Μπορώ?

Δεν εχω χρόνο για παρελθόντα πόνο. 
Οι αισθήσεις όλες στο χθές παγωμένες σκηνές τα καρέ 
της ζωής σου θεατής και κομπάρσος στο θρίλερ της 
νύχτας σου.

Αίμα που ρέει ζεστό και μαύρο σπασμένες σύριγγες κάτω
ασθενοφόρο βιαστικό φορείο γεμάτο ανάσες κοφτές ελπίδες 
κρυφές που έσβησανόταν όλα τελείωσαν σε νεκροθαλάμου 
συρτάρι παγωμενα εικοσιτετράωρα τους λυγμούς αντηχούσαν
στην ερημιά του κάμπου και στης απελπισίας τη μοναξιά.
Το χέρι μου στο χέρι της κράτησε σφιχτά να πορευτούμε μόνες 
και μαζί στης πικρής μας ζωής το μονοπάτι πίσω από φέρετρο 
φτηνό πάνω σε ξένο φορτηγό κι ένα βαρδάρη που σ αγκάλιαζε 
απ την πλάτη.
Κι ύστερα μόνο εγώ κι αυτή σε ένα σπίτι μια πληγή χωρίς ζωή, 
να προσπαθούμε να πούμε κάτι...
Κι όσα ζήσαμε κι όσα δεν είπαμε για τη νύχτα εκείνη
σακί με πέτρες τόσο βαρύ, κι από ποιόν να ζητήσεις ευθύνη.
Να απεγκλωβιστώ ζητώ απ τον εαυτό μου, και πάλι του δηλώνω
πως δεν έχω χρόνο για παρελθόντα πόνο... 
Μπορώ?

...μια κραυγή από...Θεσσαλονίκη...

~*~ η φωτό Edgar Ende (German, 1901 – 1965) - The fallen angel, 1946
από Surrealismo
https://www.facebook.com/248573155250991/photos/a.353427571432215.84308.248573155250991/1247535268688103/?type=3&theater