...ελληνικές φράσεις που όμως,συχνά μετατρέπονται σε...μαργαριτάρια...

*Εξ οικείων τα βέλη και
*Εξ ιδίων τα αλλότρια.
Οι φράσεις είναι μια χαρά όταν είναι δύο.
Η πρώτη περιγράφει τη δυσάρεστη κατάσταση που 
κάποιος δικός μας άνθρωπος φίλος ή συγγενής μας επιτίθεται [και μας πληγώνει] με λόγια ή με πράξεις, 
ενώη δεύτερη σημαίνει ότι κάποιος κρίνει τους άλλους 
με βάση τον εαυτό του.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν συγχωνεύονται σε μία:
"εξ ιδίων τα βέλη" το οποίο δεν μπορείς ούτε καν να το κάνεις εικόνα [σημαίνει ότι τοξεύεις τον εαυτό σου!].

...δύο ταλαιπωρημένες καταλήξεις... 

Δύο φράσεις που προέρχονται από τα Ευαγγέλια:
1- Πού την κεφαλήν κλίνη και όχι "πού την κεφαλήν κλίναι"
που σημαίνει: πού να γείρει το κεφάλι, πού να ξαπλώσει να κοιμηθεί.
2- Περί πολλά ή περί άλλα τυρβάζη και όχι περί άλλων τυρβάζει, 
μια φράση που σημαίνει: μεριμνάς και ανησυχείς για πολλά ή ασχολείσαι 
με άλλα [άσχετα] πράγματα.
...και από την Αγία Γραφή
*Βρέχει επί δικαίους και αδίκους κι όχι επί δικαίων και αδίκων.
Με άλλα λόγια: βρέχει γενικά [για όλους ] αλλά όχι στη γενική [πτώση].

...φράσεις χρειάζονται προσοχή. 
*Πνέει τα μένεα [είναι φοβερά θυμωμένος, εξοργισμένος]
κι άλλο ότι 
*Πνέει τα λοίσθια [είναι στα τελευταία του...].

*Εξ απαλών ονύχων. 
Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τη φράση για να δηλώσουν κάποια 
ελαφρότητα, επιπολαιότητα ή αμέλεια,έχετε δει ποτέ η προχειρότητα 
να μαλακώνει τα νύχια; 
Η φράση σημαίνει: ‘από τότε που τα νύχια ήταν απαλά’ δηλαδή από 
τη βρεφική ηλικία.

*Εκ των ων ουκ άνευ [sine qua non]
Τα απολύτως απαραίτητα δηλαδή, αυτά που δεν παραλείπονται με τίποτα. 
αυτό που κάνουν λάθος οι περισσότεροι είναι ότι τρώνε το «ων» λέγοντας: 
«εν των ουκ άνευ» κι έτσι, από τη φράση λείπει τελικά κάτι απολύτως απαραίτητο...
*Μέτρον άριστον
Εδώ πάλι, δεν αφαιρούμε αλλά προσθέτουμε...κοτσάρουμε ένα «παν» 
στο ξεκίνημα, το οποίο είναι περιττό. Αν χρειαζόταν, θα το έβαζε από 
την αρχή, ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, ο πατέρας της φράσης.
*Πάταξον μεν, άκουσον δε.
Το λάθος είναι ότι πολλοί το λένε ανάποδα"άκουσον μεν, πάταξον δε"...
Αυτό που ήθελε να πει ο Θεμιστοκλής σε απλά [σύγχρονα] ελληνικά ήταν: 
"χτύπα με αλλά...άκουσέ με"
Προσοχή στο ρήμα!
Ποιούμαι την νήσσαν είναι το σωστό και όχι ποιώ την νήσσαν.
Κομίζω γλαύκας ες Αθήνας που σημαίνει: παρουσιάζω ως καινούργιο, 
κάτι που είναι πολύ γνωστό.
~
*Περί όνου σκιάς [μια υπόθεση ανάξια λόγου, στην οποία δίνεται 
μεγαλύτερη σημασία από όση της αξίζει] και

*Εξ όνυχος τον λέοντα [αναγνωρίζω ή καταλαβαίνω κάποιον από 
ένα μικρό χαρακτηριστικό, μια λεπτομέρεια].

Έχουμε επίσης και λέμε:
*πόσω μάλλον όχι πόσο μάλλον
*παρά πόδα όχι παρά πόδας
*εν κρύπτω και παραβύστω όχι α-παραβύστω
*επί ξυρού ακμής όχι επί ξηρού
*εκ του σύνεγγυς [από πολύ κοντά]
*αυθωρεί και παραχρήμα - ευθύς αμέσως]
*ειρήσθω εν πάροδω Η φράση αυτή χρησιμοποιείται όταν λέγεται κάτι παρενθετικά και σημαίνει: ας ξεφύγουμε για λίγο από το θέμα και ας πούμε, ας λεχθεί με την ευκαιρία αυτή, παρεμπιπτόντως...by the way
*αβρόχοις ποσίν 
χωρίς να βραχούν τα πόδια, μεταφορικά χωρίς κόπο
*συνελόντ΄ειπείν - συνοπτικά

...και άλλες ελληνικές φράσεις ων ουκ έστιν αριθμός...