...ακόμα φοράω τακούνια αγκαλιάζω τα παιδιά μου γελάω και ζω! Ζω!

Σα σήμερα....
23 Δεκεμβρίου 2008-23 Δεκεμβρίου 2016
Φέτος αντί για στολισμένα δέντρα, αναμενα τζάκια και πολύχρωμα 
φωτάκια λέω να πω χρόνια πολλά σε όλους σας με ένα μήνυμα 
λίγο διαφορετικό από τα τετριμμένα. 

Αυτή λοιπόν είμαι εγώ 23 Δεκέμβρη 2008 σε ένα κρεββάτι ξαπλωμένη 
μέσα στον Άγιο Σάββα, μετά από 8 ώρες χειρουργείο... όσα και τα 
χρόνια σα σήμερα. 
Η ιατρική γνωμάτευση από όλους τους κορυφαίους: 
Σάρκωμα (σπάνια μορφή καρκινικου όγκου πάνω στους μυς δίπλα στη 
σπονδυλική στήλη ) αν πετύχει το χειρουργείο έχετε το πολύ 2 χρόνια 
ζωής Κα Λιάκου αλλά δεν θα ξαναπερπατησετε! 
Αν δεν πετύχει λυπούμαστε πολύ δεν υπάρχει καμιά ελπίδα είναι θέμα χρόνου. 
Το χειρουργείο λέει πέτυχε και για τους επόμενους μήνες η φωτογραφία 
των 3 παιδιών μου στο τζάμι οι καρτουλες τους με τις ευχές τους και η 
εικόνα της Παναγίας ήταν η καθημερινή μου θέα. 
Για τους φρικτούς πόνους παρηγοριά η μορφίνη. 
Οι προτεραιότητές μου άλλαξαν και αντί να σκέφτομαι τι θα φορέσω 
αύριο στο γραφείο για να δείχνω μια νέα σέξυ εφοριακός σκεφτόμουνα 
πως θα κάνω 30 βήματα με το μηχάνημα στο διάδρομο του Αγίου Σάββα 
όπως μου είχαν επιβάλλει οι γιατροί. 
Εγώ έκανα 32 έτσι για την αλητεία και άλλαζα κάθε μέρα μαντήλι 
στην καραφλιτσα μου γιατί μαλλιά γιοκ! 
Υπέγραψα να γίνω και πειραματόζωο στην ιατρική σχολή ως σπάνια 
περίπτωση για να σωθούν άλλοι κι έτσι είχα 3 φορές τη βδομάδα 
καμια 10ρια φοιτητές παρεούλα να κάνουν πειράματα πάνω μου. 
Καλά ήταν... δεν υπήρχε και Facebook πέρναγε η ώρα. 
Μια μέρα ένας νευροχειρουργός μου είπε καλό είναι να μεριμνησετε 
ποιος θα φροντίζει τα παιδιά σας από δω και πέρα γιατί δεν έχετε 
ελπίδες και η ποιότητα ζωής σας από δω και πέρα όσο σας απομένει 
θα είναι πολύ κακή δεν θα μπορείτε ούτε να αυτοεξυπηρετηστε όχι να 
φροντίσετε παιδιά! 
Απάντησα κι εγώ από μέσα μου: "ρε αρχιδι ποιος είσαι εσύ που θα 
μου πεις πώς δεν έχω ελπίδα? ? 
Και ποιός είσαι εσύ που θα μου πεις να εγκαταλείψω? ? Γαμημενε! 
Δικά μου είναι τα παιδιά εγώ θα τα φροντίσω μέχρι Ν πάνε σπίτια τους μαλακα! 
Αυτό που είπα απ'έξω μου ήταν: "Κε Κοτά εγώ το καλοκαίρι θα βγω από δω 
και θα έρθω να σας βρω πάνω σε 20ποντο τακούνι! 
Το έκανα τα κατάφερα. 
Ανεβοκατεβηκα την κυλιομενη του Mall για δύο βδομάδες με τακούνι για να 
έχω ισορροπία αλλά το έκανα. 
Δεν ξέρω γιατί. 
Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν πια αλλά γι αυτόν που μου είπε ότι 
δεν μπορώ μπόρεσα! 
Κι αυτό θέλω να σου πω κι εσένα για όποιον σου λέει δεν μπορείς να του 
δείξεις ότι μπορείς. 
Όσο ήμουνα εκεί ξαπλωμένη το μόνο που έλεγα ήταν ας βγω από δω μέσα 
και όλα θα τα κάνω. Και φυσικά τίποτα δεν είναι εύκολο.. μετά από πολλές 
μεταστάσεις και άλλα 11 χειρουργεία από τότε θέλω να σου πω ότι αν έχεις 
χάσει την πίστη σου στη ζωή και τον εαυτό σου ότι αυτό που γουστάρεις να 
κάνεις κάντο και αυτό που θες να είσαι γίνε! 
Η υγεία είναι σπουδαίο αγαθό και είναι μεγάλη μαλακια να το θεωρείς δεδομένο. 
Και θα μου πεις κυρά μου τον πόνο σου στο Facebook βρήκες να τον πεις? 
Ναι ρε θα τον πω γιατί μου είπαν ότι πρέπει να περάσουν 8 χρόνια για να 
μειωθεί ο κίνδυνος και πέρασαν και γιατί είμαι ακόμα εδώ και ακόμα φοράω 
τακούνια αγκαλιάζω τα παιδιά μου γελάω και ζω! Ζω! 
Και επειδή υπάρχουν κάποιοι που μπηκαν στον κόπο να διαβάσουν μέχρι εδώ 
την αλήθεια μου που με ξέρουν αλλιώς με το χαμόγελο στα χείλη συνήθως 
και νομίζουν πως ταχα όλα ρόδινα. 
Ένα κουράγιο θέλω να δώσω σε όσους νομίζουν πως τελείωσαν όλα επειδή 
τους παράτησε η γκόμενά τους ή επειδή χρωστάνε τη ΔΕΗ Η γιατί δεν έχουν 
λεφτά να πάνε για ρεβεγιόν στην Αράχωβα και μπουζούκια για Χριστούγεννα. 
Εκτιμήστε όσα έχετε ήδη. 
Ότι έχει ο καθένας. 
Και παλεψτε για ότι σας ξημερώσει το αύριο. 
Συγχωρέστε όποιον δε σας φέρθηκε καλά και πείτε συγγνώμη όπου 
το χρωστατε και σηκωθειτε αύριο το πρωί και πείτε ένα μεγάλο 
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα ήδη έχετε. 
Καλά Χριστούγεννα με υγεία.

Katerina Liakou
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1075644785877315&set=a.269465119828623.57229.100002954108455&type=3&theater