Η Πωλίνα μιλάει γιά...την ΣΚΠ

Η τελευταία Τετάρτη του Μαΐου έχει θεσμοθετηθεί ως Παγκόσμια Ημέρα για 
τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας, μία άλλοτε τρομακτική, θανατηφόρα ασθένεια, 
για την οποία ωστόσο ακόμα δεν υπάρχει οριστική θεραπεία.

Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 1999, ανήμερα του Αγ. Νικολάου κι εγώ βρισκόμουν στην Κρήτη όπου σπούδαζα εφόσον είχα περάσει στο πανεπιστήμιο.

Πάντα επιμελής με τα μαθήματα και τις εργασίες (μη μου ξεφύγει καμία οξεία) 
😂😂😂 

Βραδάκι στο σπίτι με μια φίλη που είχε έρθει πριν λίγο και η ψυχολογία μου 
όλη τη μέρα όπως και γενικότερα εκείνο το χρονικό διάστημα στα πατώματα. Αααα να σημειωθεί πως τότε κάπνιζα δηλαδή απλά το δοκίμασα για κανά δεκαήμερο και μετά το εγκατέλειψα διότι δε με άγγιξε καθόλου ούτε μου άρεσε. 

Εκεί που μιλούσα με την κοπέλα θάμπωσα, δεν έβλεπα καλά από το 
δεξί μου μάτι. Μπα λέω θα περάσει...δεν είναι τίποτα. 
Η κοπέλα έφυγε όχι όμως και η διαταραχή στην όραση. 
Η ψυχολογία μου απερίγραπτη...απορώ ώρες και στιγμές για ποιο λόγο 
έδωσα τεράστια αξία σε ανθρώπους και γεγονότα που από ότι φάνηκε 
δεν άξιζαν. Έριξα νερό στο πρόσωπό μου πολλές φορές όμως τίποτα δεν 
είχε μπει στο μάτι μου. 
Απλά δεν έβλεπα. Αχ λέω Πωλίνα σε έφαγαν τα κλάματα, πέσε για ύπνο. 
Την επόμενη ημέρα το πρωί τα ίδια....ωστόσο δεν άλλαξα τίποτα. 
Πήγα στη σχολή και συνέχισα να διαβάζω με το ένα μάτι. 
Δυστυχώς κάτι δεν πήγαινε καλά κι ένας συνάδελφος του μπαμπά με πήγε 
σε οφθαλμίατρο. Ο οφθαλμίατρος αφού με εξέτασε και μου μίλησε με 
παρέπεμψε σε νευρολόγο και μου πρότεινε να πάω στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ηρακλείου καθώς εγώ βρισκόμουν στο Ρέθυμνο. 
Μου εξήγησε πως το πρόβλημα εντοπίζεται στο οπτικό νεύρο 
(οπτική νευρίτιδα). Ξεροκέφαλη όπως πάντα παρέμεινα στο Ρέθυμνο 
αγνοώντας γιατρούς και γονείς για να ολοκληρώσω μια εργασία 50 σελίδων 
στην Εξελικτική Ψυχολογία (ο καθηγητής αυστηρός και πρόεδρος του 
τμήματος από όσο θυμάμαι). 
Στις 12 Δεκεμβρίου (και αφού είχα παραδώσει την εργασία) ταξίδεψα για 
την Αθήνα και ξημερώματα 13 στο λιμάνι του Πειραιά με περίμεναν η 
μαμά μου και ο αδερφός μου ο Γιώργος. 

Με πήραν και πήγαμε στο 251 Γενικό 
Νοσοκομείο Αεροπορίας όπου έγινε 
εισαγωγή στη νευρολογική κλινική. 
Την ίδια μέρα μαγνητικές σε αυχένα και εγκέφαλο. 
Την επόμενη ημέρα είχαμε τα αποτελέσματα και μου έκαναν οσφυονωτιαία παρακέντηση.Είχαν προηγηθεί προκλητά δυναμικά και διάφορες σχετικές εξετάσεις όπως και οι κλασσικές αίματος κτλ που γίνονται σε κάθε εισαγωγή. Παρέμεινα στο νοσοκομείο πέντε ημέρες με ενδοφλέβια κορτιζόνη και πήρα εξιτήριο και διάγνωση λίγο πριν από αυτό. Θυμάμαι να κλαίω στις σκάλες και 
να αναρωτιέμαι γιατί συνέβη κάτι τέτοιο σε μένα. 
Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας μια ασθένεια που είχα ακούσει αλλά δε γνώριζα και πολλά. Όταν το άκουσα το μόνο που σκέφτηκα ήταν 
εμένα σε αμαξίδιο, τίποτα παραπάνω.

Ευχαριστώ όλους όσους εκείνες τις ημέρες βρέθηκαν στο πλευρό μου και 
δεν τους ξεχνώ ΠΟΤΕ 
(Giokatia Kara, Κανελία Καρτάλου, Ρένα Φατούρου). 
Ευχαριστώ το Θεό και το γιατρό μου που είμαι ένας άνθρωπος λειτουργικός. Φυσικά παρέμεινα το ίδιο ευαίσθητη και κλαψιάρα όμως για κάποιο λόγο 
αντλώ δύναμη και κάνω διαρκώς πλάκα. 
Νομίζω ότι το χιούμορ είναι πηγή ζωής. 
Οι τοξικοί άνθρωποι πρέπει να απομακρύνονται και να παίρνουμε αποφάσεις δραστικές για τη ζωή και το μέλλον μας διότι η ΥΓΕΙΑ μας είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έδωσε ο Θεός και οφείλουμε να το εκτιμάμε και να μη το θεωρούμε δεδομένο.
Δείτε καθαρά την πραγματικότητα, μη στέκεστε στην επιφάνεια αλλά 
στην ουσία. Η ζωή αξίζει όταν χαμογελάς και προχωράς, όταν κάθε δυσκολία 
την κάνεις κομμάτι σου και τη διαχειρίζεσαι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αποδεχθείτε όλα όσα θα έρθουν και πολεμήστε για ένα καλύτερο αύριο 
💪🙏💙🙂😉🥰
Αγαπήστε τον εαυτό σας, την ασθένειά σας, 
τη ζωή και όσους αξίζουν να βρίσκονται 
στο πλευρό σας...
Polina Linardaki