... άς μην ξεχνάμε , ότι τα παιδιά «μαθαίνουν» από τη συμπεριφορά μας, οπότε εμείς πρέπει να τα μάθουμε να μην το βάζουν κάτω.

"Εμείς, που είμαστε γονείς, έχουμε υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας να κρατιόμαστε δυνατοί και όσο γίνεται αισιόδοξοι.
Όσοι μεγαλώνουμε παιδιά πρέπει να καταλάβουμε πως ο μόνος τρόπος για να τα προστατεύσουμε από τη μελαγχολία και την απογοήτευση, ειδικά σε τέτοιες σκληρές εποχές, είναι η επικοινωνία, το χαμόγελο, η αγκαλιά και η θετική σκέψη, την οποία μπορούμε να τους τη μεταφέρουμε μόνο μέσα από μικρές αλλά ουσιαστικές πράξεις αγάπης και ελπίδας! 
Ακόμα κι αν μας ζορίζουν τα καθημερινά προβλήματα, η αγάπη πρέπει να περισσεύει και να μη λείπει ποτέ από κανένα παιδί! Απ' την άλλη κι εμείς οι γονείς, μέσα από τα παιδιά μας, αντλούμε κουράγιο και συνεχίζουμε την προσπάθεια για μια καλύτερη επόμενη μέρα για όλους μας"
Ζούμε σε μια πολύ ταραγμένη εποχή, η κρίση πια έχει εξαπλωθεί από τον οικονομικό, στον κοινωνικό τομέα καθώς και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Οι οικογένειες καθημερινά έρχονται αντιμέτωπες με πρωτόγνωρες δυσκολίες, δυσκολίες που πολλές φορές διαταράσσουν τις σχέσεις και την επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη.
Υπάρχει διάχυτη απαισιοδοξία και αίσθηση ματαιότητας, που είναι ακατόρθωτο 
να μην παρέμβει στις σχέσεις γονέων-παιδιών. 
Οι γονείς θέλουν τα παιδιά να προσπαθούν για το μέλλον τους, τη στιγμή που τα παιδιά 
πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Από την άλλη, τα όνειρα κάποιων παιδιών για σπουδές, εξέλιξη κ.τ.λ. μένουν αναγκαστικά «αβοήθητα», καθώς οι γονείς δε μπορούν να υποστηρίξουν τέτοιες δραστηριότητες που τις περισσότερες φορές έχουν μεγάλο οικονομικό κόστος. 
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να αισθάνονται αδικημένα και να θυμώνουν 
όχι απαραίτητα με τους γονείς τους, αλλά με τις συνθήκες. 
Ασχέτως από τη στάση των παιδιών, όμως, οι γονείς αισθάνονται ανεπαρκείς στο ρόλο τους, 
κάτι που τους πλημμυρίζει ενοχές.
Επιπλέον, η ποιότητα της επικοινωνίας μεταξύ των μελών της οικογένειας πλήττεται, 
καθώς οι γονείς ζουν πια σε μια καθημερινή ένταση και αναστάτωση, 
κάτι που ακόμα και να μην το συζητούν, τα παιδιά το αντιλαμβάνονται και τα επηρεάζει πολύ.
Πρέπει, λοιπόν, να γίνει μια –δύσκολή-, αλλά απαραίτητη προσπάθεια από όλη την οικογένεια, να δημιουργείται χρόνος αποσυμπίεσης και ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ τους. 
Σε αυτό συμβάλει πολύ και ο διάλογος και η συζήτηση των προβλημάτων σε οικογενειακό επίπεδο. Ιδιαίτερα τα μεγαλύτερα παιδιά, απαιτούν να είναι κοινωνοί των δυσκολιών και πολλές φορές έχουν κάτι δημιουργικό να προτείνουν. 
*Επιπλέον, εισάγοντας τα παιδιά στην καθημερινότητα με έναν ψύχραιμο και αποφασιστικό τρόπο, τα βοηθούμε να μην απογοητευτούν από τις δυσκολίες που θα συναντήσουν και να μάθουν να είναι προσαρμόσιμα και ευέλικτα. 
Δύο αρετές, απαραίτητες για την καλή μας ψυχική υγεία και
ισορροπία σε τόσο «εχθρικές» συνθήκες. Ας μην ξεχνάμε , ότι τα παιδιά «μαθαίνουν» από τη συμπεριφορά μας, οπότε εμείς πρέπει να τα μάθουμε να μην το βάζουν κάτω....