...τα όνειρά μου είναι όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια… {απόσπασμα από το βιβλίο "Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια" του *Φερεϋντούν Φαριάντ σε μετάφραση του *Γιάννη Ρίτσου}

Στο βιβλίο "Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια" 

του Πέρση συγγραφέα Φερεϋντούν Φαριάντ , παρακολουθούμε 

την καθημερινή ζωή δύο αγοριών φτωχικής οικογένειας, στην Περσία.
 

Ο Αλβάν γράφει ωραίες εκθέσεις και λατρεύει τους χαρταετούς. 

Ο Μεϊλού, ο μεγαλύτερος αδελφός, αγαπά τα περιστέρια. 

Ο καλύτερος φίλος του Αλβάν είναι ο Σαλέμ. Τα καλοκαίρια, 

τα παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες, 

την ομάδα Τακ και την ομάδα Ζαρίν, παίζουν πετροπόλεμο. 

Όμως ξεσπά πραγματικός πόλεμος. 

Γίνονται μεγάλες καταστροφές και σκοτώνονται πολλοί άνθρωποι, 

μεταξύ των οποίων και οι δύο μικρές αδελφές του Σαλέμ, η Τουλή και η Σεκουλή.

Τα παιδιά υπερασπίζονται ενωμένα την πατρίδα τους. 

Κι ο Αλβάν ονειρεύεται ότι κάποτε ο 

πόλεμος θα τελειώσει......

----------------->

Τι όνειρα έβλεπα απόψε στον ύπνο μου, όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια… 

Και, να, που τ’ όνειρό μου κόβεται ξαφνικά απ’ το θόρυβο που κάνουν τα φτερά των περιστεριών, που πρωί πρωί τα ταΐζει ο μεγαλύτερος αδελφός μου, Μεϊλου. Τινάζομαι απ’ τον ύπνο μου και μισανοίγω τα μάτια. Μεσ’ απ’ τα τσίνορά μου θαμποβλέπω τον γαλάζιο ουρανό και τον αγαπημένο μου χαρταετό, τον Κοκκινολαίμη, και το αγαπημένο περιστέρι του αδελφού μου, Ριπιδάτο, που τον βάφτισε έτσι γιατί άνοιγε την ουρά του φαρδιά σαν βεντάλια. 

Ο Ριπιδάτος τα ‘χει καταφέρει να φτάσει ψηλά ως το κεφάλι του Κοκκινολαίμη μου κι αρχίζει να τσιμπολογάει με το ράμφος του τη μύτη του Κοκκινολαίμη. 

Ο χαρταετός μου χάνει την ισορροπία του και το κεφάλι του ταρακουνιέται μια δω, μια κει. 

Πολύ μ’ αρέσει να μένω έτσι πλαγιασμένος στο στρώμα μου, εδώ στην ταράτσα και να κοιτάζω 

με μισόκλειστα μάτια τα τσαλίμια του αετού μου.
Ο χαρταετός μου εμένανε είναι ο πιο όμορφος χαρταετός του κόσμου…

"Το όνειρο του Αλβάν"

Ο Αλβάν στην ταράτσα κρατάει στη φούχτα του τους σπάγκους των πολύχρωμων μπαλονιών του 

που σχηματίζουν πάνω από το κεφάλι του ένα ουράνιο τόξο. 

Όταν φυσάει ένα δροσερό αεράκι νιώθει να χάνει το βάρος του, σαν να φυτρώνουν φτερά 

στα πλευρά του και τα πόδια του ανάλαφρα αιωρούνται χωρίς ν’ αγγίζουν την ταράτσα.
Κοιτάζει γαλήνια τον ουρανό. Ο ουρανός δεν είναι όπως πάντα. 

Ήταν κάτι περίεργο. 

Τα χρώματά του, το σχήμα του, τα σύννεφά του… 

Ήταν κάτι περίεργο. 

Τα συννεφάκια, λευκά, μπαμπακένια, σκόρπια στον ουρανό σαν μικρές ανθοδέσμες 

από φως και λουλούδια, τα στριφογυρίζει ο αέρας και τους δίνει παράξενα σχήματα.

Ο Αλβάν πλησιάζει το χαρτί κοντά στα μάτια του κι αρχίζει να διαβάζει αργά αργά 

τις λέξεις και τις φράσεις γεμάτες φως. Έτσι που διαβάζει, είναι σαν να διαβάζει 

για τους ανθρώπους όλου του κόσμου, κι έτσι ψηλά που στέκεται μοιάζει σαν 

να ’ναι η ψυχή όλων των παιδιών του κόσμου κι έχει να πει ένα παγκόσμιο μήνυμα.

Η έκθεσή του αρχίζει μ’ αυτά τα λόγια:
"Τα όνειρά μου είναι όλο περιστέρια, χαρταετούς και πολύχρωμα μπαλόνια…"



*μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος