... ο μήνας Δεκέμβριος ήταν/είναι ο μήνας που λατρεύονται οι "εναθρωπήσαντες" ηλιακοί θεοί...

...άς θυμηθούμε κι ας μάθουμε... ό,τι ο μήνας Δεκέμβριος 
ήταν/είναι ο μήνας που λατρεύονται οι "εναθρωπήσαντες" 
ηλιακοί θεοί..
Ειδικότερα η 25η Δεκεμβρίου που χαρακτηρίζεται: σαν το πιο 

θαυμαστό εικοσιτετράωρο με τις μοναδικές γεννήσεις "θεών"

Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό τους Βαάλ 
και λάτρευαν τη γέννησή του στις 25 Δεκέμβρη.
Οι Αιγύπτιοι επίσης στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την γέννηση 
του θεού Όσιρη.
Οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του θεού Μίθρα Βασιλιά την 
ίδια ημερομηνία
Οι Βραχμάνοι στις 25 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την γέννηση του 
βασιλιά του κόσμου τον ΗΛΙΟ.
Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν 
την 25η Δεκεμβρίου την γέννηση του Διονύσου.
Οι χριστιανοί τιμούν στις 25 Δεκέμβρη τη γέννηση του Χρηστού...

"Ο εορτασμός της 25ης Δεκεμβρίου για τους αρχαίους είχε μία 
σπουδαία αστρονομική σημασία.
Στην εποχή μας όμως, ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο ύψος του 
στις 22 Δεκεμβρίου ( τρεις ημέρες νωρίτερα ).
Επί έξι μήνες, κάθε μέρα χαμηλώνει όλο και περισσότερο στον 
ουρανό ανατέλλοντας όλο και πιο αργά και δύοντας 
καθημερινά νωρίτερα. 
Μετά τις 22 Δεκεμβρίου, ο Ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να αναρριχάται 
και πάλι στον ουρανό, και οι μέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν. 
Έτσι, τα μεσημέρια ο Ήλιος φαίνεται όλο και πιο ψηλά στον ουρανό. 
Ονομάζουμε την 22α Δεκεμβρίου ημέρα της «χειμερινής τροπής 
του Ηλίου», οπότε ο Ήλιος σταματάει την προς Νότο κίνησή του 
και τρέπεται στην αντίθετη φορά, προς Βορρά. 
Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη «χειμερινή τροπή» 
ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι 
έτοιμος να σταματήσει, η χειμερινή τροπή ονομάζεται επίσης και 
«χειμερινό ηλιοστάσιο». 
Η ημέρα αυτή επισημαίνει επίσης την αρχή της εποχής του Χειμώνα.

Η φωτογραφία δείχνει την τροχιά του Ήλιου στα δύο ηλιοστάσια.

Tauʻolunga 

...η θεότητα του Βαάλ που όλοι οι λαοί της Μεσογείου έχουν 

λεηλατήσει και ενσωματώσει τους μύθους του στις θρησκείες τους...

"ΒΑΑΛ"

Υπήρξε ο μείζων θεός των Χαναναίων, των Φοινίκων και αρκετών 
σημιτικών λαών της Εγγύς Ανατολής, της βόρειας Αφρικής, όπως 
των Βαβυλωνίων, Μωαβιτών κ.α.
Σύμφωνα με την μυθολογία των Χαναναίων ο Βάαλ ήταν γιος του 
θεού Ελ. Αρχικά ήταν ανδρόγυνος δηλαδή θεότητα αρσενική και 
θηλυκή μαζί, αργότερα όμως χωρίστηκε στον αρσενικό Βάαλ, 
και στη θηλυκή θεότητα και σύζυγό του, την Βααλάθ.
Ο Βάαλ είναι το πρόσωπο όπου κορυφώνεται η αντίληψη για έναν 
ευεργέτη θεό όσο και για έναν ήρωα-πολεμιστή. 
Ήταν ο κυρίαρχος του κεραυνού της αστραπής και της καταιγίδας 
και κρατούσε ένα βαρύ ρόπαλο φτιαγμένο από πέτρα. 
Του αποδίδονταν χαρακτηριστικά ύπατης ουράνιας θεότητας 
(η βροντή ήταν η φωνή του, οι κεραυνοί τα βέλη του και ήταν 
εκείνος που έστελνε τη βροχή στη Γη για να καρπίσει).
Στους βωμούς του γίνονταν ανθρωποθυσίες. 
Ο Ηρόδοτος περιγράφει τον ναό του στη Βαβυλώνα και αναφέρει 
ότι στον τελευταίο πύργο του υπήρχε μια μεγάλη κλίνη καλοστρωμένη 
και κοντά της ένα χρυσό τραπέζι. Στο κρεβάτι αυτό αναπαυόταν 
ο ίδιος ο θεός, με μια ιθαγενή γυναίκα την οποία διάλεγε μέσω των 
ιερειών "ιερόδουλων".
Ο Βαάλ μετά από μια μεγάλη μάχη έπεσε νεκρός για επτά χρόνια 
και η ξηρασία κάλυψε τα πάντα… 
Όμως αναστήθηκε 25η Δεκεμβρίου για να φέρει πάλι στη 
Γη την καρποφορία…

Στη φωτογραφία είναι το παλάτι/ναός του Βαάλ - Δία, 
προτού καταστραφεί σχεδόν ολοσχερως, καθώς το ανατίναξαν 
στην Παλμύρα οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους

ΟΣΙΡΙΣ

Στο πάνθεο της Αιγυπτιακής θρησκειολογίας, ήταν θεός ο Όσιρις 

και έχασε την ζωή του από τον Σετ (Σεθ),(θεό των καταιγίδων, της βαρβαρότητας και της βίας) κι έτσι έγινε ο θεός του Κάτω Κόσμου .
Στη ροή της Αιγυπτιακής λατρείας ο Σετ(Σεθ) έβαλε τον Όσιρι σε 
ένα φέρετρο και τον πέταξε στον Νείλο. 
Η Θεά Ίσις, η αδερφή και σύζυγος του Όσιρι, ανακάλυψε τη σορό, 
αλλά τότε, εξαγριωμένος ο Σετ (Σεθ), διαμέλισε το σώμα και το 
ξαναέριξε στον Νείλο.
Η Ίσιδα μάζεψε τα μέλη και τα συναρμολόγησε με κομμάτια από 
ύφασμα, σαν επιδέσμους. Το μόνο κομμάτι που δεν βρήκε η Ίσις 
ήταν το μόριο του επειδή το είχαν φάει τα ψάρια.
Η Ίσις έφτιαξε έναν χρυσό φαλλό και με μάγια κατάφερε να 
επαναφέρει στη ζωή τον Όσιρι για πολύ λίγο. Έτσι, κατάφερε 
να μείνει έγκυος από τον Όσιρι προτού εκείνος επιστρέψει για 
δεύτερη φορά στον Κάτω Κόσμο. 

Σ’ εκείνη την περίσταση ο Όσιρις, με αυτή την μορφή 

(την ανδρόγυνη) , ταξίδεψε με μια βάρκα στον κάτω κόσμο 

και χρήσθηκε θεός των νεκρών. 

Κατά τις 25ης Δεκέμβρης ( με το δικό τους, το αρχαίο 

Αιγυπτιακό ημερολόγιο) η Ίσις γέννησε τον Ώρο, ο οποίος 
συμβολίζει την νέα αρχή και την πάλη κατά του κακού.

...οι πηγές είναι πάμπολλες,από Αγία Γραφή, Βέδες και 
Βιβλίο Νεκρών των Αιγυπτίων έως Αβέστα) γιά
τα θρησκειολογικά περί της 25ης Δεκεμβρίου... 

10 Δεκεμβρίου 2016

...έπεται συνέχεια...

25ης Δεκέμβρη συνέχεια...

ΣΑΒΡΙΤ + ΓΙΑΖΑΤΑ = Μίθρας

Γύρω στον 7ον αιώνα π.Χ., στα βάθη της Ιωνίας, αναπτύχθηκε 
(εικάζεται από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους) μια νέα λατρεία 
για την ηλιακή ενέργεια, τον ΗΛΙΟ. Ήταν αρκετά επηρεασμένη 
από την βεδική θεότητα Σαβρίτ και την Περσική θεότητα Γιαζάτα, 
καθώς και οι δύο λατρείες απευθυνόντουσαν αποκλειστικά στον 
Ήλιο όπου θεωρείτε συνγενεσιουργός και της ανθρώπινης ζωής.
Το όνομα του νέου θεού ήταν ΜΙΘΡΑΣ!
Άγνωστο γιατί, αλλά η ουσιαστική λατρεία του ήταν 
"εσωτερική υπόθεση" των φιλοσόφων (ακόμα κι ο Σωκράτης 
απολογούμενος αναφέρει τον θεό Ήλιο στην προσπάθειά του να 
αποδείξει ότι είναι θεοσεβούμενος) και μυστηριακή για το υπόλοιπο 
σύνολο των πιστών.
Όμως ο Μιθραϊσμός (που γνωρίζουμε σήμερα), είναι μια λατρεία 
που παρέκλινε της πρώτης κατά τον 3ον αιώνα π.Χ. όταν ο 
Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τα εδάφη που αναπτυσσόταν. 
Πιθανόν για να χωρέσει και εκείνος μέσα… αλλά δεν πρόλαβε.
Αργότερα 2ος αιώνας π. Χ., γίνεται μια σύμπραξη μυστηριακής 
λατρείας με την ρωμαϊκή επέκταση. 
Τότε η ελληνορωμαϊκή μιθραϊκή θρησκεία είχε μιλιταριστικό και ανδροκρατούμενο χαρακτήρα ενώ μια μεγάλη μυστικότητα περιέβαλλε 
ακόμα και τα εξωτερικά της μυστήρια.
Ο μιθραϊσμός έδινε έμφαση στην αστρολογία και στη διαδοχή των 
αστρολογικών Εποχών ενώ τα ‘’φανερά’’ του Μυστήρια θεωρούσαν 
το Μίθρα υπεύθυνο για τις ουράνιες κινήσεις και την αντικατάσταση της αστρολογικής Εποχής του Ταύρου από την αστρολογική Εποχή του Κριού. 
Επίσης τόνιζε τη δυϊστική μεταφυσική διαμάχη Καλού και Κακού 
η οποία εκφραζόταν ως διαπάλη πνεύματος και ύλης, ενώ ενέτεινε 
τη χρήση υπόγειων σπηλαιωδών σχηματισμών ως κεντρικών 
λατρευτικών χώρων.
Με το πέρασμα του χρόνου ο Μιθραϊσμός υποχώρησε, παραχωρώντας 
στο Χριστιανισμό το σύμβολο της άλω, το οποίο αργότερα οι χριστιανοί καλλιτέχνες μετέτρεψαν σε φωτοστέφανο με εγγεγραμμένο σταυρό. 
Επιπλέον, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, 
ημερομηνία που συμπίπτει με το χειμερινό ηλιοστάσιο και την επέτειο 
της γέννησης του Μίθρα, αποτελεί άλλη μία "προσφορά" του 
Μιθραϊσμού στο Χριστιανισμό.

Στις φωτογραφίες ο Μίθρας με την "Άλως" 

το χριστιανικό φωτοστέφανο.

11 Δεκεμβρίου 2016

...έπεται συνέχεια...

25ης Δεκέμβρη συνέχεια...

ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Η λατρεία του θεού Διόνυσου (στα Κατ’ Αργούς Διονύσια της Αρχαίας Ελλάδας) 
είχε ένα μυστηριακό αλλά παράλληλα και οργιαστικό χαρακτήρα τιμώντας 
την αναγέννηση της Γης. 

Όμως αυτός ο τρόπος που γιορταζόταν ο θεός Διόνυσος, βρήκε πρόσφορο 
έδαφος στην αγροτική παράδοση ,καθώς μετά τη σκληρή δουλειά του 
καλοκαιριού και του φθινοπώρου, ακολουθούσε το γλέντι ,η διασκέδαση.
Γι αυτό άλλωστε και οι τέσσερις γιορτές που γίνονταν προς τιμήν του,
πραγματοποιούνταν τους χειμερινούς και εαρινούς μήνες.
Στο δεύτερο μισό του Δεκεμβρίου (24-26 Δεκέμβρη)οι αρχαίοι Έλληνες 
γιόρταζαν τα Κατ’ Αγρούς Διονύσια. Μια γιορτή που γινόταν προς τιμήν 
του θεού Διονύσου, ενός θεού που γεννήθηκε, σκοτώθηκε και έγινε 
κομμάτια από τους Τιτάνες, αλλά με τη βοήθεια της γιαγιάς του της Ρέας 
ήρθε ξανά στη ζωή. 
Τον Διόνυσο γιόρταζαν πάντα οι αρχαίοι Έλληνες με αφθονία κρασιού.
Διότι ο οίνος δημιουργούσε στο θνητό ένα αίσθημα απεριόριστης ελευθερίας. 
Αυτός ήταν και ο λόγος που ιδιαίτερα οι γυναίκες της εποχής ,που ζούσαν 
αποκλεισμένες από την πολιτική και κοινωνική ζωή, ένιωσαν έλξη προς 
αυτή τη θρησκεία. 
Μεταμφιεσμένοι όλοι με δέρματα ζώων και έχοντας μια επάλειψη από 
το κατακάθι του κρασιού στο πρόσωπό τους ,έπιναν άφθονο κρασί,
μεθούσαν και χόρευαν στη φύση. 
Το κρασί εδώ έχει θρησκευτική αξία ,καθώς αυτός που πίνει γίνεται ένθεος,
δηλαδή έχει πιεί τη θεότητα.
ή Κατ' Αγρούς Διονύσια, γιορτή στην αρχαία Ελλάδα η οποία τελούνταν 
το μήνα Α’ +Β’ Ποσειδεώνα (κατά τις 24 – 26 Δεκεμβρίου). 
Τη νύχτα της 25ης Δεκεμβρίου οι γυναίκες γυμνές κρατώντας τεράστιους 
ψεύτικους φαλλούς, ξεχύνονταν στους δρόμους και χόρευαν προκλητικά, 
τραγουδούσαν πρόστυχα τραγούδια, και αντάλλασσαν πειράγματα και 
έλεγαν αισχρολογίες. Όταν κόντευε να έρθει η νύχτα της 26ης Δεκέμβρη 
τότε παρακάθονταν σε πλούσια δείπνα με όλα τα προϊόντα της γης και 
της θάλασσας και δοκίμαζαν το πρώτο κρασί του χρόνου τιμώντας 
τη βοήθεια της Ρέας (θεάς γιαγιάς του Διόνυσου) στην αναγέννηση 
του Διόνυσου.

25η Δεκέμβρη "τέλος"…

Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός στο 

βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες ώρες φωτός στο 

νότιο ημισφαίριο. Έτσι, οι άνθρωποι της περιοχής, του "Νότου" 
στου Βορείου ημισφαιρίου απ’ την πανάρχαια εποχή 
(γύρω απ’ την λεκάνη της Μεσογείου), παρατηρώντας το 
φαινόμενο αυτό, άρχισαν να γιορτάζουν το φως/τον Ήλιο που 
μετά τις 22 Δεκέμβρη αρχίζει λίγο-λίγο και "μεγαλώνει". 
Εορταζόταν λοιπόν το γεγονός της τροπής του ηλίου, καθώς άρχιζε 
και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό, να μεγαλώνουν οι ημέρες, 
και μαζί τους οι ζωογόνες ακτίνες του ήλιου που ξανάκαναν 
τη Γη να καρποφορήσει. 

Αρχικώς οι πανάρχαιοι Έλληνες, στις 25 Δεκέμβρη, γιόρταζαν 
τα Κρόνια (αφιερωμένα στον Κρόνο. 
Ανήμερα της γιορτής οι δούλοι είχαν αργία, μπορούσαν να καθίσουν 
στο ίδιο τραπέζι με τους αφέντες τους και γενικότερα είχαν 
περισσότερη ελευθερία μες στην πόλη, σε ανάμνηση της Χρυσής 
Εποχής του ανθρώπινου γένους, όταν δεν υπήρχε δουλεία και 
βαριές εργασίες. 
Αργότερα, -με την έλευση του θεού Διονύσου- το αγροτικό στοιχείο 
της εορτής άρχισε να εκλείπει και τα Κρόνια θεωρούνταν γιορτή 
θορυβώδης και ημέρα ακολασιών, ιδιαίτερα από την υιοθέτηση 
της εορτής από τους Ρωμαίους ως Σατουρνάλια, προς τιμήν 
του ρωμαϊκού Σατούρνους. 
Η κακή τους φήμη επέζησε μέχρι τη βυζαντινή περίοδο: 
ο Νικήτας Χωνιάτης 1155-1217 μ.Χ., παρομοιάζει τη συμπεριφορά 
και τις ερωτικές περιπέτειες του Ανδρόνικου του Κομνηνού με τις 
ακολασίες της γιορτής).
Αφού μετέπειτα από τα Κρόνια (Σύμφωνα με τον Φιλόχορο όπου 
η εορτή αυτή είχε καθορισθεί από τον Κέκροπα, ο οποίος και όρισε 
ότι κάθε νοικοκυριό θα έπρεπε να προσφέρει θυσία στον Κρόνο 
στο τέλος της συγκομιδής των δημητριακών και των καρπών 
των δέντρων. 
Όρισε δε ότι, αυτή την ημέρα, οι δούλοι θα έπρεπε να κάθονται στο 
ίδιο τραπέζι με το αφεντικό ως αποζημίωση για τον τόσο κόπο που 
έκαναν στην συγκομιδή της σοδειάς), οι αρχαίοι Έλληνες υιοθέτησαν 
και γιόρταζαν στις 25 του Δεκέμβρη τα Διονύσια. 
Επίσης και με την κάθοδο των Δωριέων όμως ταύτισαν/συνταίριαξαν 
μια ακόμη ηλιακή εορτή τα Θεοφάνεια του ηλιακού θεού 
Φοίβου-Απόλλωνα.
Η 25η Δεκεμβρίου ήταν και για τη Ρωμαίους η κεντρική εορτή 
των Σατουρναλίων και της γέννησης του "αήττητου ηλίου".
Ο κύριος, μάλιστα, λόγος που έκανε την Εκκλησία να προσδιορίσει 
τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είναι η 
προσπάθεια των Πατέρων, όπως αναφέρει ο Πάπας Γρηγόριος Α'
"να μετατραπούν βαθμιαίως αι εορταί των εθνικών εις Χριστιανικάς", 
αφού η 25η Δεκεμβρίου ήταν για τον αρχαίο κόσμο του βόρειου 
ημισφαιρίου η αναγέννηση του φωτός και λατρευόταν την εποχή 
εκείνη στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η κεντρική εορτή των 
Σατουρναλίων και της γέννησης του "αήττητου ηλίου", 
η γνωστή ως Dies Natalis Invicti Solis.

14 Δεκεμβρίου 2016

*ΤΕΛΟΣ

...οι Χριστιανοί πάτησαν σε όλες τις γιορτές των αρχαίων 
ελλήνων και απλά τις μετωνόμασαν , δίνοντας τα ονόματα 
των αγίων...

αυτές...τις ελάχιστες γνώσεις και πληροφορίες μου για 
την 25η Δεκέμβρη και το γιατί από τα μυθολογικά χρόνια 
κουβαλά τόσο μυστηριακό χαρακτήρα...καταγράφω.!καταγράφω! 

Όσο για τον Χριστιανισμό... μόνο τον τύπο "χαλά" κι όχι 
την ουσία γιατί, η επιστήμη και η θρησκεία γνωρίζει πως 
η γέννηση του Χρηστού συνέβηκε άλλη ημερομηνία...

i-rena