Σελίδες

Πέμπτη 4 Απριλίου 2019

4 Απριλίου, Μέρα Κραυγής: «Όταν ήρθαν για τα αδέσποτα δεν μίλησες. Όταν έρθουν για σένα ποιος άραγε θα γαβγίσει;»


Μια μέρα αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα πλάσματα που ζουν κάτω από σκληρές συνθήκες στους δρόμους, υποσιτίζονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη
ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, κακοποιούνται και πεθαίνουν αβοήθητα. Στοιβάζονται μέσα σε άθλια κλουβιά ελληνικών κυνοκομείων κολαστηρίων και περιμένουν ως αριθμοί καρτερικά τον θάνατό τους. Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτά βρίσκουν τον ήρωά τους και περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους μέσα σε μια αγκαλιά. Πολύ μικρό όμως σχετικά με όλα τα άλλα που αργοπεθαίνουν καθημερινά…
*Αν γυρίσουμε τη ματιά μας και τα προσέξουμε είναι παντού. Και είναι πολλά και είναι πολύ ταλαιπωρημένα σωματικά και ψυχικά. Και ζητιανεύουν τα αυτονόητα. Ένα κομμάτι φαγητό, λίγο νερό, ένα χάδι, λίγη προσοχή. Υποφέρουν σιωπηλά, δε μιλάνε, αλλά μπορούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε. Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε. Ζούνε ανάμεσα μας και ζητούν αυτά που αναζητούμε και εμείς! Φαγητό, απολαύσεις και μια ζεστή γωνιά να κοιμηθούν.
*Οι φιλοζωικές εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια, επιτυγχάνουν χρόνο με τον χρόνο όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση του κόσμου που συμμετέχει σε αυτές με σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων τους και ενισχύουν σαφώς τη διάθεση του να υιοθετήσει κάποιος ένα αδέσποτο ζώο. Μα επιστρέφοντας στην πραγματικότητα πολύ λίγα πράγματα δυστυχώς εντέλει αλλάζουν και πολλές από αυτές τις υιοθεσίες διαπνέονται από ένα μόνιμο αίσθημα ανευθυνότητας! Ενώ μάλιστα στο εξωτερικό σημαντικά κινήματα έχουν ενωθεί προς την κατεύθυνση προάσπισης των δικαιωμάτων αυτών των πλασμάτων, στην Ελλάδα ακόμη βαδίζουμε ανάμεσα σε φιλοζωικές διαμάχες των οποίων τα πυρά κατευθύνονται κατευθείαν πάνω στα ζώα.


*Αυτό μάλιστα που συμβαίνει τις Παγκόσμιες Μέρες που όλοι σπεύδουν να διαδηλώσουν υπέρ της αγάπης όταν όλο τον υπόλοιπο χρόνο οι ίδιοι σφυρίζουν ανέμελα είναι το λιγότερο αστείο. «Εδώ άνθρωποι πεινάνε, τα αδέσποτα θα ταΐσουμε; Γέννησε η σκύλα μου πέντε κουτάβια και δεν τα θέλω αλλά δεν πρόκειται να τη στειρώσω να πάω ενάντια στη φύση. Άντε μωρέ με τα σκυλιά σας που δαγκώνουν όποιον βρούνε. Βρώμισε η γειτονιά από αυτά. Τα αγαπάω αλλά σπίτι μου δεν τα θέλω. Τα ζώα έχουν γεννηθεί για να ζούνε ελεύθερα στη φύση», είναι ελάχιστες μόνο από τις φράσεις που καθημερινά ακούς από ανθρώπους που αν τους ψάξεις βαθύτερα δεν αγαπούν ούτε τον ίδιο τον εαυτό τους.
*Η πιο σημαντική διαφορά μας με τα ζώα είναι ότι εκείνα στερούνται βούλησης και επιλογής. Είναι έρμαια των διαθέσεων μας. Η μέρα τους εξαρτάται από τη διάθεση με την οποία θα ξημερώσει η δική μας μέρα! Επίσης δεν μπορούν να αντιδράσουν σε όλη αυτή την αθλιότητα που συμβαίνει εναντίον τους από τον «βασιλιά» της φύσης, τον άνθρωπο. Εμείς τα δηλητηριάζουμε, εμείς τα κλωτσάμε, εμείς τους κόβουμε τα αυτιά και τις ουρές, εμείς τα πετάμε στα βουνά, στα ποτάμια, στα σκουπίδια για να τα ξεφορτωθούμε, εμείς τα αλυσοδένουμε, εμείς τα τιμωρούμε, εμείς τα στοιβάζουμε ως σκουπίδια στα αυτοκίνητα καθαριότητας του Δήμου και πετάγονται σε χωματερές ως εστίες μικροβίων που απειλούν τη δημόσια υγεία. Εμείς καθορίζουμε τη ζωή τους. Εμείς τα πετάμε ως άχρηστα αντικείμενα, γιατί τα βαρεθήκαμε ή γιατί δεν χωράνε πλέον στη ζωή μας.


*Γιατί; Γιατί νομίζουμε πως εμείς όλα τα μπορούμε και εκείνα μας εμπιστεύονται ως την καλύτερη επιλογή της σύντομης ζωής τους. Αυτό λέει το βλέμμα τους: «Πάρε με μαζί σου για εκείνο το κομμάτι ευτυχίας που μας λείπει». Τα αδέσποτα τα παρατήσαμε όλοι εμείς. Δεν φύτρωσαν ούτε έπεσαν από τον ουρανό. Οπότε μήπως από σήμερα να αποφασίσουμε να τα αποκαλούμε όλοι μας «παρατημένα» ζώα ώστε να διαφαίνεται ξεκάθαρα και ο φταίχτης.
*Ο απλός οίκτος προς τα ζώα είναι άνευ αξίας. Δεν ωφελούν πουθενά εκφράσεις και σχόλια στο διαδίκτυο «αχ το καημένο μωρέ, μακάρι να μπορούσα να το πάρω». Εκείνο που οφείλουμε είναι να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε μια ενπαθητική σχέση μαζί τους ώστε να αντιληφθούμε τα δεινά που υφίστανται, να τα αγαπήσουμε όπως αγαπάει ο δυνατός τον ευάλωτο και να αναλάβουμε κυρίως δράση υπέρ τους, κόντρα σε μια απάνθρωπη, ανήθικη και απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντί τους μέχρι σήμερα. Μια αντιμετώπιση για τα πλάσματα αυτά με λογική και με συναίσθημα. Χρειάζεται το μυαλό και οι καρδιές μας να κινητοποιηθούν. Γιατί η συνειδητοποίηση των δεινών που υφίστανται απαιτεί το συναίσθημά μας ενώ η κατάδειξη τους τη λογική μας.


*Το βλέμμα του σκύλου στον δρόμο ως νοήμων ζώο θα μπορούσε να είναι γεμάτο παράπονο γιατί θα έπρεπε να βιώνει την εγκατάλειψη, ενώ είναι αμνησίκακο μα και φιλάνθρωπο γιατί αγαπάει πολύ τον άνθρωπο και δε ζει μακριά του. Η φιλοζωική συμπεριφορά και ιδεολογία περνά κρίση. Και συχνά όχι άδικα γιατί όλοι γνωρίζουμε τις πολυεθνικές ζωοφιλικές συμπεριφορές, τη σαχλή pet-δημοσιογραφία, τις συλλεκτικές ασταμάτητες πρακτικές και τα ζωοφιλικά λόμπυ εγκεφαλικά καμένων που αντιμετωπίζουν τα ζώα ως υποκατάστατα της έλλειψης της ανθρώπινης αγάπης και όχι ως αναντικατάστατα.
«Εις θηρίας καταναλίσκοντας ανθρώποις οφειλόμενον» έλεγε κάποτε ο Πλούταρχος μεταφρασμένο σήμερα απλά και κατανοητά «φροντίζουν ζώα ενώ άνθρωποι πεθαίνουν», κυρίως από ανθρώπους που ουδέποτε έδωσαν έστω και ένα ποτήρι νερό σε άνθρωπο. Ενώ η ρατσιστική και φασιστική αντιμετώπιση των ζώων ως πλασμάτων κατώτερων από μας, ξεκίνησε σίγουρα από τη Γένεση όπου δόθηκε η εξουσία στους πρωτόπλαστους να βασιλεύουν πάνω σε όλα τα πλάσματα της γης…


*Η σχέση μας με τα ζώα θα πρέπει να είναι άδολη, εκούσια, καθαρή, ελεύθερη, απόλυτη, αυθόρμητη, τέλεια, γιατί τα ζώα είναι τα μόνα άλλωστε που δεν εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο ενώ ο άνθρωπος ναι! Γιατί τα ζώα αγαπούν δίχως διακυμάνσεις ούτε διαθέσεις και χτίζουν σχέσεις σταθερές και αναλλοίωτες στον χρόνο. Δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωί φωνάζοντας σου «δεν σε θέλω πια», «δεν σ’ αγαπώ», «σε βαρέθηκα». Η ευαισθησία μας λοιπόν ας μην περιορίζεται στην ανάμνηση μιας παγκόσμιας ημέρας. Η κάθε μέρα, αν θυμόμαστε κάθε φορά τις τελευταίες μόνο κακοποιήσεις ζώων στην Ελλάδα, θα πρέπει να αποτελεί μέρα αφύπνισης για όλες εκείνες τις κοιμισμένες συνειδήσεις που βλέπουν το κακό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και δεν κάνουν τίποτα.
- Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία. Και το συναίσθημα πάντα της εγκατάλειψης. «Εγκαταλείπω»: Αφήνω κάτι/κάποιον σ’ ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι’ αυτό. Επομένως πετάω από πάνω μου την ευθύνη. Ο μέσος όρος ζωής ενός αδέσποτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου σκύλου φτάνει ακόμα και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος του, που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή το δικαίωμα να ζήσει. Πείνα, αφυδάτωση, αρρώστιες, εξαθλίωση, εξευτελισμός, κρύο, βροχή, φόλες, αυτοκίνητα, πυροβολισμοί, πετροπόλεμοι, ανελέητο ξύλο. Αυτά του χαρίζει! Ούτε καν έναν αξιοπρεπή θάνατο.

Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου με το σπινθηροβόλο βλέμμα, αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπος τους εγκατέλειψε. Εκείνα δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ! Και πώς να ψυχογραφήσεις έναν «άνθρωπο» που θα βάλει τον σκύλο του στο λουρί και κείνος γεμάτος χαρά θα τον ακολουθήσει, γιατί δεν γνωρίζει πως είναι για κείνον η τελευταία του βόλτα. Χωρίς επιστροφή…
*Τι μπορείς να πεις για εκείνον που εγκαταλείπει στο δρόμο τον γέρικο σκύλο του, γιατί δε βλέπει, δεν ακούει, έχει ακράτεια…και τον στέλνει φυσικά στον θάνατο! Σε μια χώρα για να έρθει η αλλαγή πρέπει να αλλάξουν πρώτα οι πεποιθήσεις. Και για να αλλάξουν οι πεποιθήσεις πρέπει πρώτα κάποιος να πιστέψει σε αυτές τις αλλαγές. Χρειάζεται η συνεργασία της Πολιτείας, της Δημοτικής Αρχής, της Αστυνομίας, των ΜΜΕ και φυσικά πάνω από όλα η δύναμη της ριζικής αλλαγής της Παιδείας.


*Στείρωση, υιοθεσίες, αφύπνιση, ενημέρωση, λίγη τροφή και νερό, ριζική αλλαγή παιδείας στο σχολείο με ένταξη φιλοζωικών μαθημάτων, εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση ενηλίκων με μηνύματα κοινωνικού και φιλοζωικού χαρακτήρα, εφαρμογή των νόμων, καταγγελία κάθε κακοποίησης και εγκατάλειψης, έλεγχος των εισαγωγέων, όσων Pet Shop εξακολουθούν να συντηρούν τα puppy mills, κλείσιμο των παράνομων εκτροφέων και κυνήγι στους ανεξέλεγκτους κυνηγούς. Και τότε μόνο ίσως αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπίδα.
*Υπάρχουν στην Ελλάδα «πρακτικές» που δεν αρκεί να αλλάξουν. Χρειάζεται να γκρεμιστούν και να ξαναχτιστούν. Από την αρχή σε νέες βάσεις και δεδομένα. Οι σκύλοι και οι γάτες που αναζητούν ένα σπίτι είναι χιλιάδες και είναι αυτό το όνειρο ζωής τους. Μήπως θέλεις να είσαι εσύ εκείνος που θα τους το χαρίσει; Τότε είσαι ένας από μας! Έλα μαζί μας!

*Η νέα εποχή στη φιλοζωία ξεκινάει τώρα. Και είναι η κατάλληλη εποχή να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν. Σε μια γενιά άλλοι θα εξακολουθούν να δρούνε εθελοντικά, άλλοι θα βοηθούν στο μέτρο που μπορούν, άλλοι θα συνεχίσουν αδιάφοροι και άλλοι θα καταντήσουν δολοφόνοι. Και κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος της μεγάλης αλλαγής και του κτισίματος μιας νέας ζωοφιλικής παιδείας. Εκείνοι που δε λύγισαν. Εκείνοι που για χάρη όλων εκείνων των πλασμάτων που χάθηκαν από ανθρώπινα χέρια, όσο οι άλλοι τους κατηγορούν ως μισάνθρωπους, θα αναλάβουν να επαναστατήσουν εκ μέρους των ζώων. Για τα δικαιώματά τους. Και είναι πλέον αρκετοί. Και θα νικήσουν. Γιατί δεν είναι πλέον μόνοι!
*Ζούμε σε μια εποχή κομβική για όλους. Κάτω από τέτοιες συνθήκες ή θα συμβιβαστούμε ή θα εκτεθούμε και θα μοχθήσουμε για το λιγότερο κακό. Ή θα αράξουμε στους καναπέδες μας κάτω από το πέπλο του «έλα μωρέ σιγά, εγώ θα σώσω τον κόσμο;» ή θα επαναστατήσουμε με ηθική, λογική και συναίσθημα. Ίσως να μην τα καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις υψηλές προσδοκίες μας και ίσως να χάσουμε το θάρρος μας ή να μην έχουμε τη δύναμη που απαιτείται. Το σημαντικό όμως είναι να μη σταματάμε να διεκδικούμε για τα πλάσματα αυτά τον κόσμο που τους αξίζει. Το να φερθούμε στα ζώα με συμπόνια και ηθική είναι δείγμα σίγουρα της ηθικής και του πολιτισμού μας.


*Τα ζώα δεν είναι ικανά να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση που βιώνουν ψηφίζοντας, διαδηλώνοντας ή βάζοντας βόμβες. Δεν είναι ικανά μόνα τους να επαναστατήσουν αλλά αντίθετα υπομένουν σιωπηρά όλα όσα ο άνθρωπος τους προκαλεί, ένα ον που είναι ικανό να καταστήσει τον πλανήτη εντελώς ακατάλληλο για όλους. Το ερώτημα είναι θα γίνουμε τελικά αλτρουιστές και θα βάλουμε ένα τέλος στην απάνθρωπη μεταχείριση αυτών των τόσο χαρισματικών πλασμάτων που είναι υπό την εξουσία μας, όχι όμως επειδή αναγκαζόμαστε από τους «νόμους», αλλά επειδή η στάση μας γνωρίζουμε πλέον πως είναι ηθικά αστήριχτη και αδικαιολόγητη! Ανεπίτρεπτη και άκρως ρατσιστική.
*Τον Νοέμβριο του 2017 κάποιος ψυχοπαθής στα Πλύτρα Λακωνίας σήκωσε το τσεκούρι και έκοψε σχεδόν στα δύο το κεφάλι ενός αδέσποτου σκύλου που προσπαθούσε να προφυλαχθεί από την δυνατή βροχή σε ένα σημείο που δεν ενοχλούσε κανέναν. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον υιοθέτησα και ζει από τότε ευτυχισμένος στην Αθήνα με δύο υπέροχους γονείς. Μέχρι πριν λίγες μέρες που μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση σε μια κλινική όπου πήραμε και τα τελικά αποτελέσματα της μαγνητικής. Σοβαρό κάταγμα στο κρανίο και σκισμή από όπου προεξέχει μέρος του εγκεφάλου, εγκεφαλική μόνιμη και ανεπανόρθωτη βλάβη. Και όλα αυτά γιατί ένας φασίστας αποφάσισε αναρχικά να τον δολοφονήσει. Εκείνος κυκλοφορεί ελεύθερος και εμείς μαζεύουμε κάθε μέρα τα κομμάτια μας, κοιμόμαστε το βράδυ και ξυπνάμε το πρωί να δούμε αν ακόμη μια μέρα ζει. Θα κάνω τα πάντα ως μια ύστατη προσπάθεια να του χαρίσουμε ζωή, όχι γιατί είμαστε πλούσιοι ή προκλητικοί, αλλά γιατί από τη μέρα που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο αγωνίζομαι αθόρυβα για να αποδείξω πως όλοι πάνω στον πλανήτη είμαστε ίσοι και πως υπεύθυνη κηδεμονία είτε σε δίποδο είτε σε τετράποδο και αγάπη αληθινή ανάμεσα σε δύο πλάσματα είναι να κρατιέστε από το χέρι μέχρι το τέλος του δρόμου. Όλα τα άλλα είναι για το φαίνεσθε.

*Τα πνευμόνια δεν αναπνέουν πίσω από τα σιδερένια κάγκελα των άθλιων ελληνικών κυνοκομείων και η ζωή στους δρόμους της Ελλάδας είναι ΚΟΛΑΣΗ. Δες μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου. Αυτή είναι η αδέσποτη ζωή. Μη γελιέστε. Η απόλυτη κόλαση. Μέρα αφύπνισης και αυτή όπως για μας όμως η κάθε μέρα και ας βγούμε από το σκοτάδι μας, ας διαχειριστούμε το θυμό μας και τη θλίψη μας, ας ενωθούμε όλοι μας για έναν κοινό σκοπό. Πέρα από προσωπικές αντιπάθειες και εχθρότητες. Πέρα από κατάρες και αντιδικίες. Όταν μας ενώνει η αγάπη για τα ζώα τίποτα δεν είναι ικανό να μας χωρίσει. Η «πεποίθηση» πως όταν πεινούν άνθρωποι, το δράμα των ζώων γίνεται πολυτέλεια, δεν πρέπει να περάσει. Υπάρχει τροφή, στέγη και στοργή για όλους. Αρκεί η αποδοχή πως όλα τα έμβια όντα νιώθουν όλα το ίδιο.
*Η σιωπή είναι συνενοχή και στην περίπτωση που κάποιοι επιμένουν να κλέβουν βάναυσα τις ζωές αυτών των πλασμάτων θέλει ΚΡΑΥΓΗ. Γιατί δυστυχώς δε θα αργήσει να έρθει και η σειρά μας. Και όπως πολύ εύστοχα έγραψε με σπρέι κάποιος κάπου κάποτε σε έναν τοίχο….

«Όταν ήρθαν για τα αδέσποτα δε μίλησες, όταν έρθουν για σένα, ποιος θα γαβγίσει;».
*Γράφει για την ιστοσελίδα «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας & Δημιουργός της ομάδας Ζω.Ε.Σ.

https://istoriesadespoton.gr/tetrapodi-zoi/4-aprilioy-mera-kraygis-otan-irthan-gia-ta-adespota-den-milises-otan-erthoyn-gia-sena?fbclid=IwAR2oCsACgeHKgd0pIzMGt6sXuHCxlOIlkgUpHApJIJS2l8Z8jbMiIzfpeus
Ζω.Ε.Σ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου