ΩΣ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ τοῦ '90 εἶχα τό ἀκουστικό σθένος νά παρακολουθῶ τήν νεανική μουσική καί συχνά νά ἐμπνέομαι ἀπό αὐτή.
Σέ δύο βιβλία μου ὑπάρχουν 20 ἐκτενῆ δοκίμια,
πού εἶναι ἐμπνευσμένα ἀπό κάποια τραγούδια ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.
Τώρα τά δοκίμια αὐτά ἀποτέλεσαν ἕναν ξεχωριστό τόμο μέ τόν τίτλο
«Οἱ νέοι καί τά τραγούδια τους». Μέ ἔκπληξη διαπίστωσα ὅτι οἱ τωρινοί νέοι εἶναι ἔξω ἀπό τόν κύκλο τῶν μουσικῶν ἐνδιαφερόντων της τότε ἐποχῆς.
Κι ὅμως τά τότε τραγούδια εἶναι τόσο σύγχρονα! Συχνά ἀνοίγω τό «ἄλμπουμ» μέ δίσκους πολλῶν τραγουδιῶν, ἀκούω τά τότε λόγια καί τά βρίσκω ἀκόμη καί σήμερα ἐξόχως ἐπίκαιρα. Ἰδού ἕνα δεῖγμα ἀπό κάποιο κάποτε μοντέρνο τραγούδι:
«Τά χέρια μου εἶναι δεμένα.
Ἀπ’ ὅλα ὅσα εἶδα, ἄλλαξα γνώμη.
Kι ὅμως οἱ πόλεμοι συνεχίζονται ὅσο περνοῦν
τά χρόνια κι ὅλα τά ὄνειρα σκορπίστηκαν.
Ἡ Ἱστορία θάβει τίς πληγές τοῦ δικοῦ μας πολέμου».
Ἀπ’ ὅλα ὅσα εἶδα, ἄλλαξα γνώμη.
Kι ὅμως οἱ πόλεμοι συνεχίζονται ὅσο περνοῦν
τά χρόνια κι ὅλα τά ὄνειρα σκορπίστηκαν.
Ἡ Ἱστορία θάβει τίς πληγές τοῦ δικοῦ μας πολέμου».
Προαιώνιο ἦταν τό αἴτημα γιά τερματισμό τῶν πολέμων. Ἰδιαίτερα στά χρόνια τα δικά μας, ὅπου ἡ ζωή μας εἶναι διαρκῶς ἐντοιχισμένη σ’ ἕναν ἀόρατο τάφο. Ὅπου νέοι Ἀττίλες προετοιμάζουν τό μέλλον μας. Πάντα ὑποστήριζα ὅτι ἀπαιτεῖται μιά παγκόσμια σταυροφορία εἰρήνης, μιά παγκόσμια πολιτική εἰρήνης, ἀλλ’ ὄχι μέ λόγια. Ἐφόσον στόν πλανήτη μας θά ὑπάρχουν πεινασμένοι, βομβαρδισμένοι, ξεσπιτωμένοι, ποτέ εἰρήνη στόν κόσμο δέν θά δοῦμε.
Ἄν, σκεπτόμουν, ἀκούγοντας δίσκους παλιούς, ὑπάρξει γιά ὅλους τους ἀνθρώπους τῆς γῆς ἕνα σπίτι καί γιά ὅλους ψωμί, τότε θά ἀναγκαζόταν καί ὁ Ἄγγλος τραγουδιστῆς Black νά ἀνακαλέσει τά εἰρωνικά λόγια του γιά τήν τάχα «Θαυμάσια ζωή», πού λέει στό ὁμώνυμο τραγούδι του καί ἴσως θά ὑποχρεώνονταν οἱ Dire Straights νά ἀναπλάσουν τήν καταθλιπτική μπαλάντα τούς «Brothers in arms» (= Ἀδέλφια στά ὅπλα), πού τά λόγια της εἶναι γεμάτα μελαγχολία καί ἀπαισιοδοξία. Καί ἴσως τότε μποροῦσε ὁ κάθε προικισμένος στιχουργός νά πεισθεῖ πώς δέν χρειάζεται νά γράφει γιά τή δυστυχία πού φέρνει ὁ πόλεμος, ἀλλά γιά τίς καλές ἐλπίδες πού δημιουργεῖ ἡ εἰρήνη. Τότε ἴσως γινόταν ἀπόλυτα νοητός καί ἀποδεκτός ὁ στίχος τοῦ συμπατριώτη μου ποιητῆ Γ. Ρίτσου: «Ἀδέρφια, μές στήν εἰρήνη διάπλατα ἀνασαίνει ὅλος ὁ κόσμος μέ τά ὄνειρά μας».
Ἄν, σκεπτόμουν, ἀκούγοντας δίσκους παλιούς, ὑπάρξει γιά ὅλους τους ἀνθρώπους τῆς γῆς ἕνα σπίτι καί γιά ὅλους ψωμί, τότε θά ἀναγκαζόταν καί ὁ Ἄγγλος τραγουδιστῆς Black νά ἀνακαλέσει τά εἰρωνικά λόγια του γιά τήν τάχα «Θαυμάσια ζωή», πού λέει στό ὁμώνυμο τραγούδι του καί ἴσως θά ὑποχρεώνονταν οἱ Dire Straights νά ἀναπλάσουν τήν καταθλιπτική μπαλάντα τούς «Brothers in arms» (= Ἀδέλφια στά ὅπλα), πού τά λόγια της εἶναι γεμάτα μελαγχολία καί ἀπαισιοδοξία. Καί ἴσως τότε μποροῦσε ὁ κάθε προικισμένος στιχουργός νά πεισθεῖ πώς δέν χρειάζεται νά γράφει γιά τή δυστυχία πού φέρνει ὁ πόλεμος, ἀλλά γιά τίς καλές ἐλπίδες πού δημιουργεῖ ἡ εἰρήνη. Τότε ἴσως γινόταν ἀπόλυτα νοητός καί ἀποδεκτός ὁ στίχος τοῦ συμπατριώτη μου ποιητῆ Γ. Ρίτσου: «Ἀδέρφια, μές στήν εἰρήνη διάπλατα ἀνασαίνει ὅλος ὁ κόσμος μέ τά ὄνειρά μας».
Δυστυχῶς σέ καμμιά χρονική περίοδο τοῦ ἀνθρώπινου βίου τά παιδιά δέν γαλακτοτροφοῦνταν ἀπό τή βρεφική τους ἡλικία μέ τόσες ἰσχυρές ποσότητες βίας. Ἄς ἀφήσουμε τόν κόσμο τοῦ Ἰσλάμ καί ἄς ἔλθουμε στά δικά μας παιδιά. Αὐτά πού βλέπουν στήν τηλοψία, στόν κινηματογράφο, στό διαδίκτυο ὡς παιδικό θέαμα, ὅσα ἀκοῦνε ἀπό χίλιες πηγές σάν παιδική μουσική, εἶναι τόσο φρικώδη, τόσο ἀνατριχιαστικά, πού θά ἔκαναν καί τόν Τσενγκίς Χάν νά κλείσει μάτια καί αὐτιά. Τό κυριώτερο ἔδεσμα τῶν παιδιῶν εἶναι ἡ ὄπτικη καί ἡ ἀκουστική φρίκη. Καί ὅ,τι δέν εἶναι φρικτό, εἶναι σαχλό. Φρίκη καί γελοιότητα κυριαρχοῦν στόν παρόντα καιρό. Ἔτσι, οἱ πράξεις βίας πού θά ἔλθουν μέ τόν καιρό, θεωροῦνται ἄσκηση δικαιωμάτων. Ποιός τούς μίλησε γιά ἄσκηση καθήκοντος; Οἱ ὑποχρεώσεις πέρασαν στή δικαιοδοσία τοῦ σκουπιδοφάγου.
Παρακολουθῶ μέ θλίψη τίς προσπάθειες τῆς παρούσας κυβερνήσεως νά κερδίζει
τούς νέους μέ παροχή ψήφου στά 16 καί 17 χρόνια. Αὐτό λέγεται πολιτική θωπείας.
Τούς νέους, γιά νά τούς κερδίσεις, δέν πρέπει νά τούς θωπεύεις, πρέπει
νά τούς ἐμπνέεις.
Παρακολουθῶ μέ θλίψη τίς προσπάθειες τῆς παρούσας κυβερνήσεως νά κερδίζει
τούς νέους μέ παροχή ψήφου στά 16 καί 17 χρόνια. Αὐτό λέγεται πολιτική θωπείας.
Τούς νέους, γιά νά τούς κερδίσεις, δέν πρέπει νά τούς θωπεύεις, πρέπει
νά τούς ἐμπνέεις.
Ἡ νεότητα ἀρχίζει νά σπανίζει στή χώρα μας.Ὁ λόγος ἁπλός: Στίς κηδεῖες πηγαίνουν περισσότεροι ἀπ’ ὅσοι στίς βαπτίσεις. Μειώθηκαν στό ἐλάχιστο οἱ γεννήσεις. Κι ἀκόμη πάμπολλοι νέοι παίρνουν τό δρόμο τοῦ ἐξωτερικοῦ. Δέν εἶναι τόσο ἡ ἀνεργία ὅσο εἶναι ἡ ἀδικία. Στά δικά τους μάτια ἡ συντριβή τοῦ δικαίου ἀποδεικνύει τήν ἐσαεί ὑπεροχή τῆς ἀδικίας. Καί λόγω αὐτῆς τῆς ὑπεροχῆς ὁ Ἐφιάλτης καί ὁ Ἰούδας ξαναγεννιοῦνται κάθε ἡμέρα. Ποιός στό σχολεῖο ἤ στό σπίτι τούς δίδαξε τό ἠθικό μεγαλεῖο των Θερμοπυλομάχων; Φοβᾶμαι ὅτι τό ποίημα «Θερμοπύλες» τοῦ Καβάφη θά ἔχει ἀπαλειφθεῖ ἀπό τα νέα ἀναγνωστικά. Οἱ νέοι βρίσκονται σέ μιά ἡλικία ὅπου το ἄνθος πρέπει νά κρατάει τίς ὑποσχέσεις τοῦ μπουμπουκιοῦ. Αὐτό γίνεται κάτ’ ἐλάχιστον ποσοστό.Ἔτσι, ἡ ζωή τῶν νέων γίνεται μιά τσιμεντένια παρένθεση. Θυμᾶμαι ἕνα παλιό διαφημιστικό σλόγκαν κάποιου τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ: «Τρόπος νά δεῖς, τρόπος νά ζῆς».Ἔλειπε, ὅμως, ὁ τρόπος νά σκέπτεσαι. Τό σκέπτεσθαι χλευαζόταν μέ ὅ,τι δειχνόταν. Ἡ ἑλληνική λεβεντιά ἐκφραζόταν μέ τίς ἐπιδόσεις τῶν νέων κάποιου νησιοῦ στό «καμάκι».Ὅμως ἡ ἐλευθερία γιά τό καμάκι σημαίνει θάνατος στά... χταπόδια!
Σήμερα, πού ὁ πλανήτης συγκλονίζεται ἀπό κάθε λογής πράξεις βίας, στή χώρα μας, πού βρίσκεται στήν πιό εὐαίσθητη περιοχή τῆς Γῆς, κυριαρχεῖ ἡ δικτατορία τῆς ἀνευθυνότητας, ἡ κυριαρχία τοῦ «γουστάρω», τοῦ «ἔτσι θέλω», καί, φυσικά, τοῦ πολιτικοῦ ἀμοραλισμοῦ καί τῆς κρατικῆς παραλυσίας. Κάθε ἀνευθυνοϋπεύθυνος, ἀρκεῖ νά βάλει μιά ταμπέλλα, μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Ἡ νεότητα, λένε οἱ παιδοκόλακες, θά φέρει τό καλύτερο. Ἀλλά κάθε νέο δέν σημαίνει καί καλύτερο. Κάθε νέα χρονιά δέν μᾶς κάνει νεώτερους. Ἕνας νέος πολιτικός δέν φέρνει πάντα τή νεότητα στόν πολιτικό βίο οὔτε ἀνανεώνει τό πολιτικό σκηνικό. Τό νέο δημιουργεῖται ὅταν οἱ νέοι ἀλλάζουν χαρακτήρα, ἀλλάζουν νοοτροπία, τρόπο σκέψης καί συμπεριφορᾶς. Τό παράδειγμα, ὅμως, πρέπει νά τό παίρνουν ἀπό μας. Ἀλλιῶς, μέ τή σχιζοφρένεια πού κυριαρχεῖ, γρήγορα θά θρηνήσουμε θύματα.
30/09/2016
Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ
30/09/2016
Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ...από«Πειρατική Βραδιά» που πραγματοποιήθηκε
από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Γυναικών Μάνης και το Σύλλογο Γερολιμένα
“Αρμενόπετρα” το 2017
από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Γυναικών Μάνης και το Σύλλογο Γερολιμένα
“Αρμενόπετρα” το 2017
Την εκδήλωση προλόγισε ο γνωστός Ιστορικός και Σπουδαίος Μανιάτης
Σαράντος Καργάκος,στήν οποία και παρευρισκόμουν κι εγώ...
Ρένα Φατούρου
*την βρήκα ΕΔΩΓαρδενίτσα της Μάνης. Gardenitsa Mani.
https://www.facebook.com/Gardenitsa.Mani/photos/a.1596717040578887/
2231302293787022/?type=3&theater
Δ
Γ
B
A
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου