε από παλιά και είχε προκαλέσει θανάτους
επίσης απλά επειδή υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να ανεβεί και
το μονοπάτι είναι συγκεκριμένο, το μεγαλύτερο δυστύχημα έγινε το 1996.
Το 1996 ήταν μια πολύ κακή χρονιά, αλλά οφειλόταν σε χιονοθύελλα.
Το 2012 ήταν η πρώτη χρονιά που το βουνό θρήνησε νεκρό ξεκάθαρα λόγω του μποτιλιαρίσματος.
Το βιβλίο είναι πολύ καλό αν και αμφισβητείται η αντικειμενικότητα του συγγραφέα σε αρκετά σημεία.
"There are people going up there who have no idea how
to put on crampons. They are climbing because they have
paid someone $65,000. It is very selfish. It endangers the
lives of others."
*Jamling Tenzing, son of sherpa Tenzing Norgay.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου