19 Απριλίου 2019...ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΙΚΩΝ…
Σήμερα, μια ανοιξιάτικη ημέρα του Απριλίου, επισκεφθήκαμε το πιο απομακρυσμένο Δημοτικό Σχολείο της Νοτιοανατολικής Ηπειρωτικής Ευρώπης,
το Δημοτικό Σχολείο Αλίκων όπου, στο πλαίσιο του προγράμματος Αγωγής και Προαγωγής Υγείας, εκπαιδεύσαμε τα παιδιά στο μάθημα της Πρόληψης Ατυχημάτων.
το Δημοτικό Σχολείο Αλίκων όπου, στο πλαίσιο του προγράμματος Αγωγής και Προαγωγής Υγείας, εκπαιδεύσαμε τα παιδιά στο μάθημα της Πρόληψης Ατυχημάτων.
Τα σοκάκια στα Άλικα μοσχοβολούσαν και ο ήλιος έλαμπε γλυκά και απλωνόταν σε όλη τη Μάνη. Συμμετείχαμε σε μια όμορφη συζήτηση λέξεων και εικόνων
που μας προσέφεραν απλόχερα τα τρία παιδιά και η δασκάλα του σχολείου.
Κι όμως δεν έφτασε. Επιστρέψαμε κρατώντας στα χέρια μας μόνο μια ωραία ζωγραφιά.
που μας προσέφεραν απλόχερα τα τρία παιδιά και η δασκάλα του σχολείου.
Κι όμως δεν έφτασε. Επιστρέψαμε κρατώντας στα χέρια μας μόνο μια ωραία ζωγραφιά.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στη δασκάλα του σχολείου και στους γονείς του παιδιών, που συνεχίζουν να επιλέγουν για τα παιδιά τους να κάνουν τα πρώτα τους βήματα και να μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα στο συγκεκριμένο σχολείο και στον τόπο τους.
Μπορεί να βρίσκονται αρκετά κοντά στο ακρωτήριο Ταίναρο, αλλά αυτό που αναβοσβήνει κάθε μέρα σε αυτό το σχολείο δεν είναι ο φάρος του Ταινάρου, αλλά το βλέμμα των παιδιών που διψά για ζωή και γνώση.
Εσείς, αγαπητά παιδιά, είστε τα κατάρτια που επιμένουν στη σκιά ενός
υπέροχου ταξιδιού τη γνώσης, παρ’ όλο που και η τριανταφυλλιά τεντώνει δυνατά τα γυαλιστερά της φύλλα.
υπέροχου ταξιδιού τη γνώσης, παρ’ όλο που και η τριανταφυλλιά τεντώνει δυνατά τα γυαλιστερά της φύλλα.
ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ!!
Τελειώνοντας την ενημέρωση των μαθητών και βλέποντας το λοξό πεύκο
στην αυλή του σχολείου να συλλογιέται, άρχισα να συλλογιέμαι
κι εγώ μαζί του. Κάθε τέτοια επίσκεψη σε αυτό το σχολείο μοιάζει σαν ένα γράμμα μέσα σε ένα άσπρο φάκελο, που μέσα έχει ένα άστρο, ένα κομμάτι θάλασσας, τρείς-τέσσερις πευκοβελόνες και φυσικά τη χαρά και την
αγάπη μας. Όποιος έχει καθίσει στα θρανία αυτού του σχολείου, θεωρώ ότι νιώθει να ξεδιπλώνει τη θάλασσα.
στην αυλή του σχολείου να συλλογιέται, άρχισα να συλλογιέμαι
κι εγώ μαζί του. Κάθε τέτοια επίσκεψη σε αυτό το σχολείο μοιάζει σαν ένα γράμμα μέσα σε ένα άσπρο φάκελο, που μέσα έχει ένα άστρο, ένα κομμάτι θάλασσας, τρείς-τέσσερις πευκοβελόνες και φυσικά τη χαρά και την
αγάπη μας. Όποιος έχει καθίσει στα θρανία αυτού του σχολείου, θεωρώ ότι νιώθει να ξεδιπλώνει τη θάλασσα.
Γράφοντας αυτά τα λιγοστά λόγια για την επίσκεψη μας, καθισμένος στο
πεζούλι του Δημοτικού Σχολείου, είχα δίπλα μου στεγνά βότσαλα και οι
γλάροι δεν σταματούσαν να μου φωνάζουν.
πεζούλι του Δημοτικού Σχολείου, είχα δίπλα μου στεγνά βότσαλα και οι
γλάροι δεν σταματούσαν να μου φωνάζουν.
Όλες αυτές οι εικόνες,αλλά και οι σκέψεις
με δυσκόλεψαν σήμερα
με δυσκόλεψαν σήμερα
Υ.Γ. : Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη, καθώς στην ίδια αυτή μικρή αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου, άλλοτε δίδασκε με τα λιγοστά μέσα
τής εποχής, αλλά με πολλή αγάπη για το λειτούργημά του, ο δάσκαλος της Μάνης, ο πατέρας μου, ο Δημήτριος Μαριόλης.Θυμήθηκα τη λίγη
ώρα που κάθισα με τα παιδιά, εκεί στην ίδια θέση ακριβώς που καθόμουν, μπαίνοντας τελευταίο θρανίο αριστερά, τις ατέλειωτες ώρες διδαχής και παιχνιδιού…
τής εποχής, αλλά με πολλή αγάπη για το λειτούργημά του, ο δάσκαλος της Μάνης, ο πατέρας μου, ο Δημήτριος Μαριόλης.Θυμήθηκα τη λίγη
ώρα που κάθισα με τα παιδιά, εκεί στην ίδια θέση ακριβώς που καθόμουν, μπαίνοντας τελευταίο θρανίο αριστερά, τις ατέλειωτες ώρες διδαχής και παιχνιδιού…
ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΑΤΕΡΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου