Πάντα ήμουν ευφάνταστη
Μικρή, διαβολική φιγούρα...
Με σκέψεις παράλογες
Συχνά βρώμικες σκέψεις
Ξυπνούσα τις νύχτες
Ούρλιαζα από θυμό
Απλωνα το οργισμένο σώμα μου
Πάνω σε δύο σανίδες ενωμένες
Κι έπαιρνα το μαστίγιο
Να τιμωρήσω το σώμα
Τον αρνητή του συμβιβασμού
Απέναντι σ’ έναν αδιάφορο χρόνο
Που πετούσε ένα σπίρτο
Στη σανίδα μέχρι να λαμπαδιάσει.
Να χαθεί η φαντασία.
Να σμικρυνθεί η διαβολική φιγούρα.
Να μπεί ένα τέλος στις βρώμικες σκέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου