To 2007, ο Άκης Τεμπερίδης ξεκίνησε το γύρο του κόσμου
επισκεπτόμενος με τη γυναίκα του, Βούλα Νέτου, 66 χώρες
σε 1234 ημέρες. Πριν λίγες εβδομάδες το ταξίδι ξεκίνησε ξανά,
με τη μικρή τους κόρη Αναστασία. Κάτω από την τρομερή βροχή
που έριξε στην Κρήτη τις τελευταίες ημέρες, ο Άκης έγραψε
γιατί φεύγει ξανά για το άγνωστο.
επισκεπτόμενος με τη γυναίκα του, Βούλα Νέτου, 66 χώρες
σε 1234 ημέρες. Πριν λίγες εβδομάδες το ταξίδι ξεκίνησε ξανά,
με τη μικρή τους κόρη Αναστασία. Κάτω από την τρομερή βροχή
που έριξε στην Κρήτη τις τελευταίες ημέρες, ο Άκης έγραψε
γιατί φεύγει ξανά για το άγνωστο.
Σύσσωμη η οικογένεια
(Βούλα, Αναστασία και Άκης)… on the road again
(Βούλα, Αναστασία και Άκης)… on the road again
-Γεια σας, είμαι ο Άκης, πενήντα δύο χρονών, πρώην δημοσιογράφος.
Μέχρι πέρυσι ζούσα στην Ιταλία μαζί με τη σύντροφό και την κόρη μας. Οικονομικά την παλεύαμε.
Δυσκολευόμασταν κάθε τόσο όπως όλοι αλλά είχαμε μια χαρά ζωή:
ένα δυάρι στην εξοχή με γκαράζ,μια μεταχειρισμένη BMW,ποδηλατόδρομο
για να πηγαίνουμε μέχρι το μπακάλικο και πέντε κάδους απέναντι για
διαχωρισμό απορριμμάτων.
Ο οικογενειακός γιατρός και το νοσοκομείο ήταν στα 5-10’ απόσταση,
η pausa pranzo θεσμός (η μεσημεριανή ανάπαυλα για φαγητό είναι
θρησκεία για τους Ιταλούς), χώρια που η περιοχή του Reggio Emilia,
όπου μέναμε, διαθέτει τα καλύτερα νηπιαγωγεία στον κόσμο.
Τι άλλο θέλαμε;
Οι γηραλέοι γείτονες στην αγροτική μας παροικία, όλοι πιστοί καθολικοί,
μας έδειχναν εκτίμηση σαν Έλληνες.
Φίλοι;
Λίγοι αλλά πιστοί, αριστερών πεποιθήσεων κυρίως (η μάνα του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού Bologna ήταν 45’ δρόμος).
Όποτε βρισκόμασταν,πάντα σπίτι τους ή σπίτι μας, μιλούσαμε αποκλειστικά
για δύο πράγματα: ιταλική κουζίνα και πολιτική.
Ενίοτε και για άλλες κουζίνες και πολιτικές.Δεν είχα ποτέ ψυχολογικά προβλήματα, ούτε θέματα υγείας.
Χωρίς προφανή λόγο, όμως, άρχισα να πέφτω σε κατάθλιψη.
Δεν ξέρω μέχρι σήμερα αν χρειάζομαι ψυχαναλυτή – όπως μία φορά
μου είπε η γυναίκα μου – αλλά κάποια στιγμή σάλταρα, δεν άντεχα άλλο.
Γύρισα λοιπόν και είπα στον εαυτό μου: τι κάνεις ρε, πού πηγαίνεις,
ποιος ο σκοπός της ζωής σου; Τι περιμένεις, ξεκόλλα!
Έχεις ένα όνειρο τέλος πάντων;
Ε, κυνήγα το, κάνε το πραγματικότητα!
Το πρόβλημα ήταν άλλο: είχα ήδη κάνει το όνειρό μου πραγματικότητα,
που δεν ήταν τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από το γύρο του κόσμου.
Και τον κάναμε παρέα με τον άνθρωπο της ζωής μου με αυτοκίνητο, αργά, απολαυστικά και δημιουργικά. Μετά από τρεισήμισι χρόνια αισθανόμουν σα
να είχα ζήσει τρεισήμισι ζωές.
Οπότε τι μου έμενε;
Το πυκνό χιόνι πάντως, δεν πτόησε κανέναν
Δεν άργησα να καταλάβω ότι αν έχεις ένα όνειρο, άσχετα αν το έχεις πραγματοποιήσει ή όχι, αυτό δίνει νόημα στη ζωή σου.
Δεν έχει σημασία ποιο είναι.
Αρκεί να είσαι βαθιά μέσα σου σίγουρος ότι αυτό θέλεις να κάνεις,
να μην είναι δηλαδή ένα αφήγημα που έχεις εφεύρει για προσωπική κατανάλωση.
Όμως μόνο αν έχεις κάνει το όνειρό σου πραγματικότητα γνωρίζεις
αν υπήρξε αφήγημα ή αν έχει πραγματικά νόημα.
Δεν έχει σημασία ποιο είναι.
Αρκεί να είσαι βαθιά μέσα σου σίγουρος ότι αυτό θέλεις να κάνεις,
να μην είναι δηλαδή ένα αφήγημα που έχεις εφεύρει για προσωπική κατανάλωση.
Όμως μόνο αν έχεις κάνει το όνειρό σου πραγματικότητα γνωρίζεις
αν υπήρξε αφήγημα ή αν έχει πραγματικά νόημα.
Έτσι, συνειδητοποίησα ότι για μένα «ο γύρος του κόσμου» δεν ήταν
απλά τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου αλλά το σπορ που της έδινε νόημα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Να ζω σα νομάς, να ξυπνάω κάθε πρωί με διαφορετική θέα, να χαράσσω διαφορετική διαδρομή, να μη νοιάζομαι για τον καιρό και την επικαιρότητα,
να συναντώ νέους ανθρώπους, να επικοινωνώ, να μαθαίνω, να φρεσκάρω
τον εγκέφαλό μου.
απλά τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου αλλά το σπορ που της έδινε νόημα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Να ζω σα νομάς, να ξυπνάω κάθε πρωί με διαφορετική θέα, να χαράσσω διαφορετική διαδρομή, να μη νοιάζομαι για τον καιρό και την επικαιρότητα,
να συναντώ νέους ανθρώπους, να επικοινωνώ, να μαθαίνω, να φρεσκάρω
τον εγκέφαλό μου.
Να αισθάνομαι πιο ασφαλής και δυνατός από ποτέ παρότι αντιμετώπιζα κινδύνους καθημερινά. Όχι, αυτή που περιγράφω δεν είναι μία ζωή χωρίς προβλήματα. Αυτά υπάρχουν πάντα και προέρχονται είτε από το περιβάλλον
είτε από μέσα σου. Όμως τουλάχιστον τα εξωγενή δεν είναι ποτέ τα ίδια
και τα ίδια και αυτό επιδρά μέσα σου, εξελίσσει τον εγκέφαλό σου με αποτέλεσμα να μην είσαι πια ο ίδιος όταν επιστρέψεις.
Όταν επέστρεψα λοιπόν κατάλαβα ότι αυτό το «ίδια και τα ίδια» ήταν
η Νέμεσίς μου, τα πρώιμα γηρατειά μου.
Ξαναβρέθηκα με ανθρώπους που είχαν προβλήματα εντελώς λυμένα για
μένα («αχ, διάβασες τι έγινε εκεί;») ενώ έδειχναν να αδιαφορούν για τα
δικά μου προβλήματα.
Ότι μεγαλώνουμε κάθε μέρα και η ζωή είναι μία.
Ότι τι αξία έχει να παλεύεις για περισσότερα λεφτά;
Ότι πέρασε ένας χρόνος σαν σίφουνας και δεν άφησε μόνο δύο τρεις
στιγμές στο σκληρό δίσκο.
είτε από μέσα σου. Όμως τουλάχιστον τα εξωγενή δεν είναι ποτέ τα ίδια
και τα ίδια και αυτό επιδρά μέσα σου, εξελίσσει τον εγκέφαλό σου με αποτέλεσμα να μην είσαι πια ο ίδιος όταν επιστρέψεις.
Όταν επέστρεψα λοιπόν κατάλαβα ότι αυτό το «ίδια και τα ίδια» ήταν
η Νέμεσίς μου, τα πρώιμα γηρατειά μου.
Ξαναβρέθηκα με ανθρώπους που είχαν προβλήματα εντελώς λυμένα για
μένα («αχ, διάβασες τι έγινε εκεί;») ενώ έδειχναν να αδιαφορούν για τα
δικά μου προβλήματα.
Ότι μεγαλώνουμε κάθε μέρα και η ζωή είναι μία.
Ότι τι αξία έχει να παλεύεις για περισσότερα λεφτά;
Ότι πέρασε ένας χρόνος σαν σίφουνας και δεν άφησε μόνο δύο τρεις
στιγμές στο σκληρό δίσκο.
Φωτογραφία από το πρώτο μεγάλο ταξίδι του Άκη και της Βούλας:
«Συνειδητοποίησα ότι για μένα ο γύρος του κόσμου δεν ήταν απλά
τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου αλλά το σπορ που της έδινε νόημα»
Άργησα αλλά τουλάχιστον κατάλαβα ότι μία επιλογή είχα μπροστά μου
και αυτή δεν ήταν άλλη από το να ξαναζήσω στο δρόμο μαζί με την
οικογένειά μου. Δεδομένης της εμπειρίας, της πιο προχωρημένης ηλικίας
και ενός μικρού παιδιού στην εξίσωση, δεν θα έκανα τα ίδια πράγματα με
τον ίδιο τρόπο.
Ήθελα να ταξιδέψω πιο αργά, με περισσότερη υπομονή και κατανόηση,
με την ίδια πάντα περιέργεια αλλά με μεγαλύτερο βάθος.
Δεν ήθελα απλά να ταξιδέψω και να πω ότι έκανα το γύρο της Ασίας,
της Αφρικής ή του κόσμου ολόκληρου (το είχα κάνει αυτό).
Δεν μου αρκούσε καν να κάνω το ταξίδι τρόπο ζωής όπως την πρώτη φορά.
Ήθελα πλέον να κάνω τη ζωή μου όλη
ένα ταξίδι.
Κυριολεκτικά και χωρίς επιστροφή.
Το ταξίδι προς την Κρήτη ξεκίνησε με
τα απρόοπτα του καιρού.
Δεν θα σας κουράσω παραπάνω με τα ψυχολογικά μου.
Δύο χρόνια πριν αγοράσαμε ένα κάμπερ Iveco 4×4 και από πέρυσι ζούμε
μέσα σ’ αυτό. Δεν έχουμε σπίτι πλέον ούτε στην Ιταλία ούτε στην Ελλάδα. Επιβιώνουμε οι τρεις μας σε ένα χώρο 7,2 τετραγωνικών μέτρων με
κουζίνα υγραερίου και τουαλέτα/ντουζιέρα ένα επί ένα.
Τα πάγια είναι 300 ευρώ το χρόνο – δηλαδή τέλη κυκλοφορίας και ασφάλεια.
Εδώ και έξι μήνες είμαστε πίσω στην Ελλάδα αλλά τριγυρνάμε σαν τσιγγάνοι. Αυτές τις μέρες εξερευνούμε τη νησιωτική Ελλάδα με πλοία της BlueStar Ferries συγχωρήστε μου
την τοποθέτηση προϊόντος αλλά είναι θέμα επιβίωσης.
27.02.2019
Εγώ δουλεύω ως digital nomad και
η σύντροφός μου έχει αναλάβει το homeschooling της μικρής.
Το όνειρό μας το έχουμε ξαναμπραντάρει ως «Ο Κόσμος Εκτός Δρόμου»
(The World Offroad) και ανάλογο είναι το περιτύλιγμα του οχήματος μας,
που θέλει να περάσει το μήνυμα αυτού που ξεκινήσαμε να κάνουμε σε
όσους μας συναντούν στο δρόμο.
Στο πίσω μέρος λοιπόν, όποιος μας ακολουθεί θα διακρίνει τρεις λέξεις:
DREAM. EXPLORE. RESPECT.
-Η καθεμία συνοδεύεται από ένα tagline και όλα μαζί συνοψίζουν τη φιλοσοφία μας
σ’ αυτό το ταξίδι ζωής. Σε επόμενο άρθρο θα σας περιγράψω τι εννοώ με αυτά τα τρία.
Mπορείτε να παρακολουθείτε τις περιπέτειες του Άκη και
της οικογένειάς του στο www.theworldoffroad.com
της οικογένειάς του στο www.theworldoffroad.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου