....Ελπίδες και αυταπάτες ...

Πάντα με απασχολούσε εκείνη η πρόταση του Καζαντζάκη 
"Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος". 
Γιατί ο Καζαντζάκης επέμενε πως η ελευθερία έχει άμεση σχέση με την άρνηση 
του φόβου και της ελπίδας;
Καλά άρνηση του φόβου αλλά άρνηση της ελπίδας;
Κάποια στιγμή στα διαβάσματά μου μπλέχτηκε και το γνωστό έργο του Ησίοδου 
"Έργα και Ημέραι" όπου σε κάποιο σημείο γίνεται η παρακάτω αναφορά:
"Οταν ο Δίας κατάλαβε τι είχε κάνει ο Προμηθέας, του είπε χαίρεσαι που με γέλασες, 
αλλά θα βρει μεγάλο κακό εσένα και όλους τους ανθρώπους και αυτό θα είναι το τίμημα 
για την ελπίδα που τους έδωσες. 
Θα είναι η ελπίδα κάτι που οι άνθρωποι θα χαρούν με την καρδιά τους ενώ θα αγκαλιάζουν 
την καταστροφή τους".

Και τότε μου ήρθε στο νου το κουτί της Πανδώρας. 
Ξέρετε της γυναίκας που έφερε μαζί της ένα κουτί που της είχαν δώσει οι θεοί 
με την εντολή ποτέ να μην το ανοίξει, αλλά αυτή το άνοιξε. 
Αμέσως τότε ξεχύθηκαν μέσα από το κουτί στον κόσμο όλα τα κακά, 
οι συμφορές, οι αρρώστιες και τα βάσανα. 
Μόλις που πρόλαβε να κλείσει το σκέπασμα η Πανδώρα και απόμεινε στον πάτο του 
μόνον η Ελπίδα.
Τι περιείχε το «Κουτί της Πανδώρας», αφού όταν αυτή το άνοιξε ξέφυγαν 
όλα τα κακά του κόσμου που καταδυναστεύουν από τότε τον άνθρωπο; 
Κακά δεν περιείχε; 
Και αυτό που απόμεινε τελικά λοιπόν μέσα στο κουτί, τελευταίο, η ελπίδα, τι ήταν; 
Κακό δεν πρέπει να ήταν και αυτό, μαζί με όλα τα άλλα κακά, και ίσως το χείριστον όλων; 
Και μάλιστα το δολιότερο δώρο των θεών για να δεσμεύουν τους ανθρώπους, 
μετά το «άνοιγμα των οφθαλμών» τους και την αρχική αφύπνιση του νου τους 
από το πύρινο φως της δάδας του φιλάνθρωπου Προμηθέα... 


... απόσπασμα από τό τό άρθρο τού κ.Χρήστου Κάτσικα.

                                                      ... ολόκληρο ΕΔΩ: photo