Οπως σας εχω ξαναπεί (και δεν καμαρώνω γι' αυτό) έχω στην τσέπη μου ένα οπλισμένο Magnum.
Bαθειά στην τσέπη.
Πολύ βαθειά.
Ειναι όμως πάντα εκεί… Οσο μεγαλώνω τοσο το σπρώχνω προς τα μέσα (στην τσέπη) και όχι προς τα έξω.
Ομως τα ελαττώματα (γιατί περί ελαττώματος πρόκειται) είναι σαν τις κόμπρες… ξαφνικά δαγκώνουν… χωρίς προειδοποίηση.
Μπορεί να σε πυροβολήσω εκεί που δεν το περιμένεις… εκεί που ξεπέρασες τα δυσδιάκριτα όρια μου και είσαι τραλαλά, αγνοώντας το οπλισμένο Magnum.
Αυτό όμως ειναι όμως εκεί.
Το λέω στους ανθρώπους κι αυτοί σκάνε στα γέλια…
Κακό του κεφαλιού τους και πολύ περισσότερο κακό του κεφαλιού μου.
Το ελέγχω όμως πλέον… Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο.
Ομως…
Αχ αυτα τα "όμως"… πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούϊ.
Τα ελαττώματα ειναι ηδονιστικά… γι' αυτο και υποκύπτουμε σ' αυτά.
Ο τσιγγούνης καβλώνει αμα γλυτώσει χρήματα.
Ο serial killer καβλώνει αμα σκοτώσει καμμια 50αριά.
Το ίδιο κι ο ψεύτης… ο απατεώνας…κ.λ.π.
Δεν πιστεύω να φαντάζεστε κάτι άλλο….
Ετσι μου συμβαίνει και σε μένα όταν γραπώσω γερά την λαβή του Μagnum.
Τίποτα μα τίποτα δεν με σταματά.
Γνωρίζω ότι είναι λάθος, αλλά η ηδονή του πατήματος της σκανδάλης είναι πιο πάνω απ' αυτό.
Υπάρχει όμως κάτι που θα με σταματήσει.
Η συγγνώμη.
Αν χρειάζεται να ζητήσω εγώ… το κάνω χωρίς δευτερη κουβέντα… ολοι ξέρουμε αν έχουμε δίκιο… το δίκιο είναι μια αχτίδα στο σκοτάδι…δεν μπορεί να μην την δείς….απλώς κάνεις ότι δεν την είδες… ο εγωισμός αγαπά το σκοτάδι…
Αν την ζητήσει ο άλλος… ο θυμός η έκρηξη σταματά επίσης αμέσως… Το Μagnum γίνεται μοσχομυριστο λουλουδάκι.
Μια μικρή γαμημένη λεξούλα είναι:
Συγγνώμη.
Οσες συγγνωμες δεν ζητήσαμε κάθονται σαν πέτρες στο στομάχι μας.
Σαν να φας ενα ολόκληρο καρπούζι με όλα τα σπόρια του.
Ο Αινσταιν έχει αποδείξει ότι τίποτα δεν χάνεται… και ειδικά η ενέργεια… η συγγνωμη εμπεριέχει τρομερή ενέργεια… αν δεν την στείλουμε εκεί που πρέπει…θα σκάσει μέσα μας… αργα ή γρήγορα.
Μπορεί να σε πυροβολήσω εκεί που δεν το περιμένεις… εκεί που ξεπέρασες τα δυσδιάκριτα όρια μου και είσαι τραλαλά, αγνοώντας το οπλισμένο Magnum.
Αυτό όμως ειναι όμως εκεί.
Το λέω στους ανθρώπους κι αυτοί σκάνε στα γέλια…
Κακό του κεφαλιού τους και πολύ περισσότερο κακό του κεφαλιού μου.
Το ελέγχω όμως πλέον… Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο.
Ομως…
Αχ αυτα τα "όμως"… πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούϊ.
Τα ελαττώματα ειναι ηδονιστικά… γι' αυτο και υποκύπτουμε σ' αυτά.
Ο τσιγγούνης καβλώνει αμα γλυτώσει χρήματα.
Ο serial killer καβλώνει αμα σκοτώσει καμμια 50αριά.
Το ίδιο κι ο ψεύτης… ο απατεώνας…κ.λ.π.
Δεν πιστεύω να φαντάζεστε κάτι άλλο….
Ετσι μου συμβαίνει και σε μένα όταν γραπώσω γερά την λαβή του Μagnum.
Τίποτα μα τίποτα δεν με σταματά.
Γνωρίζω ότι είναι λάθος, αλλά η ηδονή του πατήματος της σκανδάλης είναι πιο πάνω απ' αυτό.
Υπάρχει όμως κάτι που θα με σταματήσει.
Η συγγνώμη.
Αν χρειάζεται να ζητήσω εγώ… το κάνω χωρίς δευτερη κουβέντα… ολοι ξέρουμε αν έχουμε δίκιο… το δίκιο είναι μια αχτίδα στο σκοτάδι…δεν μπορεί να μην την δείς….απλώς κάνεις ότι δεν την είδες… ο εγωισμός αγαπά το σκοτάδι…
Αν την ζητήσει ο άλλος… ο θυμός η έκρηξη σταματά επίσης αμέσως… Το Μagnum γίνεται μοσχομυριστο λουλουδάκι.
Μια μικρή γαμημένη λεξούλα είναι:
Συγγνώμη.
Οσες συγγνωμες δεν ζητήσαμε κάθονται σαν πέτρες στο στομάχι μας.
Σαν να φας ενα ολόκληρο καρπούζι με όλα τα σπόρια του.
Ο Αινσταιν έχει αποδείξει ότι τίποτα δεν χάνεται… και ειδικά η ενέργεια… η συγγνωμη εμπεριέχει τρομερή ενέργεια… αν δεν την στείλουμε εκεί που πρέπει…θα σκάσει μέσα μας… αργα ή γρήγορα.
Οι ανομολόγητες συγγνώμες κολλάνε σαν αυτοκόλλητα στα τοιχώματα του στομαχιού μας.
Αυτός που πρέπει να ζητήσει συγγνώμη το ξέρει… το ξέρει καλύτερα απο κάθε άλλον… ακόμα κι απ αυτον που πρέπει να του ζητήσει.
Θα ερθει μια τοσο δα μικρή στιγμουλίτσα που η συγγνώμη που δεν ζήτησε θα του βγάλει τη γλώσσα… Δεν είναι καλή στιγμή αυτη. Πονάει… και φοράει τον μανδύα της λύπης.
Το "συγγνώμη" είναι ενα rewind της ζωής… ίσως το μοναδικό…. που μπορεί να πάει τη στιγμή πρίν τη μαλακία.
Ειναι διορθωτική κίνηση.
Είναι το μεγαλείο της αυτοκριτικής.
Αυτός που πρέπει να ζητήσει συγγνώμη το ξέρει… το ξέρει καλύτερα απο κάθε άλλον… ακόμα κι απ αυτον που πρέπει να του ζητήσει.
Θα ερθει μια τοσο δα μικρή στιγμουλίτσα που η συγγνώμη που δεν ζήτησε θα του βγάλει τη γλώσσα… Δεν είναι καλή στιγμή αυτη. Πονάει… και φοράει τον μανδύα της λύπης.
Το "συγγνώμη" είναι ενα rewind της ζωής… ίσως το μοναδικό…. που μπορεί να πάει τη στιγμή πρίν τη μαλακία.
Ειναι διορθωτική κίνηση.
Είναι το μεγαλείο της αυτοκριτικής.
Οι Αγγλοι το λένε: I apologize. It was my mistake.
Οι Γερμανοί: Verzeihen sie mir, bitte!
Εμείς το λέμε: Συγγνώμη… (το πάντρεμα των γνωμών δλδ.)
Οι Γερμανοί: Verzeihen sie mir, bitte!
Εμείς το λέμε: Συγγνώμη… (το πάντρεμα των γνωμών δλδ.)
Δεν είναι μειωτικό… αντιθέτως είναι γενναιόδωρο… και προς τα έξω και προς τα μέσα.
ΥΓ. Επειδή είμαι σιγουρος οτι μερικοί/ες θα σκεφθείτε και την αποδοχή της συγγνώμης… τη συγχώρεση δλδ…σας λεω ότι αύτο είναι άαααααααλλο θέμα, χρειαζεται άλλα χαρακτηριστικά.
ΥΓ2. Οσο για το "απο τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο" εχω άλλη γνώμη… συν-γνώμη ε;) Μιλάω φυσικά για την αληθινή συγγνώμη… αυτη που είναι ντυμένη με αραχνοϋφαντο κομψό νυφικό…
ΥΓ2. Οσο για το "απο τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο" εχω άλλη γνώμη… συν-γνώμη ε;) Μιλάω φυσικά για την αληθινή συγγνώμη… αυτη που είναι ντυμένη με αραχνοϋφαντο κομψό νυφικό…
https://www.facebook.com/groups/136620083078467/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου