... σκέψεις τού Τόλη !

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο.

Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου.
Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ.
Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου,
είτε σε κάποιο κώμα,
 είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου.
Μάλλον.
Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα.
Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο.
Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος.
Μετά τίποτα.
Ούτε ανησυχία,
ούτε σκέψεις,
ούτε πόνος,
ούτε φόβος,
ούτε αγάπη,
ούτε έρωτας,
ούτε γέλιο,
ούτε κλάμα...
Τίποτα.
Τότε τι φοβόμαστε;
Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε;
Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς.
Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι,
κάποιοι περισσότερο από άλλους.
 Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω.
Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά.
Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική.
Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο.

Τι μέρες,
νύχτες,
χαμόγελα,
στιγμές με πλεγμένα χέρια,
παιχνίδια στην κουζίνα,
αδιάφορους καυγάδες,
βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα,
ταινίες,
βιβλία,
μουσικές θα χάσω. ...

Γράφοντας το παραπάνω,
βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές.
Τελικά είμαστε εγωιστές.
Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ...

17 Απριλίου 2012