... για όλα....

... η βροχή δέρνει αλύπητα τά τζάμια..
ο αέρα λυσομανάει καί τό απειλητικό βουητό του
συνοδεύει το χορό όλων όσων βρίσκονται στό διάβα του
... κι εγώ ...θυμάμαι αυτό τό γραπτό, τό μοιράζομαι...
καί σκέφτομαι πώς...   



Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα.
Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα...Και τι ωφελεί...

Αυτό που θα 'θελα απόψε τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του να κλάψω.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα.
Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.
Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν.
Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ' ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.
Για όλα....

 Αλκυόνη Παπαδάκη

φΡ.