Τους λόγους για αυτή την επιλογή, τους αναφέρω στο ιστολόγιο μου.
Είναι ένα κείμενο κάπως μεγάλο, αλλά εκφράζει τη διαδρομή μου
(32 χρόνια στον Άγιο Σάββα και άλλα 8 μάχιμης ιατρικής) και εξηγεί
τους λόγους της απόφασης μου.
Δεν υπάρχει πια όραμα στο ΕΣΥ.
Υπάρχει μόνο διαχείριση της μιζέριας, μεγάλα λόγια και ασκήσεις
επί χάρτου
ο καιρός μου για συνταξιοδότηση. Είναι συνειδητή επιλογή ενός γιατρού από τη φουρνιά εκείνων που σήκωσαν στις πλάτες τους το δημόσιο σύστημα υγείας δίνοντας του την επιστημονική και αποδοτική λειτουργία που του άξιζε.
*Εγκαταλείπω το Ε.Σ.Υ. ευτυχής και υπερήφανος γιατί μετά 40 χρόνια μάχιμης ιατρικής, δεν έχει κατατεθεί κανένα παράπονο για αντιδεοντολογική συμπεριφορά ή δεν έχω δεχτεί καταγγελία για ιατρικό λάθος, αν και έχω εξετάσει δεκάδες χιλιάδες ασθενείς και έχω εκτελέσει τεράστιο αριθμό επεμβάσεων, και μάλιστα για πολλά χρόνια εξαιρετικά δύσκολων και πρωτότυπων.
*Θεωρώ τίτλο τιμής που ποτέ δεν ζήτησα χρήματα για να περιθάλψω ασθενή, ούτε εμπορεύτηκα τις καθυστερήσεις στις εισαγωγές ασθενών στην κλινική μου πουλώντας διευκολύνσεις.
*Είμαι ευγνώμων και υπερήφανος που υπηρέτησα τα περισσότερα χρόνια σ’ ένα νοσοκομείο που το αγάπησα και στο οποίο είδα τους κόπους μου να αποδίδουν καρπούς, ακόμα και όταν τελικά η νόσος ήταν πιο ισχυρή από τη δική μου επιστημονική ικανότητα ή οι διάφορες καταστάσεις που ζούσα στη δουλειά συγκρουόντουσαν με τη δική μου αντίληψη και ηθική και τις οποίες ανοικτά και χωρίς φόβο καταπολέμησα ( συχνά με προσωπικά επώδυνο κόστος).
*Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος πως ό,τι έκανα, το έκανα χωρίς πλάτες – χωρίς να το χρωστώ σε κανέναν- πάρα μόνο στη δουλειά και στο μυαλό μου. 10 χρόνια υπήρξα μέλος στο Δ.Σ. του Νοσοκομείου και πότε δεν ζήτησα κάτι για τον εαυτό μου ή για την κλινική μου. Οι περισσότεροι πρόεδροι και διοικητές είχαν καλή σχέση μαζί μου, όχι γιατί άνηκα σε κάποιο κόμμα ή γιατί τους καλόπιανα, αλλά γιατί πάντοτε οι απόψεις μου δεν έκρυβαν ιδιοτέλεια, ήταν ειλικρινείς και βοηθούσαν στην καλύτερη λειτουργία του νοσοκομείου.
*Είμαι συνειδησιακά ήρεμος γιατί τόσο χρόνια δεν θυμάμαι να αδίκησα κάποιον συνάδελφο, να μην βοήθησα όποιον μπορούσα ( χωρίς να τον κάνω να αισθάνεται υποχρεωμένος), να μην στήριξα και ενίσχυσα τους νεότερους συναδέλφους ή όποιους μετά από καταγγελίες αδίκως προσαγόντουσαν σε δίκες ή ανακρίσεις.
*Είμαι ευτυχής που είδα το όνειρο μου για τη δημιουργία της πρώτης αυτοδύναμης (πραγματικής) Μονάδας Ημερήσιας Νοσηλείας να γίνεται πραγματικότητα και στη συνέχεια να βρίσκει υποστήριξη από την Κα Μαριάννα Λάτση και να δημιουργείται το εξαιρετικό και πρωτότυπο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας « Νίκος Κούρκουλος». Ένιωσα ιδιαίτερη ικανοποίηση ακούγοντας και διαβάζοντας τα ενθουσιώδη σχόλια των ασθενών που «πέρασαν» από αυτές τις μονάδες, που ήταν από τις πρώτες με πιστοποίηση κατά ISO και με αξιολόγηση του έργου τους από τους ίδιους τους ασθενείς. ( Παρεμπιπτόντως: αφού έδωσα σκληρές μάχες για να γίνει αποδεκτή η πρόταση μου για την ΜΗΝ, κυρίως με τους συναδέλφους μου, αφού έφτιαξα μία κλινική με την πιο δημοκρατική διαδικασία ( από τα κάτω και όχι από το Υπουργείο), και αφού ανέλαβα τη διεύθυνση της, ελάχιστοι γνώριζαν ή γνωρίζουν πως δεν κατοχύρωσα οργανική θέση σ΄ αυτήν, ούτε αμειβόμουνα επιπλέον ( έστω με κάποιες εφημερίες επιπλέον), παρόλο που δούλευα διπλά και στην κλινική μου και στην ΜΗΝ. Η χαρά της δημιουργίας ήταν για μένα η καλύτερη αμοιβή*.
(Το ίδιο ίσχυσε με την εθελοντική προσφορά μου στη λειτουργία και οργάνωση του ΕΚΑΒ, τα πρώτα χρόνια που γύρισα μετά την ειδίκευση μου στη Γερμανία.
Τα περισσότερα πληρώματα ασθενοφόρων έχουν εκπαιδευτεί από το πρόγραμμα του οποίου είχα την ευθύνη.
Και ήταν δείγμα της ελληνικής φτώχειας που μας κατέστρεψε πως
η Πολιτεία δεν κατάφερε να με αξιοποιήσει όσο έπρεπε, γιατί τότε
κανείς δεν είχε τόσες γνώσεις για το σύστημα οργάνωσης και
λειτουργίας της επείγουσας προνοσοκομεικής φροντίδας όσο εγώ.
Αλλά το ανέφερα ήδη: δεν άνηκα σε κάποιο κόμμα).
*Σ’ όλη την ιατρική σταδιοδρομία μου, εκτός από το ό,τι δεν προσέφυγα σε κόμματα, ούτε προσωπικές γνωριμίες χρησιμοποίησα, ούτε υποτακτικός υπήρξα για να λάβω προσωπικά αξιώματα ( πάντα ήθελα και νομίζω τα κατάφερα να είμαι καλός γιατρός).
Όμως οφείλω να εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου σε μερικούς συναδέλφους, όπως ο αείμνηστος σεμνός Ιωσήφ Παπάζογλου που μ’ έμαθε να κάνω σωστά τους μεγάλους λεμφαδενικούς καθαρισμούς τραχήλου και λαγονο-μηρο-βουβωνικούς.
Τον αείμνηστο Π.Π.Βασιλόπουλο, που με τη δημοκρατική στάση και την προοδευτική αντίληψη του, με βοήθησε να μπω σε βαθιά νερά εφαρμόζοντας μαζί του πρωτοποριακές και εξαιρετικά δύσκολες επεμβάσεις (λίγοι ξέρουν ότι εμείς κάναμε από τις πιο απαιτητικές επεμβάσεις σε σαρκώματα μαλακών μορίων, εφαρμόσαμε πρώτοι την αφαίρεση του φρουρού λεμφαδένα και ήμασταν από τους πρώτους που εκτελέσαμε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις κ.α).
Το διάσημο διεθνώς καθ. Κ. Καρακούση που ως επισκέπτης στο νοσοκομείο είχε την υπομονή και την ευγένεια (που χαρακτηρίζουν το σπουδαίο γιατρό) να με μυήσει, μιλώντας μου και εξηγώντας μου κάθε λεπτομέρεια για 1.30 ώρα στα γραφεία των εξωτερικών ιατρείων, τον τρόπο διεξαγωγής της βιοψίας του φρουρού λεμφαδένα, την εποχή που ακόμα στις Η.Π.Α. πειραματιζόταν για την αποτελεσματικότητα του.
Τον καθ Νίκ. Δοντά που με εκτίμησε ιδιαίτερα και μου εμπιστεύθηκε μια σειρά από δραστηριότητες της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας και στη συνέχεια με τη δουλειά μου και τη στήριξη του, ξεκινώντας από απλό μέλος και ανέβηκα όλη την ιεραρχία της Εταιρείας για να καταλήξω να ηγούμαι σήμερα αυτής της μεγαλύτερης και παραγωγικότερης ιατρο-κοινωνικής εταιρείας. Επίσης, να ευχαριστήσω την παρέα της βιβλιοθήκης, όπου πριν με πνίξει η πολύ δουλειά, έβρισκα εκεί μία ομάδα φίλων συνεργατών ( όχι γιατρών) και με τις ολιγόλεπτες συζητήσεις μας ξεχνούσαμε τις έγνοιες μας. Τέλος, να σημειώσω πως ήμουν ευτυχής, γιατί με όλο το προσωπικό του νοσοκομείου είχα καλές σχέσεις και με το χιούμορ και τις κουβέντες μας κάναμε ο ένας τη ζωή του άλλου ευκολότερη
(Όλοι μιλάμε για γιατρούς, αλλά εγώ εκτίμησα πολύ το νοσηλευτικό προσωπικό , τους διοικητικούς και τους τεχνικούς του νοσοκομείου).α και άλλα 8 μάχιμης ιατρικής) και εξηγεί τους λόγους της απόφασης μου.
Ευάγγελος Φιλόπουλος
1 - Κουράστηκα υπερβολικά.
Ο αριθμός των ασθενών που βλέπω και χειρουργώ τα τελευταία χρόνια ξεπερνά και το πιο υψηλά αποδεκτό όριο. Έχω φτάσει στο σημείο να μην θυμάμαι ποια γυναίκα εξέτασα και τι είχε. Τα μάτια μου δακρύζουν από το συνεχές φως του διαφανοσκοπίου που τα κτυπούσε καθώς πέρναγαν από μπροστά τους δεκάδες χιλιάδες μαστογραφίες όλα αυτά τα χρόνια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό με τόση δουλειά να μην έχω κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. Αν ήμουν θεοσοβούμενος θα έλεγα πως κάποιος Άγιος με προστατεύει.
Όμως, όταν το σκέφτομαι πάντοτε συνηθίζω να κτυπάω κάποιο ξύλινο αντικείμενο (αντιεπιστημονικό; Ναι. Αλλά αν δεν κάνω τίποτε από τα δυο θα αναδυθεί ο κομπασμός, κάτι που μου είναι εντελώς ξένο).
Σε κάθε περίπτωση μόνο η καρδιά μου ξέρει την αγωνία μου όταν κατά τις μεσημεριανές ώρες, αφού είχα εξετάσει δεκάδες γυναίκες (κάποτε έφταναν τις 120 στα πρωινά εξωτερικά ιατρεία ) ερχόντουσαν τα δύσκολα περιστατικά, με
τις σακούλες γεμάτες εξετάσεις, και ενώ το κεφάλι μου βούιζε και πονούσε, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να δώσω λύσεις σε προβλήματα που άλλοι είχαν δυσκολευθεί. Κανείς δεν καταλαβαίνει το φόρτο εργασίας που έχει συσσωρευτεί στις πλάτες γιατρών όπως εγώ, με πολύχρονη παρουσία στη
μάχιμη νοσοκομειακή ιατρική.
2 - Από την άλλη για πολλά χρόνια τώρα το ΕΣΥ έχει πάψει να επανδρώνεται με νέους μόνιμους συναδέλφους.
Θυμάμαι όταν πρωτομπήκα ως επιμελητής Β, ήμουν δεν ήμουν 34 χρονών. Σήμερα στα νοσοκομεία μόνο ηλικιωμένους συναντάς και ειδικευόμενους.
(Ο δε θεσμός των επικουρικών ιατρών – που δίνουν δήθεν κάποια λύση- αποτελεί μία από τις μελανώτερες σελίδες στην ιστορία του ΕΣΥ)
3 - Η ανθρώπινη παρακμή συνοδεύεται παράλληλα από την απώλεια
των πιο καλών ειδικευομένων, που αναχωρούν για το εξωτερικό,
αντί να κάθονται και να μαραζώνουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι
ή εξευτελιστικά αμειβόμενοι στην Ελλάδα.
Υπήρξαν συνάδελφοι Διευθυντές που προσπάθησαν και κάποιοι προσπαθούν ακόμα να πάνε τα χρόνια συνταξιοδότησης στα 70.
Σ΄αυτή την ύβρι απέναντι στη νέα γενιά εγώ δεν θέλω να είμαι παρόν.
Αρνούμαι να γερνάω μπλοκάροντας με την παρουσία μου μία θέση που
θα μπορούσε να την καταλάβει ένας νεότερος άνεργος συνάδελφος.
4 - Δεν υπάρχει πια όραμα στο ΕΣΥ.
Υπάρχει μόνο διαχείριση της μιζέριας, μεγάλα λόγια και ασκήσεις επί χάρτου
(τέτοιες που προσωπικά μπορώ να φτιάχνω κατά παραγγελία τρεις την εβδομάδα). Εξοικονόμηση πόρων, αλλά και παράλληλη σπατάλη:
μία σχιζοφρενική κατάσταση.
Αδυνατώ πια να βλέπω (και να συμμετάσχω) σε μία διαχείριση χωρίς εξυπνάδα, πρωτοτυπία και αποτελεσματικότητα. Αρνούμαι μετά από τόσες κατραπακιές
που δεχτήκαμε ως χώρα να βλέπω το σύστημα να παραμένει αρχαιολιθικά συγκεντρωτικό και κατ’ επέκταση κατάλληλο για πελατειακό αλισβερίσι.
5 - Αρνούμαι πια να με απαξιώνει βάναυσα η Πολιτεία.
Σήμερα όσο πιο καλός είσαι και ο κόσμος σε προτιμά, τόσο περισσότερο τιμωρείσαι με το να δουλεύεις όπως στον 19ο αιώνα (νύχτα πας δουλειά,
νύχτα φεύγεις) με παράλληλα προοδευτικά μειούμενες αποδοχές
(μέσω συνεχών αλλαγών στα μισθολόγια, αλλά και στην φορολόγηση των αμοιβών των απογευματινών ιατρείων).
Αυτός ο εξευτελισμός τέρμα.
Η επιμονή μου να το παλεύω δεν άξιζε.
Οι «παραπάνω» δεν καταλαβαίνουν.
*Θεωρώ τίτλο τιμής που ποτέ δεν ζήτησα χρήματα για να περιθάλψω ασθενή, ούτε εμπορεύτηκα τις καθυστερήσεις στις εισαγωγές ασθενών στην κλινική μου πουλώντας διευκολύνσεις.
*Είμαι ευγνώμων και υπερήφανος που υπηρέτησα τα περισσότερα χρόνια σ’ ένα νοσοκομείο που το αγάπησα και στο οποίο είδα τους κόπους μου να αποδίδουν καρπούς, ακόμα και όταν τελικά η νόσος ήταν πιο ισχυρή από τη δική μου επιστημονική ικανότητα ή οι διάφορες καταστάσεις που ζούσα στη δουλειά συγκρουόντουσαν με τη δική μου αντίληψη και ηθική και τις οποίες ανοικτά και χωρίς φόβο καταπολέμησα ( συχνά με προσωπικά επώδυνο κόστος).
*Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος πως ό,τι έκανα, το έκανα χωρίς πλάτες – χωρίς να το χρωστώ σε κανέναν- πάρα μόνο στη δουλειά και στο μυαλό μου. 10 χρόνια υπήρξα μέλος στο Δ.Σ. του Νοσοκομείου και πότε δεν ζήτησα κάτι για τον εαυτό μου ή για την κλινική μου. Οι περισσότεροι πρόεδροι και διοικητές είχαν καλή σχέση μαζί μου, όχι γιατί άνηκα σε κάποιο κόμμα ή γιατί τους καλόπιανα, αλλά γιατί πάντοτε οι απόψεις μου δεν έκρυβαν ιδιοτέλεια, ήταν ειλικρινείς και βοηθούσαν στην καλύτερη λειτουργία του νοσοκομείου.
*Είμαι συνειδησιακά ήρεμος γιατί τόσο χρόνια δεν θυμάμαι να αδίκησα κάποιον συνάδελφο, να μην βοήθησα όποιον μπορούσα ( χωρίς να τον κάνω να αισθάνεται υποχρεωμένος), να μην στήριξα και ενίσχυσα τους νεότερους συναδέλφους ή όποιους μετά από καταγγελίες αδίκως προσαγόντουσαν σε δίκες ή ανακρίσεις.
*Είμαι ευτυχής που είδα το όνειρο μου για τη δημιουργία της πρώτης αυτοδύναμης (πραγματικής) Μονάδας Ημερήσιας Νοσηλείας να γίνεται πραγματικότητα και στη συνέχεια να βρίσκει υποστήριξη από την Κα Μαριάννα Λάτση και να δημιουργείται το εξαιρετικό και πρωτότυπο Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας « Νίκος Κούρκουλος». Ένιωσα ιδιαίτερη ικανοποίηση ακούγοντας και διαβάζοντας τα ενθουσιώδη σχόλια των ασθενών που «πέρασαν» από αυτές τις μονάδες, που ήταν από τις πρώτες με πιστοποίηση κατά ISO και με αξιολόγηση του έργου τους από τους ίδιους τους ασθενείς. ( Παρεμπιπτόντως: αφού έδωσα σκληρές μάχες για να γίνει αποδεκτή η πρόταση μου για την ΜΗΝ, κυρίως με τους συναδέλφους μου, αφού έφτιαξα μία κλινική με την πιο δημοκρατική διαδικασία ( από τα κάτω και όχι από το Υπουργείο), και αφού ανέλαβα τη διεύθυνση της, ελάχιστοι γνώριζαν ή γνωρίζουν πως δεν κατοχύρωσα οργανική θέση σ΄ αυτήν, ούτε αμειβόμουνα επιπλέον ( έστω με κάποιες εφημερίες επιπλέον), παρόλο που δούλευα διπλά και στην κλινική μου και στην ΜΗΝ. Η χαρά της δημιουργίας ήταν για μένα η καλύτερη αμοιβή*.
(Το ίδιο ίσχυσε με την εθελοντική προσφορά μου στη λειτουργία και οργάνωση του ΕΚΑΒ, τα πρώτα χρόνια που γύρισα μετά την ειδίκευση μου στη Γερμανία.
Τα περισσότερα πληρώματα ασθενοφόρων έχουν εκπαιδευτεί από το πρόγραμμα του οποίου είχα την ευθύνη.
Και ήταν δείγμα της ελληνικής φτώχειας που μας κατέστρεψε πως
η Πολιτεία δεν κατάφερε να με αξιοποιήσει όσο έπρεπε, γιατί τότε
κανείς δεν είχε τόσες γνώσεις για το σύστημα οργάνωσης και
λειτουργίας της επείγουσας προνοσοκομεικής φροντίδας όσο εγώ.
Αλλά το ανέφερα ήδη: δεν άνηκα σε κάποιο κόμμα).
*Σ’ όλη την ιατρική σταδιοδρομία μου, εκτός από το ό,τι δεν προσέφυγα σε κόμματα, ούτε προσωπικές γνωριμίες χρησιμοποίησα, ούτε υποτακτικός υπήρξα για να λάβω προσωπικά αξιώματα ( πάντα ήθελα και νομίζω τα κατάφερα να είμαι καλός γιατρός).
Όμως οφείλω να εκφράσω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου σε μερικούς συναδέλφους, όπως ο αείμνηστος σεμνός Ιωσήφ Παπάζογλου που μ’ έμαθε να κάνω σωστά τους μεγάλους λεμφαδενικούς καθαρισμούς τραχήλου και λαγονο-μηρο-βουβωνικούς.
Τον αείμνηστο Π.Π.Βασιλόπουλο, που με τη δημοκρατική στάση και την προοδευτική αντίληψη του, με βοήθησε να μπω σε βαθιά νερά εφαρμόζοντας μαζί του πρωτοποριακές και εξαιρετικά δύσκολες επεμβάσεις (λίγοι ξέρουν ότι εμείς κάναμε από τις πιο απαιτητικές επεμβάσεις σε σαρκώματα μαλακών μορίων, εφαρμόσαμε πρώτοι την αφαίρεση του φρουρού λεμφαδένα και ήμασταν από τους πρώτους που εκτελέσαμε λαπαροσκοπικές επεμβάσεις κ.α).
Το διάσημο διεθνώς καθ. Κ. Καρακούση που ως επισκέπτης στο νοσοκομείο είχε την υπομονή και την ευγένεια (που χαρακτηρίζουν το σπουδαίο γιατρό) να με μυήσει, μιλώντας μου και εξηγώντας μου κάθε λεπτομέρεια για 1.30 ώρα στα γραφεία των εξωτερικών ιατρείων, τον τρόπο διεξαγωγής της βιοψίας του φρουρού λεμφαδένα, την εποχή που ακόμα στις Η.Π.Α. πειραματιζόταν για την αποτελεσματικότητα του.
Τον καθ Νίκ. Δοντά που με εκτίμησε ιδιαίτερα και μου εμπιστεύθηκε μια σειρά από δραστηριότητες της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας και στη συνέχεια με τη δουλειά μου και τη στήριξη του, ξεκινώντας από απλό μέλος και ανέβηκα όλη την ιεραρχία της Εταιρείας για να καταλήξω να ηγούμαι σήμερα αυτής της μεγαλύτερης και παραγωγικότερης ιατρο-κοινωνικής εταιρείας. Επίσης, να ευχαριστήσω την παρέα της βιβλιοθήκης, όπου πριν με πνίξει η πολύ δουλειά, έβρισκα εκεί μία ομάδα φίλων συνεργατών ( όχι γιατρών) και με τις ολιγόλεπτες συζητήσεις μας ξεχνούσαμε τις έγνοιες μας. Τέλος, να σημειώσω πως ήμουν ευτυχής, γιατί με όλο το προσωπικό του νοσοκομείου είχα καλές σχέσεις και με το χιούμορ και τις κουβέντες μας κάναμε ο ένας τη ζωή του άλλου ευκολότερη
(Όλοι μιλάμε για γιατρούς, αλλά εγώ εκτίμησα πολύ το νοσηλευτικό προσωπικό , τους διοικητικούς και τους τεχνικούς του νοσοκομείου).α και άλλα 8 μάχιμης ιατρικής) και εξηγεί τους λόγους της απόφασης μου.
Ευάγγελος Φιλόπουλος
1 - Κουράστηκα υπερβολικά.
Ο αριθμός των ασθενών που βλέπω και χειρουργώ τα τελευταία χρόνια ξεπερνά και το πιο υψηλά αποδεκτό όριο. Έχω φτάσει στο σημείο να μην θυμάμαι ποια γυναίκα εξέτασα και τι είχε. Τα μάτια μου δακρύζουν από το συνεχές φως του διαφανοσκοπίου που τα κτυπούσε καθώς πέρναγαν από μπροστά τους δεκάδες χιλιάδες μαστογραφίες όλα αυτά τα χρόνια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό με τόση δουλειά να μην έχω κάνει κάποιο σοβαρό λάθος. Αν ήμουν θεοσοβούμενος θα έλεγα πως κάποιος Άγιος με προστατεύει.
Όμως, όταν το σκέφτομαι πάντοτε συνηθίζω να κτυπάω κάποιο ξύλινο αντικείμενο (αντιεπιστημονικό; Ναι. Αλλά αν δεν κάνω τίποτε από τα δυο θα αναδυθεί ο κομπασμός, κάτι που μου είναι εντελώς ξένο).
Σε κάθε περίπτωση μόνο η καρδιά μου ξέρει την αγωνία μου όταν κατά τις μεσημεριανές ώρες, αφού είχα εξετάσει δεκάδες γυναίκες (κάποτε έφταναν τις 120 στα πρωινά εξωτερικά ιατρεία ) ερχόντουσαν τα δύσκολα περιστατικά, με
τις σακούλες γεμάτες εξετάσεις, και ενώ το κεφάλι μου βούιζε και πονούσε, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να δώσω λύσεις σε προβλήματα που άλλοι είχαν δυσκολευθεί. Κανείς δεν καταλαβαίνει το φόρτο εργασίας που έχει συσσωρευτεί στις πλάτες γιατρών όπως εγώ, με πολύχρονη παρουσία στη
μάχιμη νοσοκομειακή ιατρική.
2 - Από την άλλη για πολλά χρόνια τώρα το ΕΣΥ έχει πάψει να επανδρώνεται με νέους μόνιμους συναδέλφους.
Θυμάμαι όταν πρωτομπήκα ως επιμελητής Β, ήμουν δεν ήμουν 34 χρονών. Σήμερα στα νοσοκομεία μόνο ηλικιωμένους συναντάς και ειδικευόμενους.
(Ο δε θεσμός των επικουρικών ιατρών – που δίνουν δήθεν κάποια λύση- αποτελεί μία από τις μελανώτερες σελίδες στην ιστορία του ΕΣΥ)
3 - Η ανθρώπινη παρακμή συνοδεύεται παράλληλα από την απώλεια
των πιο καλών ειδικευομένων, που αναχωρούν για το εξωτερικό,
αντί να κάθονται και να μαραζώνουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι
ή εξευτελιστικά αμειβόμενοι στην Ελλάδα.
Υπήρξαν συνάδελφοι Διευθυντές που προσπάθησαν και κάποιοι προσπαθούν ακόμα να πάνε τα χρόνια συνταξιοδότησης στα 70.
Σ΄αυτή την ύβρι απέναντι στη νέα γενιά εγώ δεν θέλω να είμαι παρόν.
Αρνούμαι να γερνάω μπλοκάροντας με την παρουσία μου μία θέση που
θα μπορούσε να την καταλάβει ένας νεότερος άνεργος συνάδελφος.
4 - Δεν υπάρχει πια όραμα στο ΕΣΥ.
Υπάρχει μόνο διαχείριση της μιζέριας, μεγάλα λόγια και ασκήσεις επί χάρτου
(τέτοιες που προσωπικά μπορώ να φτιάχνω κατά παραγγελία τρεις την εβδομάδα). Εξοικονόμηση πόρων, αλλά και παράλληλη σπατάλη:
μία σχιζοφρενική κατάσταση.
Αδυνατώ πια να βλέπω (και να συμμετάσχω) σε μία διαχείριση χωρίς εξυπνάδα, πρωτοτυπία και αποτελεσματικότητα. Αρνούμαι μετά από τόσες κατραπακιές
που δεχτήκαμε ως χώρα να βλέπω το σύστημα να παραμένει αρχαιολιθικά συγκεντρωτικό και κατ’ επέκταση κατάλληλο για πελατειακό αλισβερίσι.
5 - Αρνούμαι πια να με απαξιώνει βάναυσα η Πολιτεία.
Σήμερα όσο πιο καλός είσαι και ο κόσμος σε προτιμά, τόσο περισσότερο τιμωρείσαι με το να δουλεύεις όπως στον 19ο αιώνα (νύχτα πας δουλειά,
νύχτα φεύγεις) με παράλληλα προοδευτικά μειούμενες αποδοχές
(μέσω συνεχών αλλαγών στα μισθολόγια, αλλά και στην φορολόγηση των αμοιβών των απογευματινών ιατρείων).
Αυτός ο εξευτελισμός τέρμα.
Η επιμονή μου να το παλεύω δεν άξιζε.
Οι «παραπάνω» δεν καταλαβαίνουν.
Τι θέλω να κάνω από εδώ και πέρα:
1- Να συνεχίσω την ιατρική σταδιοδρομία μου αξιοποιώντας δημιουργικά
την εμπειρία και τις ικανότητες μου, χωρίς να εξοντώνομαι και χωρίς να απαξιώνομαι.
2 - Να μπορώ να διατηρήσω τις βασικές αρχές της σωστής ιατρικής, χωρίς άλλες σκέψεις να επηρεάζουν την πρακτική μου
3 - Να μπορώ να έχω χρόνο με τις ασθενείς μου, χωρίς να νοιώθω την
πίεση του κόσμου που περιμένει απ’ έξω. Να μπορώ να τις εξυπηρετώ χωρίς καθυστερήσεις, να τις εξηγώ με τον καλό τρόπο που κατέχω τα προβλήματα τους
και να τις στηρίζω όταν το έχουν ανάγκη.
4 - Να χειρουργώ λιγότερες ασθενείς, χωρίς το άγχος να βγάλω τα πολλά χειρουργεία που περιμένουν στη σειρά.
5 - Να μπορώ να υλοποιήσω ένα σχέδιο που έχω στα σκαριά για μια πιο μοντέρνα προσέγγιση των γυναικών και των ασθενών.
*Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο πως δεν τα παρατάω εύκολα και πως ως σήμερα συνηθίζω
να αποφεύγω μάχες που δεν μπορώ να κερδίσω.
—
* Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω τη συμβολή στη δημιουργία της ΜΗΝ
του φίλου Νίκου Κορδιολή ( Δ/ντή ιατρικής υπηρεσίας και του Ν/Χ τμήματος
στο νοσοκομείο μας και μετέπειτα Διοικητή, με τον οποίον ακόμα παράγουμε κοινωφελές έργο στην Ε.Α.Ε.).
*το αλίευσα ΕΔΩ:
http://wincancer.gr/2018/09/CE%B9/
Ο Ευάγγελος Φιλόπουλος είναι Χειρουργός,
Διευθυντής Κλινικής Μαστού Αντικαρκινικού Νοσοκομείου
«Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» και Πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας
mail: efilopoulos@yahoo.gr
Βρείτε τον Ευάγγελο Φιλόπουλο
στο Facebook,
στο pinterest
και διαβάστε τις αναρτήσεις του στο tumblr
1- Να συνεχίσω την ιατρική σταδιοδρομία μου αξιοποιώντας δημιουργικά
την εμπειρία και τις ικανότητες μου, χωρίς να εξοντώνομαι και χωρίς να απαξιώνομαι.
2 - Να μπορώ να διατηρήσω τις βασικές αρχές της σωστής ιατρικής, χωρίς άλλες σκέψεις να επηρεάζουν την πρακτική μου
3 - Να μπορώ να έχω χρόνο με τις ασθενείς μου, χωρίς να νοιώθω την
πίεση του κόσμου που περιμένει απ’ έξω. Να μπορώ να τις εξυπηρετώ χωρίς καθυστερήσεις, να τις εξηγώ με τον καλό τρόπο που κατέχω τα προβλήματα τους
και να τις στηρίζω όταν το έχουν ανάγκη.
4 - Να χειρουργώ λιγότερες ασθενείς, χωρίς το άγχος να βγάλω τα πολλά χειρουργεία που περιμένουν στη σειρά.
5 - Να μπορώ να υλοποιήσω ένα σχέδιο που έχω στα σκαριά για μια πιο μοντέρνα προσέγγιση των γυναικών και των ασθενών.
*Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο πως δεν τα παρατάω εύκολα και πως ως σήμερα συνηθίζω
να αποφεύγω μάχες που δεν μπορώ να κερδίσω.
—
* Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω τη συμβολή στη δημιουργία της ΜΗΝ
του φίλου Νίκου Κορδιολή ( Δ/ντή ιατρικής υπηρεσίας και του Ν/Χ τμήματος
στο νοσοκομείο μας και μετέπειτα Διοικητή, με τον οποίον ακόμα παράγουμε κοινωφελές έργο στην Ε.Α.Ε.).
*το αλίευσα ΕΔΩ:
http://wincancer.gr/2018/09/CE%B9/
Ο Ευάγγελος Φιλόπουλος είναι Χειρουργός,
Διευθυντής Κλινικής Μαστού Αντικαρκινικού Νοσοκομείου
«Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» και Πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας
mail: efilopoulos@yahoo.gr
Βρείτε τον Ευάγγελο Φιλόπουλο
στο Facebook,
στο pinterest
και διαβάστε τις αναρτήσεις του στο tumblr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου