Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

41η εβδομάδα: μόλις άλλαξα γιατρό.

Γράφει: Olivia

Είμαι στο νοσοκομείο συνδεδεμένη με τον καρδιοτοκογράφο. Είναι η πιθανή ημερομηνία τοκετού μου, αλλά ακόμα κανένα σημάδι για τοκετό. “Πιθανή ημερομηνία ΤΡΕΛΑΣ” έγραψα αστειευόμενη το πρωί στο Facebook, γιατί όσο να πεις όταν φτάνεις πια στην ΠΗΤ και βλέπεις ότι θα την ξεπεράσεις, ε, αρχίζει και σε κυριεύει μια μίνι τρέλα.

“Είναι προηγηθείσα” λέει ο ένας ειδικευόμενος γιατρός στον άλλον.

Τι είμαι; Προηγηθείσα;

Εννοεί “προηγηθείσα καισαρική” φυσικά. Κωδικοί μεταξύ γιατρών. Έτσι κάνουν γενικά, τα λένε “κωδικά” μεταξύ τους. Μόνο που εμένα αυτό το “ειναι προηγηθείσα” με βαράει στο μυαλό. Είμαι μια γυναίκα έτοιμη να γεννήσει σε λίγες μέρες το δεύτερο παιδί της. Το πρώτο το γέννησε με καισαρική. Και αν θέλετε να ξέρετε, σήμερα έχω και επέτειο γάμου. Είμαι λοιπόν ένας άνθρωπος που έχει κάνει όλο αυτό. Δεν είμαι σκέτο “προηγηθείσα”.

Το μωρό είναι ήσυχο για αρκετά λεπτά.

“Φάγατε τίποτα;“

Η αλήθεια είναι ότι είχε περάσει πολλή ώρα από το μεσημεριανό, ήμουν παραδόξως και ανόρεκτη και δεν έφαγα πολύ. Πρόλαβα να καταπιώ μια κουταλιά μερέντα πριν πάω στο μαιευτήριο, αλλά μάλλον δεν ήταν αρκετή για να τον ξυπνήσει από τη μεσημεριανή του σιέστα.

Μένω στον καρδιοτοκογράφο μία ώρα.
Το μωρό έχει αρχίσει στο μεταξύ να ξυπνάει.
“Θα κάτσεις άλλο ένα μισάωρο να δούμε ότι όλα είναι εντάξει και μετά θα πας σπίτι σου“.
Η μέση μου έχει αρχίσει να πονάει έτσι ημιπλαγιαστά που ξαπλώνω.
Τσεκάρουν και ξανατσεκάρουν το χαρτί μου. Στην αρχή μου λένε ότι θα το ήθελαν πιο ζωηρό.
Όταν τους κάνει λοιπόν τη χάρη και αρχίζει να κουνιέται σαν χταποδάκι,
αποφασίζουν ότι πάλι κάτι δεν τους αρέσει.
Με πιάνουν τα πρώτα δάκρια.

Στον κάτω όροφο με περιμένει η μαμά μου, η οποία σίγουρα θα έχει αρχίσει να ανησυχεί.
Λείπω ήδη πολλή ώρα.
Ακούω το κινητό μου να δονείται στην τσάντα μου που στέκεται στο πάτωμα.
Το κρεβάτι είναι υπερηψωμένο στα ουράνια,
δεν ήξερε ο γιατρός πώς να το κατεβάσει και έτσι έκανα ένα άλμα για να ανέβω στην αρχή.
Τώρα τεντώνομαι μέχρι κάτω για να πιάσω το κινητό μου.

Επικοινωνώ πια με το Μάνο. Του λέω να πει στη μαμά μου να πάει σπίτι να κρατήσει την κόρη μας και να έρθει αυτός στο μαιευτήριο.

Μου δίνουν να φάω μια ζάχαρη για να πάρω τα πάνω μου.

Στο μεταξύ ρωτάω
“Είναι καλά το παιδί;“

“Στην αρχή ήταν λίγο κάπως το καρδιοτοκογράφημα, αλλά τώρα διορθώθηκε.
Έρχεται όμως ο γιατρός σας“

Στο μεταξύ προκύπτει ένα επείγον χειρουργείο και μένω μόνη δεμένη με τους ιμάντες συνδεδεμένη με το κωλομηχάνημα, ο γιος μου να χοροπηδάει μέσα μου, η μέση μου να με πεθαίνει, να ψάχνω να βρω ένα Χριστιανό να με αποσυνδέσει να κατέβω στην αγκαλιά του άντρα μου.

Μόλις βλέπω έναν άνθρωπο μπροστά μου, του ζητάω ευγενικά να το κάνει.
Να κάνω υπομονή, μου λέει.

Δεν έχω να κάνω τίποτα.
Είμαι ΤΡΕΙΣ ώρες εδώ και έχω κάθε δικαίωμα να φύγω.
Ότι ήταν να δειξει το νον στρες τεστ, το έχει δείξει.
Στην ανάγκη το επαναλαμβάνω το πρωί.

Τότε εμφανίζεται ο γιατρός. Ο οποίος μου λέει ότι εντάξει, το καρδιοτοκογράφημα θα μπορούσε σήμερα να είναι λίγο καλύτερο (σημείωση: είναι το τρίτο που κάνω τις τελευταίες μέρες,
έχοντας η ίδια προτείνει να τσεκάρουμε το μωρό όσο το δυνατόν περισσότερο),
αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό, αλλά ίσως το μωρό να πρέπει να βγει,
γιατί αυξάνουμε λιιιιιιιίγο το ρίσκο αν μεινει και άλλο στην κοιλιά μου και με λίγα λόγια,
ας μπω τώρα για καισαρική να τελειώνουμε.

Σκέφτομαι την Αθηνά που δεν αποχαιρέτησα.
Σκέφτομαι το μωρό μου που είναι ακόμα ενεργητικό στην κοιλιά μου.
Μιλάμε με ποσοστά επί τις χιλίοις να συμβεί κάτι κακό στο μωρό και όπως και να ‘χει, είναι κάτι που μπορεί να επανελεγχθεί αύριο.
Ο Μάνος είναι τρομαγμένος. Εγώ απλά επιβεβαιώνω αυτό που έχω αρχίσει να μυρίζομαι τις τελευταίες μέρες: ψάχνουμε και την παραμικρή αφορμή να πάμε τελικά σε καισαρική. Οι συζητήσεις περί φυσιολογικού που γίνονταν τόσους μήνες ήταν απλά μια τεράστια φούσκα. Κάποιος δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη. Θα μπορούσε να μου το έχει ξεκαθαρίσει νωρίτερα.
Τώρα αισθάνομαι ένα μαχαίρι στο λαιμό.

Ζητάω να πάω μια βόλτα να αναπνεύσω και να σκεφτώ. Και μετά ζητάω αυτό που όλοι πρέπει να ζητάμε, ειδικά όταν η κατάσταση δεν είναι επείγουσα: μια δεύτερη γνώμη.

Ο Μάνος συμφωνεί. “Ότι θες, μωρό μου“. Τι θα έκανα αν δεν είχα τη στήριξή του, Θεέ μου… Όσο και να τρομάζει, πάντα με ακούει. Με εμπιστεύεται. Τον ευχαριστώ που είναι τόσο κοντά μου σε όλο αυτό…

Είναι Κυριακή, κοντεύει 9 το βράδυ (ή είναι πιο αργά;), αρχίζω να ψάχνω στο κινητό μου ονόματα και τηλέφωνα και καταλήγω σε ένα γιατρό που είχα στα υπόψιν για μια δύσκολη στιγμή. Όλα συνομωτούν υπέρ μας και ο γιατρός είναι διαθέσιμος και μπορεί να μας δει.

Ξανά καρδιοτοκογράφος, συζήτηση χαλαρή.
Εξέταση.

- Το μωρό δεν είναι έτοιμο ακόμα να βγει.
Ο τράχηλος δεν δείχνει σημάδια τοκετού.
Αν θες πραγματικά να πας για φυσιολογικό τοκετό, πρέπει να κάνεις ΥΠΟΜΟΝΗ.

Ω Θεέ μου, έχω όλη την υπομονή του κόσμου.
Δηλαδή δεν πρέπει να βιαστώ;
Το μωρό μου είναι καλά;

Το μωρό δείχνει καλά.
Είμαι εξαντλημένη, τρώω μια σοκολάτα να πάρω μπρος τόσο εγώ η μάνα (κοντεύω πια 4ωρο-5ωρο που είμαι νηστική στους δρόμους και στα κρεβάτια), όσο και το μωρό. “Άντε βρε μωράκι μου, δείξε ότι είσαι μια χαρά χαρούλα!”

Το τεστ δεν ανησυχεί το γιατρό.

Θα το επαναλάβουμε την άλλη μέρα για να έχουμε μια πιο καθαρή ματιά.

Είμαι 40 εβδομάδων και 1 ημέρας. Μια μέρα ακριβώς μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού.

“Η εγκυμοσύνη μπορεί να κρατήσει μέχρι και 42 βδομάδες σε φυσιολογικά πλαίσια“

Ω, σας ευχαριστώ, γιατρέ.

Τον ακούω να μιλάει για το φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική και επιτέλους ακούω όλα αυτά που έλεγα τόσο καιρό να βγαίνουν από το στόμα ενός επιστήμονα. Ξέρω ότι τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Ίσως τελικά, όσο και να το προσπαθήσω, ξαναγεννήσω με καισαρική. Όμως τώρα ξέρω ότι θα έχω προσπαθήσει όσο πάει, γιατί κάποιος δίνει το δικαίωμα σε εμένα και το παιδί μου να προσπαθήσουμε μαζί.

Είμαι 40 εβδομάδων και 1 ημέρας.

Και μόλις άλλαξα γιατρό.

Υ.Γ. Η ιστορία είναι γραμμένη μέσες άκρες. Υπόσχομαι πως όταν με το καλό γεννήσω, θα αναρτήσω όλες τις “πικάντικες” λεπτομέρειές της.
Το μόνο που θέλω να πω είναι…
Ακούστε το σώμα σας!
Ακούστε το μωρό σας!
Και μην ξεχνάτε…
Είμαστε γυναίκες που κουβαλάμε μωρά στα σπλάχνα μας, τους δίνουμε ανάσα και τροφή από το σώμα μας, τα μεγαλώνουμε μέχρι να ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν.
Αξίζουμε ΚΑΘΕ σεβασμό.
Όχι άλλα ψέματα. Όχι άλλα “μα, μου, σου, του”.

Υ.Γ.2 Όση καλή διάθεση είχα να στηρίξω ξανά τη δημόσια υγεία και να γεννήσω σε δημόσιο μαιευτήριο,
τελικά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν θα το κάνω.
Αυτή τη στιγμή προέχει η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μου υγεία,
σωματική και ψυχολογική.
Και του γιου μου φυσικά.

Υ.Γ.3 Έλληνες μαιευτήρες… ήρθε η ώρα να σοβαρευτείτε. Πραγματικά!