Με το βελονάκι της προσπαθεί να κάνει τη διαφορά. Με τις σακούλες της βάζει χρώμα σε όνειρα ανθρώπων που κοιμούνται στον δρόμο…
Αν θα μπορούσε να μπει δίπλα από το όνομα της Νατάσας Καρρά μία
φράση, αυτή θα ήταν «με νοιάζει».
Εχοντας ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής της στην Αυστραλία, παιδί Ελλήνων μεταναστών, έχει συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να είσαι και να νιώθεις…ξένος. Παρ' όλα αυτά, όπως η ίδια δηλώνει ανεπιφύλακτα, έχει δεχθεί και έχει δώσει πολλή αγάπη από και προς την οικογένειά της.
Αυτός ο άρρηκτος δεσμός κράτησε δεμένα τα μέλη της άλλωστε όταν η οικονομική κρίση μετέφερε την οικογένεια στην… άλλη πλευρά της πόλης.
«Ξεκίνησα να κάνω μεγάλες βόλτες, να καταγράφω εικόνες, προβλήματα, ανθρώπους, καταστάσεις, σαν ένας άλλος ρεπόρτερ», λέει.
Και η Νατάσα Καρρά έγινε μια ρεπόρτερ της περιοχής της, του Β' Δημοτικού Διαμερίσματος που διατρέχει βήμα βήμα παράλληλα με το δυτικό παραλιακό μέτωπο την περιοχή μετά τα Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, κάτω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό και την εκκλησία των Αγίων Πάντων,εκεί όπου
γίνεται το μεγαλύτερο συσσίτιο στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ των μεγάλων
οδών Μοναστηρίου και Γιαννιτσών, εκεί όπου τα βράδια οι δρόμοι γίνονται
περισσότερο σκοτεινοί και οι ανθρώπινες ιστορίες χωράνε πολλά
(πολύ περισσότερα αποσιωπητικά).
Αριστερά: Στο Μ2 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης
οι πλαστικές σακούλες… αποθεώνονται!
Δεξιά: Η κόρη της Νατάσας Καρρά με τη δημιουργία της μητέρας της
στην… πασαρέλα των Φίλων
της Νέας Παραλίας στη Θεσσαλονίκη.
Aποτύπωνε με το κινητό της και τη φωτογραφική της μηχανή, ανέβαζε
με το tablet της στα social media αυτά που αργότερα περιλήφθηκαν στα
στοιχεία των ρεπορτάζ: τον βρομερό καπνό από τα mdf που καίγονταν στα γύφτικα (ερειπωμένα χαλάσματα απέναντι από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης,
κάτω από την οδό Γιαννιτσών, στα οποία μένουν ακόμη οικογένειες Ρομά),
τους δρόμους της… αμαρτίας στην οδό Γιαννιτσών επί το πλείστον,
όπου εκτός από trans έβλεπες και ανήλικα από τις όμορες χώρες…
«Με κάποιες από αυτές έγινα γνώριμη.
Μια οικεία φιγούρα από τη γειτονιά που έβγαινε έξω
όταν οι άλλοι έκλειναν τις πόρτες τους και τραβούσαν τις κουρτίνες», λέει.
Ενεργός πολίτης, ανήσυχο πνεύμα, πάντα «με νοιάζει», η Νατάσα Καρρά εκλέχτηκε διαμερισματική σύμβουλος στο πολύπαθο Β' Δημοτικό Διαμέρισμα, αυτό στο οποίο ακόμη και σήμερα, ιδίως σήμερα, το χρώμα που κυριαρχεί είναι το γκρι, ίδιο με αυτό της χειμωνιάτικης ομίχλης που ανεβαίνει
από τη θάλασσα, μαζί με τη δυσοσμία από την περιοχή των πρώην βυρσοδεψείων.
Η υποβάθμιση της χρόνια αόρατης περιοχής που σπάνια περιλαμβάνεται στα σχέδια ανάπλασης φορέων έχει δημιουργήσει ένα ιδιότυπο γκέτο ανθρώπων
που μόνο εδώ μπορούν να επιβιώσουν, αφού τα ενοίκια είναι πιο φτηνά… Παραβατικότητα, όγκοι σκουπιδιών που πετιούνται ανεξέλεγκτα σαν να θέλει κανείς να υποβαθμίσει ακόμη περισσότερο τον δημόσιο χώρο,σχεδόν παντελής έλλειψη πρασίνου και πάρκων, σαν να αρνείται η περιοχή να γίνει κατοικήσιμη, και άλλα πολλά έχουν καταχωριστεί στα στιγμιότυπα της Νατάσας.
Με τη διάθεση προσφοράς σε πρώτη γραμμή, η Νατάσα Καρρά επανέρχεται αυτή
τη φορά με το βελονάκι της και γίνεται μάλλον η πρώτη Ελληνίδα που έχει δημιουργήσει
15 και περισσότερα υποστρώματα από πλαστικές σακούλες για τους άστεγους της Θεσσαλονίκης. «Πλέκω κάθε μέρα δύο ώρες. Για να γίνει ένα υπόστρωμα με 90 εκατοστά φάρδος
και 1,60 μ. μήκος χρειάζονται δύο μήνες δουλειάς», λέει.
Οι πλαστικές σακούλες, αυτές που ως απορρίμματα γίνονται επικίνδυνες,στα χέρια και
στις βελόνες της διαμερισματικής συμβούλου Νατάσας Καρρά γίνονται φορέματα της…
haute couture και επιδεικνύονται με ζήλο στο πλαίσιο της «Εκθεσης κοστουμιών με θέμα
την όπερα» που πραγματοποιήθηκε από ανακυκλώσιμα υλικά από τους Φίλους της Νέας Παραλίας στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Η επίμονη Νατάσα Καρρά συνεχίζει. Οχι μόνο να πλέκει αλλά και να φαντάζεται μια πόλη χωρίς «γκρίζες ζώνες και γκρίζους ανθρώπους». Γιατί με νοιάζει, όπως λέει γελώντας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου