Είναι ένα πρόβλημα που τυραννάει ιδιαίτερα
τις εργαζόμενες μητέρες.
Η εικόνα είναι γνωστή: το παιδί σφίγγεται πάνω στη
μαμά του και δεν την αφήνει με τίποτα στον κόσμο.
Μια μητέρα μας λέει:
«Κάθε τέτοια σκηνή με κάνει τόσο χάλια, που πηγαίνω
στη δουλειά μου με το συναίσθημα ότι είμαι μια άσπλαχνη μάνα.
Στο μεταξύ, ο γιός μου περνάει μια χαρά με τη μπέιμπυ-σίτερ!»
Τα μικρά αυτά καθημερινά δράματα γίνονται συχνότερα, όταν
τα παιδιά είναι δύο ή ακόμα και τριών χρόνων.
Και υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό: στην ηλικία αυτή τα παιδιά δεν
έχουν την αίσθηση του χρόνου.
Εκφράσεις όπως : «δεν θ’ αργήσω», «μόνο λίγες ώρες θα λέιψω»,
δεν τους λένε τίποτα.
Κάθε αποχωρισμός τους φαίνεται ότι είναι και τελειωτικός.
Αλλά ακόμα και μητέρες που μένουν στο σπίτι διαπιστώνουν
ότι στην ηλικία αυτή το παιδί τους είναι φοβερά εξαρτημένο.
Δεν τολμάνε να πάνε στην τουαλέτα και να ο μικρός που
βαράει την πόρτα φωνάζοντας «μαμά, μαμά!»
Ακόμα δυσκολότερος είναι ο χωρισμός για μερικές ώρες και
η αλλαγή από το οικείο περιβάλλον του σπιτιού στο
βρεφονηπιακό σταθμό ή στο σπίτι της μπέιμπυ- σίτερ.
Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται κάπως ευκολότερα,
μόνο όταν δημιουργηθούν κάποιοι δεσμοί με τα άλλα παιδιά
του βρεφονηπιακού σταθμού ή την μπέιμπυ – σίτερ.
Μερικά παιδιά παρηγοριούνται, όταν μπορούν να πάρουν μαζί
το πιο αγαπημένο τους παιχνίδι ή την κουβέρτα που σέρνουν
όλη μέρα. Άλλα πάλι νιώθουν καλύτερα, αν μείνει για λίγο
μαζί τους η μητέρα και μπορέσουν να πιάσουν επαφή με τα
άλλα παιδιά ωσότου φύγει εκείνη.
Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι φορές που δεν
υπάρχει άλλη λύση από το να τ’ αφήσουμε και να φύγουμε,
όσο κι αν κλαίει.
Γιατί, σχεδόν πάντοτε, δεν αργεί να ηρεμήσει και ν’ αρχίσει
να παίζει ήσυχα και χαρούμενα με τους άλλους.
τις εργαζόμενες μητέρες.
Η εικόνα είναι γνωστή: το παιδί σφίγγεται πάνω στη
μαμά του και δεν την αφήνει με τίποτα στον κόσμο.
Μια μητέρα μας λέει:
«Κάθε τέτοια σκηνή με κάνει τόσο χάλια, που πηγαίνω
στη δουλειά μου με το συναίσθημα ότι είμαι μια άσπλαχνη μάνα.
Στο μεταξύ, ο γιός μου περνάει μια χαρά με τη μπέιμπυ-σίτερ!»
Τα μικρά αυτά καθημερινά δράματα γίνονται συχνότερα, όταν
τα παιδιά είναι δύο ή ακόμα και τριών χρόνων.
Και υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό: στην ηλικία αυτή τα παιδιά δεν
έχουν την αίσθηση του χρόνου.
Εκφράσεις όπως : «δεν θ’ αργήσω», «μόνο λίγες ώρες θα λέιψω»,
δεν τους λένε τίποτα.
Κάθε αποχωρισμός τους φαίνεται ότι είναι και τελειωτικός.
Αλλά ακόμα και μητέρες που μένουν στο σπίτι διαπιστώνουν
ότι στην ηλικία αυτή το παιδί τους είναι φοβερά εξαρτημένο.
Δεν τολμάνε να πάνε στην τουαλέτα και να ο μικρός που
βαράει την πόρτα φωνάζοντας «μαμά, μαμά!»
Ακόμα δυσκολότερος είναι ο χωρισμός για μερικές ώρες και
η αλλαγή από το οικείο περιβάλλον του σπιτιού στο
βρεφονηπιακό σταθμό ή στο σπίτι της μπέιμπυ- σίτερ.
Τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται κάπως ευκολότερα,
μόνο όταν δημιουργηθούν κάποιοι δεσμοί με τα άλλα παιδιά
του βρεφονηπιακού σταθμού ή την μπέιμπυ – σίτερ.
Μερικά παιδιά παρηγοριούνται, όταν μπορούν να πάρουν μαζί
το πιο αγαπημένο τους παιχνίδι ή την κουβέρτα που σέρνουν
όλη μέρα. Άλλα πάλι νιώθουν καλύτερα, αν μείνει για λίγο
μαζί τους η μητέρα και μπορέσουν να πιάσουν επαφή με τα
άλλα παιδιά ωσότου φύγει εκείνη.
Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι φορές που δεν
υπάρχει άλλη λύση από το να τ’ αφήσουμε και να φύγουμε,
όσο κι αν κλαίει.
Γιατί, σχεδόν πάντοτε, δεν αργεί να ηρεμήσει και ν’ αρχίσει
να παίζει ήσυχα και χαρούμενα με τους άλλους.
Προσοχή όμως: σε περίπτωση που η μητέρα- υποκατάστατο
παρατηρήσει ότι το παιδί κλαίει πολύ ώρα μετά τον αποχωρισμό
και δεν βρίσκει το κέφι του όλη μέρα (κι αν αυτό βέβαια
συμβαίνει για αρκετό χρονικό διάστημα), πρέπει να αναζητηθεί
κάποια άλλη λύση.
*Από την Αλεξάνδρα Καππάτου παρατηρήσει ότι το παιδί κλαίει πολύ ώρα μετά τον αποχωρισμό
και δεν βρίσκει το κέφι του όλη μέρα (κι αν αυτό βέβαια
συμβαίνει για αρκετό χρονικό διάστημα), πρέπει να αναζητηθεί
κάποια άλλη λύση.
Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο - Συγγραφέα
http://akappatou.gr/index.ph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου