αυτοοΡγάνωση

Υπάρχει το παράλογο...υπάρχει όμως και ο σκόπιμος παραλογισμός...

Από τις 10 το πρωί  ανθρώποι στα πρόθυρα εγκεφαλικού  βρίζουν τον αστυνόμο 
στη γωνία που τους κλείνει το δρόμο, το δήμαρχο... 
 κατεβάζουν χριστοπαναγίες  κορνάρουν με μανία ... ορίονται κανονικά 
ενώ άλλοι οδοιπόροι δίπλα τους περνούν χαμογελαστοί... 
Γιατί ? 
Επειδή έχουν κλείσει την Λεωφόρο Αλεξάνδρας για τον ποδηλατόδρομο( Run Through Athens) 
και δεν έχουν προνοήσει πώς θα μπορέσει να περάσει κάποιος από τη μιά μεριά της Αθήνας στην άλλη 
αν βρίσκεται στο κέντρο... 
...έτσι στο ύψος που βρίσκομαι εγώ μπλοκάρουν όλα τα αυτοκίνητα σε αδιέξοδο σημείο 
και υποχρεώνονται να γυρίζουν προς το κέντρο με την απόλυτη βεβαιότητα 
πως θα ξαναβρεθούν στο ίδιο αδιέξοδο σε λίγο, πάλι... 
αυτό τους κάνει να επιστρέφουν σε

 πιό έξαλλη κατάσταση απο πριν 

και πραγματικά φοβάμαι ότι κάποιος μπορεί να πάθει κάτι 
ή να κάνει κάτι κακό ο ένας στον άλλον... 
γιατί ο αστυνομικός δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να τους πεί πως 
αυτό το πήγαιν έλα δεν έχει νόημα και πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι 
... να πάνε για ένα καφεδάκι στην πλατεία εδώ παρα κάτω και να περιμένουν να τελειώσει 
το Run Through... αλλιώτικα αποκλείεται να πάνε πουθενά...

Ετσι... σκέπτομαι πως πόσες και πόσες φορές 
έχω βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση παραλογισμού 
και κανείς δεν είχε την διάθεση ούτε να μου εξηγήσει ούτε να με βοηθήσει... 
λές και όλοι συνομωτούν εκείνη τη στιγμή να σε βγάλουν τρελλή... 
- πόσο έρημοι είμαστε οι πολίτες απέναντι σε μια εξουσία τόσο αδιάφορη...
- πόσο μοιάζουμε με παιδιά που οι γονείς τους τα παράτησαν μόνα 
στο πάρκο και φύγανε για κάπου χωρίς να πούν πότε θα γυρίσουν ? 

... και ξαφνικά ξαναθυμήθηκα τη Γάζα...και σκέφτηκα 
πόσα χρόνια παραλογισμού και πόνου πήρε σ αυτούς τους ανθρώπους 
για να μάθουν ...
* Αυτοοργάνωση!... 

Πρέπει να πάθουμε κι εμείς τα ίδια για να καταλάβουμε 
πως η ταλαιπωρία είναι όπλο του συστήματος? 
Ο παραλογισμός στον οποίον μας εξασκούν είναι τακτική ?
..για να μάθουμε να ταπεινωνόμαστε...όσο και όποτε θέλει ο ισχυρός...
και να δεχόμαστε με ησυχία...
*κυρίως με ησυχία τις διαταγές...όποιες κι αν είναι αυτές...όσο παράλογες! 

...η να πεθαίνουμε σιωπηλά από το φόβο ή τον πόνο και την οργή...
χωρίς να ενοχλούμε τους άλλους που αδιάφοροι θα περνούν δίπλα μας, 
χωρίς να τους αγγίζει το δικό μας πρόβλημα 

...όπως ούτε και μας δεν πρέπει να αγγίζει το δικό τους...

Ρ.