Πάει καιρός τώρα που πάψαμε να θριαμβολογούμε για τον καινούργιο χρόνο ή να χανόμαστε ανερυθρίαστα σε απολογισμούς....

(Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, Ιανουάριος 2012)
  από Ρίτσα Μασούρα

...Να δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας, να δεσμευόμαστε απέναντι στους δικούς μας. Κενός χρόνος πια, δίχως φκιασίδια και καμώματα. Όλοι ή σχεδόν όλοι οι Έλληνες, ίσως περισσότερο από τους άλλους λαούς της Ευρώπης, κρατάμε την ανάσα μας. Κρατάμε την κραυγή μας και ευχόμαστε να ’ναι το 2012 χρόνος - ορόσημο. Να κλείσουμε τους μπακαλίστικους λογαριασμούς μας με το χθες και να υποδεχτούμε το αύριο με το καλό τετράδιο και τις σωστές σημειώσεις.

Δουλειά του ανθρώπινου σώματος, άρα δουλειά και του σώματος της κοινωνίας, είναι να αναζητούν παντού το οξυγόνο. Δουλειά του μυαλού, άρα και του πυρήνα της κοινωνίας είναι να αφουγκράζεται σωστά. Και αν κάτι αιωρείται στην ατμόσφαιρα σήμερα δεν είναι ο θυμός και η οργή (το θυμικό του ατόμου παίζει πρωταρχικό ρόλο σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες), όσο η ανάγκη να αναδειχθεί το καινούργιο, το άφθαρτο. Να υπάρξει αίσθηση δικαιοσύνης, προσέγγιση δικαιοσύνης (Κι εδώ κάτι πάει να κινηθεί.) Να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Να δοθούν κατευθυντήριοι οδοδείκτες που θα εμπεριέχουν ψήγματα ελπίδας, αλλά και σοβαρότητας. Να θωρακιστούν τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας. Δεν θέλουμε αφυδατωμένες δημοκρατίες, έλεγε παλιότερα ο Μιτεράν. Είναι πολλά όλα αυτά; Ναι, είναι πολλά και τούτη την ώρα ουδείς γνωρίζει ποιος θα μπορούσε να τα εγγυηθεί. Πού; Σε μια χώρα με ψυχοφθόρο πολιτικό σύστημα, παρωχημένα δόγματα, αμετανόητες συντεχνίες και έντονο ακόμη των παραγοντισμό των αφρόνων. Όλοι επιμένουν να παραμένουν στην πλατφόρμα. Να θυμίσω όμως ότι η ζωή έχει και «Exxon Valdez», έχει και λαβωμένους κορμοράνους.

Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, ας το επαναλάβουμε. Εμείς απλώς έχουμε τεράστιες παθογένειες και όταν ανοίγει το καπάκι της κατσαρόλας επιπλέει το περιττό του κρέατος, αυτό που με ιεροτελεστία ξαφρίζουμε. Ο αρθρογράφος των «Νιου Γιορκ Τάιμς» Πολ Κρούγκμαν λέει ότι γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν πως τα καλύτερα είναι πίσω μας. Οτι η οικονομία έχει χάσει τον δυναμισμό της. Οτι τελικά είναι παράλογο να περιμένουμε άμεση επιστροφή σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης. Το πρόβλημά μας –σημειώνει ο Κρούγκμαν– δεν είναι οικονομικό. Είναι πολιτικό και δημιουργήθηκε από μια ελίτ, προσκολλημένη στις δικές της προκαταλήψεις. Η Ελλάδα διαθέτει τη δική της πολιτική ελίτ κι ανάμεσά της βρίσκονται προσωπικότητες με ανεπίκαιρες προκαταλήψεις που σχετίζονται με την απατηλή σιγουριά του Δημοσίου. Και όμως, τώρα είναι η ώρα της πραγματικής πολιτικής. Τώρα η χώρα χρειάζεται πολιτικούς να αρθρώσουν σοβαρό λόγο υπέρ της δημοκρατίας και της πληγωμένης κοινωνικής δικαιοσύνης.

Άκριτα και βιαστικά έχει προαναγγελθεί το τέλος της πολιτικής και η κυριαρχία των λογιστών. Τόσο το λάδι, τόσο το ξίδι, ιδού ο απολογισμός της ημέρας. Θα ήταν ευχής έργο να αναπτύξουμε νέες πολιτικές, με στόχο τη γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στον πολίτη και τον πολιτικό. Ανάμεσα στην ελληνική κοινωνία και την Ευρώπη που εξακολουθεί να κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Θα ήταν επίσης ευχής έργο, να συζητήσουμε για την ποιότητα της δημοκρατίας. Ναι, τώρα που έχουμε απογυμνωθεί από τα μοιραία τα λάθη. Γιατί, η δική μας δημοκρατία παραμένει μια δημοκρατία σε διαδικασία εμβάθυνσης.

Ο Ραφαέλε Σιμόνε στο βιβλίο του «Το Μειλίχιο Τέρας» σημειώνει πως μας περιβάλλει ένας οικουμενικός καπιταλισμός, αδηφάγος και υπερδραστήριος. Σ’ αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα υποχρεούται να ξαφνιάσει τον κόσμο, μετατρέποντας τον σημερινό καπιταλισμό σε εργαλείο ανάπτυξης. Προϋπόθεση, η παρουσία αποφασισμένων πολιτών που θα διαπνέονται από μεγάλη πνευματική και ηθική αντοχή. Όλες οι δυνάμεις μας στο τρίπτυχο πολιτική–δημοκρατία–οικονομία.
Καλή χρονιά!