... γηρατειά ...

                                                    

... κάπου μέσα στο Σεπτέμβρη πρέπει να έκλεισε τα δεκαεννέα
γκρινιάζει πολύ, ίσως γιατί πονάει στις ορθώσεις
και σειρήνα η φωνή του καθώς είναι θεόκουφος...
πίνει πολύ νερό, ξερνάει πολύ και ώρες με κουράζει πάρα πολύ
δεν παίζει πλέον ούτε μου κάνει χαρές,
 εκτός από σποραδικές εκλάμψεις, για δευτερόλεπτα.
  άν πέσει κάτω, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, απλώνεται όπως καρτούν.

... μια μέρα τον περασμένο Ιούνιο, όταν έκλεισα τα 50,με ρώτησε ο D. που είχε έρθει από το Βέλγιο, αν τον πήγα στην κτηνίατρο για τα εμβόλιά του. Απάντησα ότι δεν τον πήγα και ούτε είχα πρόθεση να τον ξαναπάω. Γιατί μέχρι να πάω το ζώο στη γιατρό, με τα χρήματα που θα την πληρώσω στο πορτοφόλι μου, πιθανότατα (σίγουρα μάλλον) θα δω στο δρόμο κάποιον άνθρωπο, πιθανότατα νέο, με μεγάλη ανάγκη και που πιθανότατα να ψάχνει στα σκουπίδια. Και να σκεφτώ «αμαρτία από το Θεό». Αμαρτία η προσπάθεια να νοιάζομαι τόσο πολύ για την αποτροπή της φυσικής ροής των πραγμάτων και να μην κάνω τίποτα για την καθημερινή αφύσικη ανατροπή όλων - των ανθρώπων - γύρω μου.

«Έχει όλα τα δόντια του», είπα σε μια φίλη.
«Μπράβο», εντυπωσιάστηκε, «θα πρέπει να του έδινες καλή τροφή».
«Του έδινα καλή τροφή», βεβαίωσα και πρόσθεσα
«αν ο Θεός τα τελευταία είκοσι χρόνια έδινε στον κόσμο τη σημασία
και την αγάπη που έδωσα εγώ στο γάτο, ο κόσμος θα ήταν πολύ, μα πολύ, καλύτερα.
Ίσως η γη γινόταν πραγματικά, στο τέλος, το κέντρο του σύμπαντος».

Τον ταΐζω, του βάζω νερό, τον καθαρίζω, προσπαθώ να μην ...
εκνευρίζομαι όταν αρχίζει τη σειρήνα.
Αλλά στη γιατρό δεν τον ξαναπάω.
Εκτός από μια και μόνη φορά που την αφήνω για το τέλος.
Αναρωτιέμαι πότε ήταν εκείνη η στιγμή όταν μ’ έφτασε και με προσπέρασε – ηλικιακά.

Να του έλεγα «άντε μεγάλωσες πλέον, ξεκούρασέ με λίγο».

... δύσκολο πράγματα τα γεράματα.
... απαιτητικά και ιδιαίτερα εγωιστικά.


πηγή : tvxs.gr
                                                                                                                                            Ρ.