...μαμαδο-κατάθλιψη // ‘The Myth of “Doing It All”‘

Έχω ακούσει πολλές μαμάδες που γνωρίζω να μιλούν για ένα 
συγκεκριμένο είδος κατάθλιψης υψηλής λειτουργικότητας.
Σηκωνόμαστε από το κρεβάτι το πρωί, επειδή υπάρχουν μικρά 
ανθρωπάκια που εξαρτώνται απόλυτα από εμάς. 
Δεν μπορούμε απλά να αγνοήσουμε το κλάμα ή το «μαμά, μαμά, ΜΑΜΑ!» 
Ετοιμάζουμε τα παιδιά για το σχολείο, τα ταϊζουμε και κάνουμε όλα 
όσα χρειάζονται να γίνουν.
Αλλά όλα είναι μια πλάνη. Νιώθουμε νεκρές μέσα μας, σαν το απομεινάρι 
ενός ανθρώπου. Μπορούμε να παίξουμε θέατρο για τα παιδιά, αλλά όχι 
για τους άλλους. 
Είμαστε στεγνές. 
Λειτουργούμε εξωτερικά, αλλά είμαστε παράλυτες εσωτερικά. 
Καμία ελπίδα, κανένα φως στο τέλος του τούνελ.
Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν μαμάδες που έχουν εξουθενωτική δεν
-μπορώ-να-σηκωθώ-απο-το-κρεβάτι κατάθλιψη. 
Αλλά τόσες πολλές μαμάδες υποφέρουν από την άλλη, την αόρατη!

Η προσωπική μου κατάθλιψη ήρθε μετά από ένα χρόνο πάλης με κάποια 
από τα δυσκολότερα θέματα που είχα να αντιμετωπίσω ποτέ. 
Το εφηβάκι μου είχε περάσει σε μια βαθιά κατάθλιψη που την άφησε 
με αυτοκτονικές τάσεις και σχεδόν ένα βήμα πριν το νοσοκομείο. 
Το νήπιό μου ήταν αυτό που λέμε «πνευματώδες»: απίστευτα ενεργητικό 
και με δυνατή θέληση, ενώ στους 15 μήνες ήταν ένας αναρριχητής 
που δεν γνώριζε φόβο.

Για ένα χρόνο ξόδεψα όλη μου την ενέργεια προσπαθώντας κυριολεκτικά 
να κρατήσω να παιδιά μου ζωντανά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 
Έσκαβα και έσκαβα για να βρίσκω ενέργεια, μέχρι που το πηγάδι στέρεψε. 
Αλλά δεν πείραζε που το πηγάδι είχε στερέψει. 
Έπρεπε να συνεχίσω. 
Με χρειάζονταν ακόμα!
Το σώμα μου πονούσε και ήταν κουρασμένο και συχνά έβρισκα τον 
εαυτό μου να αναρωτιέται αν αρρώσταινα. Αλλά συνέχιζα. 
Ακόμα και όταν τελικά έγινα απαθής και έμεινα χωρίς ελπίδα. 
Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα να ζητήσω βοήθεια όταν μου ήρθε η σκέψη: 
ελπίζω η οικογένειά μου να με αγαπά για αυτό που ήμουν κάποτε, 
γιατί πλέον δεν έχει μείνει κάτι καλό.

Θυμάμαι να βάζω τα ρούχα στο στεγνωτήριο και να παγώνω για 
ένα λεπτό. Και ευχαριστώ τον Θεό που είχα κάποια εμπειρία με την 
κατάθλιψη, ευχαριστώ τον Θεό που άκουσα μια φωνή στο κεφάλι μου 
να μου λέει: Σταμάτα. Αυτό δεν είναι εντάξει. 
Ήρθε η ώρα να ζητήσεις βοήθεια.

Οι μαμάδες στο σπίτι είναι σε μεγάλο ρίσκο να πάθουν κατάθλιψη. 
Η απομόνωση του να είσαι σπίτι όλη μέρα χωρίς ενήλικες, η μονοτονία 
του να κάνεις τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και να αισθάνεσαι πως 
ποτε δεν έχει πετύχει τίποτα, η έλλειψη χρόνου και ενέργειας ακόμα και 
για τις βασικές ανάγκες υγιεινής, η πολλές φορές παντελής απουσία 
θετικής ανταπόκρισης, το μουδιαστικό ατελείωτο του πράγματος… 
Κανένα διάλειμμα, ειδικά αν δεν έχεις ευλογηθεί με ένα παιδί που 
κοιμάται το βράδυ σερί. Πάντα σε επιφυλακή, 24 ώρες το 24ωρο.

Κάποτε φαντασιωνόμουν πως επέστρεφα στη δουλειά, ώστε να 
μπορώ να έχω ένα 15λεπτο διάλειμμα για καφέ και να μιλήσω 
με άλλους ενήλικες.

Και η έλλειψη ύπνου. Αχ, αυτή η έλλειψη ύπνου. 
Οι συνέπειες της στέρησης του ύπνου δεν πρέπει να προσπερνιούνται. 
Υπάρχει λόγος που χρησιμοποιούν τη στέρηση ύπνου ως βασανιστήριο. 
Η έλλειψη ύπνου και η κατάθλιψη φτιάχνουν έναν εχθρικό κύκλο που 
είναι σχεδόν αδύνατο να σπάσεις χωρίς βοήθεια.

Η δουλειά της μαμάς είναι πολύ δύσκολη. 
Αλλά αν προσθέσεις και ένα παιδί με ψυχολογική ασθένεια, με χρόνια 
πάθηση ή με κάποια αναπηρία, τότε γίνεται μνημειώδης. 
Ξέρω μαμάδες τέτοιου τύπου και πολλές υπέφεραν από κατάθλιψη.

Όταν περνάς τη ζωή σου, ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, με το να πηγαίνεις το παιδί 
σε ραντεβού, να πολεμάς για το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση, να 
προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα με την ασθένειά τους, να έχεις 
να κάνεις με στιγμές που καταρρέουν, να αναρωτιέσαι πώς στο 
καλό θα πληρώσεις για όλα αυτά, τότε δεν υπάρχει χρόνο για άσκηση, 
για να προσέξεις τον εαυτό σου, για όλα αυτά τα πράγματα που θα 
έπρεπε να κάνεις για σένα.
Κοντά στο τέλος αυτής της δύσκολης χρονιάς, μιλούσα με μια καλή φίλη 
που ειχε μετακομίσει στο τηλέφωνο. Ήμασταν γειτόνισσες όταν τα 
παιδιά μας ήταν μικρά και στηρίζαμε η μία την άλλη. 
Της έλεγα τι περνούσα.
«Jami, τι υποστήριξη είχες σε όλο αυτό;»
Καμία. Δεν είχα ΚΑΜΙΑ. 
Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Και εκεί έρχεται το σημείο που πρέπει απλά να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ και να 
φορέσεις για αρχη τη μάσκα οξυγόνου σου. 
Όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά επειδή παύουμε να είμαστε 
αποτελεσματικές, αν δεν προσέξουμε τον εαυτό μας. 
Δεν κάνουμε καλό σε κανέναν, πόσο μάλλον στα παιδιά μας, αν είμαστε 
απλά μια σκιά του εαυτού μας.

Και η υποστήριξη είναι το πρώτο πράγμα. 
Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό μόνες.

Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, μαζί με αντικαταθλιπτικά, τα οποία πιστεύω 
πως ήταν σημαντικά στο να «επανέλθω». 
Ομως ζήτησα και τη βοήθεια φίλων. Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο 
να δείξεις ευάλωτος, ειδικά όταν υπάρχει το στίγμα της ψυχικής ασθένειας. 
Αλλά το να επιτρέψεις στον εαυτό σου να δείξει ότι ειναι ευάλωτος είναι 
αυτό που μας κάνει δυνατούς. Είμαι πολύ τυχερή που περιστοιχίζομαι 
από υπέροχες γυναίκες στην κοινότητά μου, αλλά εγώ είμαι αυτή που 
θα κάνει τις συνδέσεις.

Κάποια φίλη μού ανοίχτηκε σχετικά με την ψυχική ασθένεια του 
παιδιού της και τους δικούς της αγώνες. Συναντηθήκαμε για ποτά. 
Με γνώρισε σε ένα πριβέ online γκρουπ μαμάδων με αντίστοιχες 
εμπειρίες. Η ανακούφιση του να ξέρω πως δεν είμαι μόνη, 
το ότι έχω ένα ασφαλές μέρος για να πως όσα αισθάνομαι είναι 
απερίγραπτη. Τα βάρη που πολλές από αυτές τις γυναίκες κουβαλούν 
είναι τεράστια, αλλά είναι οι ηρωίδες μου, η δική μου ερμηνεία για το 
κουράγιο και τη δύναμη.

Αυτό που έμαθα είναι πως δεν υπάρχει ισορροπία. 
Όταν παίρνω χρόνο για να κάνω κάτι για μένα, είτε αυτό είναι ένα 
δείπνο με φιλους, είτε ψυχοθεραπεία, είτε γυμναστική, είτε απλά 
μια βόλτα, υπάρχει πάντα αντάλλαγμα. 
Υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει χωρίς να γίνει. 
Δεν μπορούμε στα αλήθεια να κάνουμε τα πάντα. 
Μπορούμε να κάνουμε μόνο όσα μπορούμε να κάνουμε. 
Οπότε κάτι πρέπει να μείνει στην απέξω.
Και αυτό είναι ΕΝΤΑΞΕΙ. 
Γιατί πρέπει ένα καθαρό σπίτι να είναι πιο 
σημαντικό από την ψυχική μας υγεία; 
Αυτό είναι τρελό! 
Τι παραπάνω μπορεί να χρειάζονται στ’ αλήθεια τα παιδιά μας από 
μια μαμά που δουλεύει στο 100% και μπορεί να κάνει επαφή 
με όσα χρειάζεται;

Είμαστε η βαθύτερή τους ανάγκη. 
Δεν ειναι οι κάλτσες στο συρτάρι η ανάγκη τους.
Αν έχετε φίλους που σας κάνουν να νιώθετε άσχημα για αυτό, 
τότε πρέπει να βρείτε νέους φίλους. 
Δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας αυτό. 
Χρειαζόμαστε υποστηρικτικούς ανθρώπους στη ζωή μας.

Για να είμαι ειλικρινής, κάποια πράγματα στη ζωή μου είναι άνω κάτω 
αυτή την εποχή. Όμως δεν είμαι πια μια σκιά του εαυτό μου. 
Και πιστεύω πως αυτό είναι από μόνο του ένα πολύ καλό deal!
~*~
By Jami Ingledue
I have heard many moms I know talk about a specific kind of high
-functioning depression. We get out of bed in the morning, because 
there are small people completely dependent upon us. 
We can’t just ignore the crying or the “mom, mom, MOM!” 
We get the kids ready for school, we feed them, we do what needs 
to be done.
But it is all a sham. 
We feel dead inside, like a shell of a person. 
We can sort of fake it for the kids, but no one else. 
We are completely sucked dry. Still functioning on the outside but 
paralyzed on the inside. No hope, no light we can see at the end 
of the tunnel.
Not to say that moms don’t have debilitating, can’t-get-out-of-bed 
depression too. But so many mothers suffer from this other invisible 
dead weight.

My own depression came after a year of struggling through some 
of the hardest things I’ve ever dealt with. My teenager had spiraled 
into a deep depression that left her suicidal and nearly requiring hospitalization. My toddler was what we euphemistically call “spirited:” extremely energetic and strong-willed and, at 15 months, an 
accomplished climber who knew no fear.

For a year I spent all of my energy literally trying to keep both of 
my kids alive, in one way or another. I dug and dug to find this energy 
until the well was dry. But it didn’t matter that the well was dry. 
I had to keep going. They still needed me.

My body was achy and tired and I often found myself wondering if 
I was coming down with some illness. But I kept going. 
Even when I became completely apathetic and hopeless. 
I knew it was time to get help when I had the thought: 
I hope my family will love me for what I used to be, because there 
is nothing good left.

I remember I was putting clothes into the dryer, that Sisyphean task, 
and I just froze for a minute. And thank God I had some experience with depression, thank God there was a voice in my head that said: Stop. 
That is not OK. It’s time to get help.

Stay-at-home moms are uniquely at risk for depression. 
The isolation of being home all day with no adults; the monotony 
of doing the same damn things over and over again and never feeling 
like you’ve actually accomplished anything; the lack of time and 
energy for the most basic hygiene; the sometimes complete lack of 
positive feedback; the mind-numbing endlessness of it. Never a break, especially if you are not blessed with a good sleeper. 
Always on call, 24/7.

I used to fantasize about being back at work just so I could actually 
take a 15-minute coffee break and talk to other adults.

And the lack of sleep. Oh, the lack of sleep. The effects of sleep 
deprivation cannot be overstated. There’s a reason they use it for 
torture. Sleep deprivation and depression form a vicious cycle that 
can be impossible to break out of without help.

The mom job is hard enough. But if you add on a child with mental 
illness, chronic health issues, or disabilities, it becomes monumental. 
I know many moms like this and many have suffered through 
depression.

When you spend your life, your LIFE, taking your child to appointments, fighting for their access to an education, managing their illness, dealing 
with their meltdowns, wondering how you will ever pay for it all…
there is no time for exercise, for self-care, for all the things you should 
be doing for yourself.

Near the end of that most difficult year, I was talking to a good friend 
on the phone who had moved away. We had been neighbors when 
our babies were small and had been great support for each other. 
I told her what we’d been going through. 
“Jami,” she said, “what support have YOU had through this?”

None. I had none. I had not even realized it until that moment.

There comes a point where you must just STOP and put your own 
oxygen mask on first. Not just for ourselves, but also because we are completely ineffective if we don’t take care of ourselves. 
We are no good to anyone, least of all our kids, if we are a shell of 
a human being.

And support is the very first thing. We can’t do this alone.

I started with therapy for myself, along with antidepressants, which 
I feel were crucial in getting “me” back. But I also reached out to friends. 
It can be hard to make yourself so vulnerable, especially with the l
ingering stigma of mental illness. But allowing vulnerability is what 
makes us strong. I am very lucky to be surrounded by wonderful 
women in my community, but it’s on me to make the connections.

One friend then opened up to me about her own child’s mental illness 
and her struggles. We met for drinks. She introduced me to a private 
online group of moms with similar experiences. 
The relief of knowing I was not alone, of having a safe place to say 
whatever I was feeling, is indescribable. The burdens so many of these women carry are huge, and they are my heroes, my definition of courage 
and strength. Having a community of support like this makes all the difference in the world.

The thing I’ve found is that there is no “balance.
” When I take time for self-care, whether it be dinner with friends, 
therapy, exercise, or just escaping from the house alone
—there’s a trade-off. There’s something else that gets left undone. 
We can’t really “do it all.” We can only do what we can do. 
So something else has got to make way.

And THAT’S OK. Why would a clean house be more important than 
our own mental health? That’s insane. What do our kids possibly need 
more than a fully-functioning mom capable of connection?

We are their deepest need. Not the socks being in the sock drawer.  
And if you have friends who make you feel bad for that, you need to 
find new friends. We can’t do this alone. 
An important part of self-care is only allowing supportive people into 
your life.

To be honest, some things in my life are a mess right now. 
But I am not an empty shell of a human being. 
And I think that’s a pretty good deal.

Previously published in Jami’s monthly Behind Domestic Lines 
column as ‘The Myth of “Doing It All”’ in The Wild Word magazine. 
www.thewildword.com

http://www.huffingtonpost.com/entry/when-bein

*μετάφραση από w.eimaimama.gr/2016/12/mamadok