- Πότε ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας σας;
Ν.Π. Το 2008, όταν ακόμη εργαζόμουν στο Alter. Τότε υπέστην το πρώτο σοκ.
Το άκουσμα της διάγνωσης με ξάφνιασε και φυσικά όχι μόνο εμένα,
αλλά κάθε άνθρωπο που ακούει κάτι και δε γνωρίζει τι είναι αυτό.
Για να μην μπερδεύουμε τον κόσμο,
η δική μου διάγνωση δεν έχει να κάνει με τον καρκίνο.
Είναι κάτι πιο περίπλοκο από αυτό.
Και το διευκρινίζω, γιατί κάποιοι έγραψαν ότι η περίπτωσή μου
αφορά καρκίνο.
Είναι λάθος.
Είναι μία μετάλλαξη στο.....
νωτιαίο μυελό, μία εξαιρετικά σπάνια ασθένεια,
σπάνια ακόμη και για τους εξειδικευμένους επιστήμονες.
Με εγκατέλειψε ο σύντροφός μου όταν άκουσε ότι αρρώστησα βαριά
- Τι είδους ανατροπές υπήρξαν από τότε στη ζωή σας;
Ν.Π. Από το 2008 μέχρι σήμερα, 6 χρόνια τώρα καταλαβαίνεις ότι η καθημερινότητά μου και η ζωή μου φυσικά στην αρχή ανατράπηκε, μετά άλλαξε και εν τέλει καθορίστηκε από αυτή τη διαδικασία. Συνολικά έχω μιλήσει τρεις φορές για αυτή την ιστορία. Την πρώτη φορά το έκανα για να επικοινωνήσω σε όλο τον κόσμο ότι παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο ο τρόπος που θα συμπεριφερθεί ο σύντροφος σε μία γυναίκα ή αντίστροφα μία γυναίκα στον σύντροφό της όταν μαθαίνει ότι πάσχει από κάποια ασθένεια. Είναι πολύ σημαντική για εμάς τις γυναίκες η στήριξη, αφού αλλάζει καταπληκτικά το σκηνικό όταν δεχόμαστε αγάπη. Για να έρθω στη δική μου περίπτωση, ταυτόχρονα με την κακή διάγνωση, με εγκατέλειψε ο τότε σύντροφος μου. Γιατί; Γιατί τρόμαξε. Δικαιολογώ απολύτως τους ανθρώπους, οι οποίοι τα χάνουν μπροστά σε μία δύσκολη κατάσταση, την οποία δεν είναι έτοιμοι να διαχειριστούν. Στην αρχή μπορεί να νιώσεις θυμό, μπορεί να νιώσεις αγανάκτηση, τα περνάς όλα αυτά τα συναισθήματα. Στη δική μου περίπτωση, όμως, εάν εκείνος δεν το είχε βάλει στα πόδια, δε θα γνώριζα τον επόμενο μεγάλο έρωτα της ζωής μου, τον άνθρωπο της ζωής μου, ο οποίος μου στάθηκε πάρα πολύ σε εκείνη την πολύ δύσκολη περίοδο. Την ίδια χρονιά λοιπόν, το 2008 κατά τη διάρκεια της διάγνωσης της νόσου, γνώρισα τον Άλεξ, ο οποίος με συνόδευσε από την αρχή, στο πρώτο ραντεβού που έκανα με ογκολόγο. Θέλησε να είναι μαζί μου. Αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός, το οποίο μπορεί να φέρει θετική ενέργεια στη ζωή σου. Με ρωτάς λοιπόν: «Τι άλλαξες από τότε;» Σου απαντώ, τα πάντα!
Δεν είναι αυτονόητο ότι ξυπνάς υγιής
- Πρακτικά τι εννοείτε όταν λέτε «τα πάντα»;
Ν.Π. Καταρχάς, εγκατέλειψα την καθημερινή φθορά μου με την τηλεόραση. Μετά από 23 χρόνια, μέσα στον μικρόκοσμό μας, ανακάλυψα ότι ο τρόπος με τον οποίο γινόταν η δουλειά τότε, μου είχε προκαλέσει δυσανεξία στον οργανισμό. Δούλευα από τις 9 το πρωί έως τη 1 τα ξημερώματα. Ήμουν τότε σε ψυχαγωγική εκπομπή του Alter, αλλά πίστεψέ με ότι η δουλειά ήταν πιο έντονη από την περίοδο που ήμουν στην Ενημέρωση. Έπρεπε να εφεύρουμε συνεχώς θέματα και αυτό δεν ήταν κάτι απλό και εύκολο, το αντίθετο. Μέσα σε ένα χρόνο είχα κάνει 227 συνεντεύξεις προσώπων και επέστρεφα στον σταθμό το ίδιο βράδυ για να τις μοντάρω. Επομένως, ο οργανισμός μου είχε τιναχθεί στον αέρα και νομίζω ότι τότε εμφανίστηκε ένα σημάδι που έπρεπε να λάβω υπόψη μου: “Επειδή εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου, ήρθε η στιγμή ή να τον αγαπήσεις ή να τον εγκαταλείψεις”. Εάν εγώ λοιπόν δεν έπαιρνα το μήνυμα της εποχής, αυτό θα σήμαινε -και στο λέω με απόλυτη βεβαιότητα- ότι το σύμπαν θα μου έστελνε ένα ακόμη πιο επικίνδυνο σημάδι. Γιατί ήμουν αγνώμων. Γιατί θεωρούσα πάρα πολλά θέματα αυτονόητα στη ζωή. Γιατί θεωρούσα αυτονόητο το να ξυπνάς και να μην πονάς, θεωρούσα αυτονόητο το να ξυπνάς και να βλέπεις, θεωρούσα αυτονόητο να έχω ένα υγιή γιο, θεωρούσα αυτονόητο το να μπορώ να τρέχω στο βουνό. Μα, δεν είναι τίποτα αυτονόητο από όλα αυτά. Υπάρχουν άνθρωποι, που ζουν κάθε μέρα μέσα στους πόνους, υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χάσει τα άκρα τους. Οι υγιείς θεωρούν ότι αυτά είναι δεδομένα για το αύριο. Όχι, τίποτα δεν είναι. Επομένως, ήρθε αυτή η ιστορία για να μου επανακαθορίσει τις προτεραιότητες της ζωής.
- Και τις επανακαθόρισε;
Ν.Π. Άλλαξαν τα πάντα. Αγαπώντας τον εαυτό μου, Βίκυ, κατάφερα αν όχι να καταπολεμήσω, αλλά ας πούμε να “κοιμίσω” αυτή την κατάσταση. Αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, δεν πρόκειται να σε αγαπήσει κανείς. Αν δεν επιβραβεύσεις εσύ τον εαυτό σου, δε θα το κάνει κανείς. Επομένως, άλλαξα τα πάντα. Άλλαξα δουλειά, έφυγα από την τηλεόραση, άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι ο καιρός να δημιουργήσω δικές μου ιδέες, που έπρεπε να τις στηρίξω. Τότε αποφάσισα να γράψω και το βιβλίο μου, «Εγώ και ο Ψυχίατρος», στο οποίο αναφέρομαι στους δαίμονες που μας κυνηγούν στη ζωή μας και στα στάδια της απεμπλοκής μας από αυτούς. Επίσης, όταν έφυγα από την τηλεόραση, ξεκίνησα το mylady. Σκέφθηκα ότι ήθελα να κάνω ένα site για γυναίκες, όχι πλαστικές, αλλά για τις καθημερινές γυναίκες που πρωταγωνιστούν στη ζωή τους. Με ενδιαφέρει να ενισχύσω την ποιότητα ζωής των ανθρώπων με συμβουλές που βγαίνουν, όχι από τη θεωρία αλλά από δικές μου εμπειρίες ζωής. Εδώ και 4 χρόνια, εργαζόμαστε δύο άνθρωποι μέρα – νύχτα για το site, εγώ και η Τάνια η Νικολοπούλου. Το πιστέψαμε και οι δύο και ο ενθουσιασμός μας είναι απίστευτος.
- Όλα στη ζωή σας άλλαξαν σταδιακά, λοιπόν, τα τελευταία 6 χρόνια…
Ν.Π. Ναι, δε γίνεται μαχαίρι. Περνάς τα στάδια. Αρχικά είναι το σοκ, μετά έρχεται η περίοδος που είσαι ανήμπορος. Όμως, θέλω να πω ότι οι άνθρωποι που είναι μόνοι τους αποκτούν ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα. Εκείνοι που θα βρεθούμε μόνοι απέναντι στο πρόβλημα δεν έχουμε το δικαίωμα να παραιτηθούμε, ενώ εκείνοι που έχουν πολλούς γύρω τους να τους φροντίζουν, συνήθως θυματοποιούν τους εαυτούς τους και βλέπουν «υπηρέτες». Για εμένα, το να σηκωθείς στα πόδια σου πολύ γρήγορα έχει να κάνει με το αν είσαι μόνος σου. Όσοι είναι μόνοι τους, σηκώνονται πιο γρήγορα.
Πέταξα τις ενοχές από επάνω μου
- Υπάρχει κάτι που αλλάξατε ριζικά όλη αυτή την περίοδο που βιώνετε το πρόβλημα της υγείας σας;
Ν.Π. Εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα μάθει να λέω «όχι». Υπήρξα πάρα πολύ ενοχική μητέρα, πάρα πολύ ενοχική σύντροφος, πάρα πολύ ενοχική επαγγελματίας. Θεωρούσα πάντα ότι έπρεπε να δίνω έναν αγώνα για να αποδείξω, δεν ήξερα τι, αλλά ότι είμαι καλή. Μέχρι που συνέβη αυτή η απροσδόκητη… μετωπική και αποφάσισα ότι θα αρχίσω να λέω «όχι». Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το καταφέρεις αυτό, αλλά τα αποτελέσματα μπορείς να τα καταλάβεις αν ξεκινήσεις με ένα πολύ μικρό όχι. Ξεκίνησα από πολύ μικρά πράγματα και έφτασα να αρνηθώ να συμμετέχω σε τηλεοπτική εκπομπή που δεν ήθελα. Ένιωσα πολύ απελευθερωτικά.
- Πόσες φορές έχει χρειαστεί να εισαχθείτε στο νοσοκομείο εξαιτίας του προβλήματός σας;
Ν.Π. Πριν από 2 χρόνια περίπου, πέρασα ένα μεγάλο σοκ από κάποιον άλλο παράγοντα και αν δεν με είχαν εγχειρήσει άμεσα θα είχα φτάσει σε κατάσταση σηψαιμίας. Τον περασμένο Ιούνιο ξαναμπήκα στο νοσοκομείο με υποτροπή, την οποία διαχειριστήκαμε με την εξαιρετική αιματολόγο που έχω στο Ερρίκος Ντυνάν, τη Μελίνα τη Βερβεσού. Την τελευταία φορά πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, έκανα ξανά εισαγωγή, γιατί κάποιοι δείκτες δεν ήταν καλοί κι έπρεπε να κάνω βιοψία.
Στο Ερρίκος Ντυνάν, γιατροί και νοσηλευτές είναι ήρωες
- Εκείνες τις μέρες δημοσιεύσατε ένα άρθρο με το οποίο δηλώνατε τη συμπαράστασή σας στους εργαζόμενους του Ερρίκος Ντυνάν…
Ν.Π. Όλοι όσοι εργάζονται σε αυτό το νοσοκομείο εδώ και πολύ καιρό δεν πληρώνονται. Επειδή έχουμε συνηθίσει να επικοινωνούμε μόνο δυσάρεστες ειδήσεις, εγώ ανακάλυψα ότι εκεί μέσα υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι. Δημοσιοποίησα την τελευταία μου ιστορία γιατί πραγματικά το προσωπικό αυτού του νοσοκομείου συμπεριφέρεται -όχι μόνο σε εμένα-, αλλά σε όλους τους ασθενείς ως να είναι οι πιο καλοπληρωμένοι υπάλληλοι. Οι νοσηλεύτριες, οι υπάλληλοι, οι γιατροί είναι όλοι ήρωες. Αυτό ήταν κι ένα κέρδος της κρίσης. Νομίζω ότι εξαιτίας της κρίσης, έπεσαν οι μάσκες. Και έτσι καταλάβαμε τη σημασία αυτού που λέμε «νοιάξιμο». Μέσα στην κρίση υπάρχουν απίθανες ιστορίες ηρωικών ανθρώπων, που δεν έχουν επικοινωνηθεί. Ξέρεις τι θα πει νοσηλευτές να πηγαίνουν να παίρνουν συσσίτιο και μετά να έρχονται στη βάρδια τους;
- Είναι πολύ συγκινητικό αυτό που αναφέρετε. Μάθατε για μία τέτοια ιστορία μέσα στο νοσοκομείο;
Όχι μία ιστορία, πολλές. Υπάρχουν δεκάδες νοσηλεύτριες, οι οποίες έρχονται στη βάρδια και πριν έχουν περάσει από το συσσίτιο. Και επειδή θεωρώ ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι μάρτυρας, εγώ θεωρούσα ότι ήταν υποχρέωσή μου να διαδώσω ότι εκεί υπάρχουν καθαρίστριες απλήρωτες, επί 2,5 χρόνια. Υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν χάσει όλα, αλλά συνεχίζουν να εργάζονται κανονικά. Είχα μπει μέσα στο χειρουργείο και πριν με ναρκώσουν τους ρώτησα, μα πώς γίνεται να είναι τόσο καθαρά; Έχουμε ζήσει φοβερές τραγωδίες στο χώρο μας, έχουν κλείσει κολοσσοί στα Media, έχουμε ζήσει τραγικές καταστάσεις συναδέλφων, έχει αλλάξει πάρα πολύ η ποιότητα της ζωής μας, αλλά ήθελα να επικοινωνήσω ότι υπάρχουν και σε άλλους επαγγελματικούς χώρους, γιατροί – ήρωες, νοσηλευτές – ήρωες, υπάρχουν καθαρίστριες οι οποίες είναι ηρωίδες. Χάρηκα πολύ που μετά από την δημοσίευση αυτού του άρθρου, που το έγραψα μέσα από το νοσοκομείο, υπήρξε εξέλιξη. Ο διευθυντής του νοσοκομείου μου έστειλε τη Μεγάλη Τρίτη την πιο συγκλονιστική επιστολή που έχω λάβει στα 25 χρόνια της καριέρας μου, στην οποία μου έλεγε ότι είχε καταβληθεί ένα μικρό μέρος των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους. Γι’ αυτή την επιστολή και μόνο, λέω χαλάλι οι ώρες που έλειψα από το παιδί μου, υπηρετώντας τη δημοσιογραφία.
Δεν με φοβίζει ο θάνατος, τους βλάκες φοβάμαι
- Η τελευταία εξέλιξη στην κατάστασή σας ήταν ανησυχητική;
Ν.Π. Πολύ. Αλλά στη ζωή μου νιώθω πάντα ότι ο θάνατος δε με φοβίζει γιατί ξέρω ότι δεν θα τον συναντήσω ποτέ. Περισσότερο φοβάμαι τους βλάκες παρά το θάνατο. Με τους βλάκες δε μπορώ να συνυπάρξω ούτε λεπτό. Είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν… τους δείκτες μου να υποτροπιάσουν! Αλλά τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Επίσης έχω ζήσει τόσα πολλά στη ζωή μου, με αυτή τη δουλειά που επέλεξα να κάνω, που είναι σαν να έχω ζήσει πέντε ζωές! Οπότε είμαι εξαιρετικά ευτυχής. Θα ήθελα, όμως, να συνεχίσω να δημιουργώ και να δίνω μέσα από τις δικές μου εμπειρίες στους ανθρώπους αφορμές που θα τους κάνουν να σκεφτούν. Δεν έχουν σημασία ούτε οι επαγγελματικές επιτυχίες, ούτε τα χρήματα, ούτε τα υλικά εάν δεν μπορείς να δώσεις μία ωστική δύναμη στη σκέψη σου να απογειωθεί. Όταν απογειωθεί η σκέψη μας έχουμε τα πάντα…
Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, αυτοκτονούν
- Αυτό θα το λέγατε και σε όσους αυτή τη στιγμή υποφέρουν από κάποια ασθένεια; Να απογειώνουν τη σκέψη τους;
Ν.Π. Το μήνυμα που θέλω να τους στείλω είναι το εξής: Ότι θα πρέπει να αισθανθούν τυχεροί αφού μπροστά σε ένα πρόβλημα, θα ανακαλύψουν έναν άλλο υπέροχο κόσμο. Θα ανακαλύψουν ότι με τη δύναμη της σκέψης, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα. Αυτό δεν το λέω εγώ. Ο Ιπποκράτης έχει πει ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, αυτοκτονούν. Ο άνθρωπος επιλέγει τη νόσο από την οποία θα πεθάνει. Ορισμένες φορές, εμείς δημιουργούμε την αρρώστια, εξαιτίας του τοξικού τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε. Άρα το μήνυμά μου είναι: «Αλλάξτε τον τοξικό τρόπο που σκέφτεστε για να ζήσετε αυτό που θέλετε!»
- Πώς σας έχουν σταθεί οι δικοί σας άνθρωποι σε αυτή την περιπέτεια;
Ν.Π. Καταρχάς έχω έναν υπέροχο γιο, τον Αλέξη, ο οποίος τα τελευταία 8 χρόνια ζει και εργάζεται στη Γερμανία. Έχει αντιδράσει πολύ ψύχραιμα, ποτέ δε θεώρησε ότι έχω κάτι σοβαρό, δεν με αντιμετώπισε ποτέ ως ασθενή. Μου έλεγε πάντα ότι δεν πρόκειται να πάθω κάτι και επιχειρηματολογούσε μάλιστα πάνω σε αυτό. Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων στο σύμπαν που έχω αυτόν τον γιο, τον οποίο απέκτησα, μάλιστα, πάρα πολύ μικρή και νιώθω πολύ περήφανη για αυτόν. Κατά τα άλλα υπάρχουν φίλοι στη ζωή μου, αλλά όλες τις μεγάλες κρίσεις τις έχω περάσει αποκλειστικά μόνη μου. Γιατί όχι μόνο δεν μπορούσα, αλλά και γιατί δεν ήθελα ποτέ να φορτώνω στους άλλους το βάρος των σκέψεων που έκανα τη στιγμή που τις έκανα. Είναι επιλογή μου να διαχειρίζομαι αποκλειστικά μόνη μου το πρόβλημά μου. Εμπιστεύομαι τη γιατρό μου, ακολουθώ αυτά που μου λέει, πολλές φορές της ζητάω να μου εξηγήσει κάποια πράγματα γιατί όπως σας είπα το πρόβλημα είναι σύνθετο. Και μου τα σχεδιάζει σε χαρτάκια, μου κάνει σχήματα και μου τα εξηγεί και προχωράμε έτσι. Και μέχρι στιγμής είμαστε εδώ. Και καθόμαστε απέναντι και συζητάμε…
Φοβήθηκα μόνο όταν αρρώστησε το παιδί μου
- Χειρότερες σκέψεις πέρασαν ποτέ από το μυαλό σας;
Ν.Π. Εγώ στη ζωή μου φοβήθηκα μόνο όταν ο γιος μου πέρασε μηνιγγίτιδα. Αν με ρωτήσεις τώρα τι βάζω στη μπαλάντζα, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να έχω τον Αλέξη 3,5 χρονών με οξεία μηνιγγίτιδα. Οι αρρώστιες του παιδιού είναι ό,τι πιο δύσκολο έχει να διαχειριστεί ένας γονιός. Άρα ακόμη και σήμερα, η αγωνία μου επικεντρώνεται στο να είναι καλά το παιδί μου και πιστεύω ότι όλοι όσοι έχουμε παιδιά το ίδιο σκεφτόμαστε. Όσο μεγάλα κι αν είναι τα παιδιά μας. Εγώ μια χαρά έχω περάσει. Και να σου πω κάτι; Είμαι 50 χρονών. Υπάρχουν άνθρωποι που διαχειρίζονται σοβαρά προβλήματα και είναι 20 και 25 ετών. Αυτό, το θεωρώ άδικο. Όταν συναντώ τέτοιες περιπτώσεις στο νοσοκομείο σκέφτομαι: Μα καλά αυτό το παιδί είναι 25, εγώ είμαι 50. Δεν είναι άδικο;
- Τελικά, όταν ευχόμαστε σε κάποιον υγεία, καταλαβαίνουμε εκείνη την ώρα πόσο σημαντική είναι αυτή η ευχή;
Ν.Π. Όχι. Δεν το συνειδητοποιούμε. Είναι σαν αυτή τη χαζή φράση που χρησιμοποιούμε «τα λέμε»… Μόνο αν έχεις περάσει από μία δύσκολη κατάσταση, το συνειδητοποιείς. Κάθε μήνα μπαίνω στο νοσοκομείο. Κάθε μήνα κάνω έλεγχο. Είναι, πλέον, τρόπος ζωής. Εάν μπορούσατε κάποια στιγμή να επισκεφθείτε τα «Επείγοντα» ενός νοσοκομείου και να ακούσετε για λίγες ώρες αυτά τα οποία διαχειρίζονται και το προσωπικό και οι ασθενείς, θα βγαίνατε και θα ευχαριστούσατε το σύμπαν για αυτό το οποίο έχετε. Όλοι ασχολούμαστε με το τι δεν έχουμε. Είναι πολύ λίγοι εκείνοι, οι οποίοι γράφουν κάθε μέρα σε ένα χαρτί τι έχουν.
-Σας ευχαριστώ.
Ν.Π. Κι εγώ.
*ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ :aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου