ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ
Η σύγχρονη συνείδηση άλλοτε είναι του εντοιχισμένου και άλλοτε του φυλακισμένου.
Η ταλάντευση παίρνει τη θέση της ελευθερίας.
Σαν τον κατάδικο, ο άνθρωπος πάει απ’ τον άσπρο τοίχο του κελίου του
στο καγκελόφραχτο παράθυρο της απόδρασης.
Έτσι κι ανοιχτεί μια τρύπα στο μπουντρούμι της απομόνωσης, η ελπίδα φιλτράρεται με το φως. Η υπακοή του φυλακισμένου εξαρτάται από την ελπίδα απόδρασης που ξέρουν πολύ καλά να διατηρούν οι φύλακες.
Στριμωγμένος, αντίθετα, σε τέσσερα τοιχία χωρίς φεγγίτη, ένας άνθρωπος, δε μπορεί να γνωρίζει άλλο από τη μανία να τους γκρεμίσει ή να σπάσει το κεφάλι του πάνω τους.
Πράμα που θεωρείται απλώς λυπηρό απ’ τη μεριά της πάντα καλοπροαίρετης κοινωνικής οργάνωσης.
Ο χτισμένος ζωντανός έχει να κερδίσει τα πάντα, ο φυλακισμένος μπορεί να χάσει
ακόμη και την ελπίδα.
Η ελπίδα είναι το χαλινάρι της υποταγής.
Όταν η εξουσία κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, βάζει σε λειτουργία την ασφαλιστική δικλείδα, κι ελαττώνει την εσωτερική πίεση.
Λεν πως αλλάζει.
Στην πραγματικότητα, απλώς προσαρμόζεται, ξεπερνώντας τις δυσκολίες της.
*Ραούλ Βάνεγκεμ
------------------------------>
O
Ραούλ Βάνεγκεμ, γιος σοσιαλιστή και αντικληρικαλιστή σιδηροδρομικού
υπαλλήλου
που συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση εναντίον των ναζί
κατακτητών,
γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Λεσίν του Βελγίου.
Σπουδάζει στις Βρυξέλλες λατινική φιλολογία και αρχίζει να διδάσκει στο
πανεπιστήμιο.
Το 1960 συναντά την Γκυ Ντεμπόρ και προσχωρεί στην
Καταστασιακή Διεθνή.
Το 1967 γράφει ένα από τα θεμελιώδη κείμενα της
ομάδας,
την "Πραγματεία για την τέχνη του βίου προς χρήση των
μελλοντικών γενεών",
ενώ αρθρογραφεί τακτικά στο ομώνυμο έντυπο της
ομάδας.
Το 1970 έρχεται σε ρήξη με τον Ντεμπόρ και από τότε οι δύο
άνδρες δεν θα ξαναβρεθούν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου