ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ... ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ...γράφει η *Τζούτζη Μαντζουράνη

Τα στενά πλακόστρωτα σοκκάκια, η υγρασία της νύχτας 
ανακατεμένη με
τις μυρωδιές της θάλασσας και της βροχής. 
Η μελαγχολία των μισοσκότεινων σπιτιών. 
Οι μυρωδιές απο το παζάρι των μπαχαρικών. 
Το καυτό τσάϊ, που σου ζεσταίνει τα σωθικά σου έτσι όπως 
το καταπίνεις γουλιά γουλιά.
Το Μπλε Τζαμί, απέναντι και κόντρα στην Αγιά Σοφιά. 
Αιώνιοι αντίπαλοι και εραστές.....

Η φωνή του ιμάμη πριν καν χαράξει η μέρα. 
Το ξύπνημα της Πόλης, η φασαρία, ο κόσμος που πάει κι' έρχεται.
Ο Βόσπορος, η Θάλασσα του Μαρμαρά, ο Κεράτειος Κόλπος.
Τα Τείχη, χορταριασμένα πιά, μα πάντα όρθια, πάντα στη θέση τους. 
Ακουμπάω στις μισοφαγωμένες πέτρες, νοιώθω την σιγουριά της προστασίας τους.
Χώνομαι στις εσοχές τους, κουρνιάζω, θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να μείνω εδώ, 
να κοιμηθώ,να ηρεμήσω.
Αισθάνομαι τις πέτρες ποτισμένες, ζεστές ακόμα από το αίμα τόσων και τόσων που προσπάθησαν να τις κατακτήσουν.
Και απ'την μέσα και απ'την έξω πλευρά την τειχών... 
Δεν εχει σημασία απο πιά μεριά ήταν, το αίμα που τις πότισε ήταν το ίδιο.
Ιδιος ο πόνος, ίδιες οι χαμένες ζωές.
Η βροχή δυναμώνει και με διώχνει απο εδώ. 
Μπαίνω στο παζάρι. 
Ζέστη και κόσμος, ενα πολύβουο μελίσσι που με ζαλίζει γλυκά. 
Θέλω να πιώ ενα καφέ τούρκικο. 
Δυνατό, αρωματικό το φρεσκοκαβουρδισμένο χαρμάνι, με ξυπνάει 
στον πολύχρωμο κόσμο του παζαριού, στα ζωγραφισμένα ταβάνια, 
στα χιλιάδες μαγαζάκια με τα μπιχλιμπίδια, τα χαλιά, 
και ο,τι άλλο βάλει ο νούς σου.
Περιπλανιέμαι χωρίς σκοπό αφήνομαι να χαθώ στα δρομάκια του, 
Η Κωνσταντινούπολη τελικά, είναι σαν μια γυναίκα που πέρασαν 
από πάνω της χιλιάδες πολιτισμοί /κατακτητές, και παρόλα αυτά 
κατάφερε να μείνει παρθένα...

http://pitsiloti.blogspot.gr

...η επιλογή της φωτό από i-rena