Κάποτε, τα πουλιά αποφάσισαν να κάνουν ένα διαγωνισμό τραγουδιού
για να
ψηφίσουν τον καλύτερο τραγουδιστή.
Μαζεύτηκαν όλα, σε ένα όμορφο λιβάδι
και τραγουδούσαν με τη σειρά.
Νικητής θα έβγαινε το πουλί που θα έπαιρνε τις περισσότερες ψήφους.
Επειδή κάθε πουλί θαρρούσε πως είναι ο καλύτερος τραγουδιστής,
έγραφε το
δικό του όνομα στο ψηφοδέλτιο.
Μόνο το αηδόνι έδειξε σεμνότητα και δεν
ψήφισε τον εαυτό του.
Και μην μπορώντας να αποφασίσει για ένα άλλο
πουλί, έριξε λευκό ψηφοδέλτιο.
Όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή και
ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, τι είχε συμβεί;
Κάθε πουλί, ο κότσυφας, η καρακάξα, ο σπίνος, το ψαρόνι, η κουκουβάγια,
το κοράκι, ο παπαγάλος και όλα τα άλλα πουλιά, είχαν πάρει από μία ψήφο
αφού το καθένα είχε ψηφίσει μόνο τον εαυτό του.
Μόνο το αηδόνι δεν είχε
πάρει καμιά.
«Το αηδόνι δεν πήρε ούτε μία ψήφο!»
«Είναι ο χειρότερος τραγουδιστής!»
«Να μην ξανατραγουδήσει!» φώναζαν.
Λυπημένο το αηδόνι πήγε και κούρνιασε σε ένα μικρό θάμνο.
Μα, όταν ήρθε η νύχτα και όλα τα πουλιά αποκοιμήθηκαν,
δεν μπόρεσε να
σωπάσει περισσότερο και,
μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, κάτω από τον
έναστρο ουρανό,
άρχισε να κελαηδάει.
Κι έτσι γίνεται εδώ και πολλά
χρόνια.
Όταν βασιλεύει ο ήλιος και γεμίζει ο ουρανός με το φεγγάρι
και τα
αστέρια και απλώνεται η σιωπή σε όλη τη γη,
τότε υψώνεται η φωνή του
αηδονιού και μαγεύει όλους όσους την ακούνε.
Η κουκουβάγια, ο γκιώνης, η
καρακάξα, το κοράκι
και όλα τα άλλα πουλιά έχουν καταλάβει από καιρό
πως αδίκησαν το αηδόνι,
μα κανένα δε βρήκε το θάρρος να επανορθώσει και
να ζητήσει συγγνώμη.
Έτσι, το αηδόνι συνεχίζει να σωπαίνει τη μέρα και
να κελαηδάει τη νύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου