I wasn’t going to punish them.
They were going to punish themselves.
By Patrick A. Coleman
~
Η μέρα μου δεν ξεκίνησε ιδανικά.
Δεν είχα προλάβει να πιω τον καφέ μου, όταν άκουσα τα κλάματα και
τα ουρλιαχτά των δύο παιδιών μου στη μπροστινή αυλή.
Μέχρι να φτάσω στην πόρτα, είχαν ήδη μπει κρατώντας το καθένα το κεφάλι του. Από το κλάμα, τα πρόσωπά τους είχαν γίνει κατακόκκινα και φαινόταν
ότι πονούσαν.
Για άλλη μία φορά είχαν παίξει ξύλο.
Αυτή τη φορά δεν θα το άφηνα έτσι.
Είχα ένα σχέδιο που θα τους ανάγκαζε να μπουν στην ίδια ομάδα και να
δουν μερικά πράγματα από άλλη οπτική γωνία.
Δεν θα τους τιμωρούσα εγώ.
Θα τους έβαζα να τιμωρήσουν ο ένας τον άλλον.
Σαν ιδέα ίσως να σου ακούγεται λίγο παράλογη, αλλά αν το σκεφτείς πιο
καλά θα δεις ότι έχει κάποιες βάσεις. Η πειθαρχία που ασκείται απευθείας
από το γονιό στο παιδί, από ένα σημείο και μετά δεν έχει καμία ισχύ.
Τι τους τιμωρώ, τι δεν τους τιμωρώ δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Είναι για αυτούς το ίδιο και το αυτό.
Θα τους βάλω μία τιμωρία που δεν τους αρέσει, θα αναγκαστούν να κάνουν
ο,τι τους ζητήσω και μετά θα αρχίσουν πάλι τα ίδια.
Αν όμως τους έβαζα να τιμωρήσουν ο ένας τον άλλο;
Τότε τι θα γινόταν;
Δεν θα είχαν κανέναν να παραπονεθούν ή να κατηγορήσουν παρά μόνο
τους ίδιους τους τους εαυτούς. Όταν οι συνέπειες είναι δικής τους επινόησης
και αυτο-επιβαλλόμενες, αυτομάτως αποκτούν μεγαλύτερη σημασία και δύναμη. Το μόνο που δεν ήξερα είναι αν θα ήταν δίκαιοι ή όχι.
Μιλάμε για ένα 5χρονο και ένα 7χρονο. Δεν θα το διαπίστωνα, αν δεν προσπαθούσα. Τα αγόρια στέκονται μπροστά μου κλαίγοντας και κατηγορώντας
ο ένας τον άλλον. Ο καθένας τους είχε την απαίτηση να μαλώσω τον άλλον
για την ξυλιά που είχε φάει στο κεφάλι. «Κουράστηκα με τους τσακωμούς σας» είπα γονατίζοντας μπροστά τους.
«Ποια τιμωρία πιστεύετε ότι θα πρέπει να σας επιβάλλω;
Αν τιμωρούσατε εσείς ο ένας τον άλλο, ποια τιμωρία θα βάζατε;».
Ο μικρός μου γιος έδειξε ότι βαριόταν όχι μόνο να απαντήσει, αλλά
και να σκεφτεί γι’ αυτό ξαναβγήκε στην αυλή χωρίς να πει κουβέντα.
Μάλλον το πρόβλημα ήταν λυμένο για αυτόν.
Ο μεγαλύτερος αδερφός του με κοίταξε σκεφτικός.
«Δεν θα του έδινα το PlayStation για την υπόλοιπη μέρα», είπε τελικά.
«Σωστό σε βρίσκω. Αυτό ακριβώς θα γίνει. Τώρα πήγαινε έξω να παίξεις». Φυσικά κανείς από τους δυο τους δεν έπαιξε PlayStation.
Την υπόλοιπη μέρα δεν άκουσα κιχ. Ειρήνη υμίν.
Εξεπλάγην ευχάριστα, αλλά τις είχα τις επιφυλάξεις μου.
Μπορεί και να έτυχε.
Στην τελική ο μικρός του αδερφός δεν συμμετείχε καν στο πείραμα.
Η επόμενη ευκαιρία μου να τους βάλω να αυτοτιμωρηθούν ήρθε μερικές
μέρες μετά. Πάνω που τα είχα βάλει για ύπνο και ήταν ήρεμα, άρχισαν
με πρωτεργάτη το μικρό να με φωνάζουν στο δωμάτιο και να μη με αφήνουν
να φύγω. Αυτό που έκαναν ήταν αντίθετο με τους κανόνες και το γνώριζαν.
Αυτή τη φορά ασχολήθηκα περισσότερο με το μικρό μου γιο, ο οποίος ήταν
ο δράστης:
«Ενώ ξέρεις ποιοι είναι οι κανόνες, σήμερα τους ξέχασες.
Ποια τιμωρία πιστεύεις ότι θα έπρεπε να σου επιβληθεί;».
«Καμία. Δεν μου αρέσουν οι τιμωρίες», είπε.
«Αν δεν σκεφτείς εσύ μία, τότε θα σκεφτώ εγώ για σένα», απάντησα.
«Βρήκα μία τιμωρία», είπε.
«Να μας φέρεις από ένα γλυκό».
Όταν είδε ότι σοβαρολογούσα και δεν έκανα πλάκα, σοβαρεύτηκε και αυτός. «Καλά. Φέρε μας από δυο γλυκά τότε».
Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν με πιάσανε τα γέλια.
Ηταν φανερό ότι δεν ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει στο πείραμα μου.
Έτσι έπρεπε να καταλήξω στην κλασσική τιμωρία και να τους σβήσω όλα
τα φώτα ως συνήθως. Ωστόσο δεν είχα καμία διάθεση να τα παρατήσω.
Η επόμενη ευκαιρία ήρθε δύο μέρες μετά όταν ο μικρός μου γιος δάγκωσε
το μεγάλο. Αντί να τον τιμωρήσω αμέσως, όπως έπρεπε, τον ρώτησα γιατί
το έκανε αυτό και ποιο πίστευε ότι ήταν το λάθος του.
Η απάντηση που μου έδωσε δεν ήταν αυτή που περίμενα.
«Έκανα λάθος. Μπορώ να φτιάξω ένα ωραίο σπίτι με τα Lego τουβλάκια μου
για να μη στεναχωριέται». Πετάχτηκε τότε ο μεγάλος μου γιος και του είπε:
«Σαν εκείνο το άλλο που έφτιαξες την προηγούμενη φορά; Τέλεια».
«Πάμε», είπε ο μικρός. «Θα το ξεκινήσω τώρα».
Του εξήγησα ότι έκανα ο, τι έκανα, όχι για να τον κάνω να νιώσει άσχημα,
αλλά για να καταλάβει το λάθος του.
Του εξήγησα πως όταν κάνουμε κάτι κακό, πρέπει να αναλαμβάνουμε
τις ευθύνες μας. Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβε.
Σημασία έχει ότι έκατσε με τον αδερφό του δίπλα δίπλα και φτιάξανε ένα πανέμορφο σπιτάκι με τουβλάκια Lego παρακολουθώντας ο ένας τον άλλον.
Δεν ακουστήκανε για το υπόλοιπο της μέρας.
Ο μικρός αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ δίκαιος και δεν του το είχα.
Παρά τον τσακωμό με τον αδερφό του, υποχώρησε και τα βρήκαν αμέσως. Μπορεί το πείραμα μου να μην έπιασε αυτή τη φορά, σημασία έχει όμως ότι
τα αγόρια τα βρήκαν από μόνα τους μεταξύ τους, ηρέμησαν και έπαιξαν
μαζί χωρίς καν να λογοφέρουν.
Επιτέλους ειρήνη.
ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
https://www.yourtango.com/2018316671/what-happened-when-i-let-my-
children-choose-best-punishment-kids
ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΗ:
https://singleparent.gr/paidi/paidopsixologia/otan-ta-paidia-mou-
malwnoun-ta-vazw-na-valoun-timwria-to-ena-to-allo
*Βίντεο
https://youtu.be/n8vSGiF9VgQ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου