OTIUM DIVOS/ Ο Πνευματικός Νούς

Ὁρατίου οἱ Ὠδές – Β΄- 16 
(OTIUM DIVOS/ Ο Πνευματικός Νούς)

Παρακαλεῖ τούς θεούς να δώσουν γαλήνη ὅποιος

συνάντησε τρικυμία στ’ ἀνοιχτά τοῦ Αἰγαίου,
μόλις το μαῦρο σύννεφο κάλυψε τή σελήνη
καί τά ἄστρα δέν λάμπουν μέ ἀσφάλεια γιά τούς ναυτικούς.

Τή γαλήνη θέλει ἡ πολεμοχαρής Θράκη,
τή γαλήνη καί οἱ Μῆδοι στολισμένοι με φαρέτρες.
Ἐκείνη ὃμως, Γρόσφε, δέν ἀγοράζεται μέ πολύτιμους
λίθους οὔτε μέ πορφύρα οὔτε μέ χρυσό.

Διότι οὒτε οἱ θησαυροί οὒτε ὁ ὑπατικός ραβδοῦχος
ἀπομακρύνουν τὴν ἂθλια ταραχή τοῦ νοῦ
καί τίς μέριμνες πού πετοῦν γύρω
ἀπό τίς περίτεχνα διακοσμημένες στέγες.

Ζεῖ κανείς καλά μέ τά ὀλίγα, ὃταν λάμπει
τό πατρικό του ἀλατοδοχεῖο, πάνω στό λιτό
τραπέζι, ἐνῶ ὁ φόβος καί ἡ αἰσχρή ἐπιθυμία
δέν αφαιροῦν τόν ἐλαφρό του ὓπνο.

Γιατί ἐμείς οἱ γενναῖοι ἀσχολούμαστε μέ τόσο
πολλά στή σύντομη ζωή μας; Γιατί μεταβαίνουμε
σε χῶρες πού θερμαίνονται ἀπό ἂλλον ἣλιο;
Ποιός φυγάς ἀπό τήν πατρίδα φεύγει ἐπίσης καί ἀπό τόν ἑαυτό του;

Ἡ ἐνοχλητική Μέριμνα ἐπιβαίνει στά πλοῖα τά ἐπενδυμένα
μέ χαλκό καί δέν ἐγκαταλείπει οὒτε τίς ἲλες τῶν ἱππέων,
καθώς εἶναι ταχύτερη ἀπό τά ἐλάφια
καί τόν Σιρόκο πού φέρνει τίς βροχές.

Ὁ νοῦς πού χαίρεται μέ τό παρόν ᾂς μισεῖ
τήν ἐνασχόληση μέ τά περαιτέρω καί ἂς
μετριάζει τίς πίκρες μέ ἢρεμο γέλωτα.
Τέλεια εὐδαιμονία δέν ὑπάρχει.

Ταχύς ὁ θάνατος ἃρπαξε τόν ἒνδοξο Ἀχιλλέα·
τόν Τιθωνό* κατέφθειρε τό πολυετές γῆρας.
Σέ μένα ἲσως προσφέρει ἡ ὣρα
ὃ,τι ἀρνήθηκε σέ σένα.

Γύρω σου μυκῶνται ἑκατό ποίμνια καί σικελικές
ἀγελάδες. Γιά χάρη σου ἀφήνει χρεμετισμό
ἡ κατάλληλη γιά τό τέθριππο ἃρμα φοράδα.
Σέ περιβάλλουν μάλλινα ἐνδύματα δύο φορές βαμμένα
μέ ἀφρικανική πορφύρα. Σέ μένα ἒδωσε
ἡ ἀψευδής Μοῖρα ἓνα μικρό ἀγρόκτημα,
τό λεπτοφυές πνεῦμα τῇς ἑλληνικῆς Μούσας
καί τό νά περιφρονῶ τόν κακόβουλο ὂχλο.

*Ὁ Τιθωνός ἦταν γυιός τοῦ Λαομέδοντα, ἀδελφός τοῦ Πριάμου καί

σύζυγος τῆς Ἠοῦς (Αὐγής). Ὁ Δίας τοῦ δώρησε τήν ἀθανασία ὂχι ὃμως καί τήν

αἰώνια νεότητα. Τελικά λόγω τοῦ μακροῦ γήρατος συρρικνώθηκε καί

μεταμορφώθηκε ἀπό τήν Ἠῶ σέ τζιτζίκι.

~

Ο Κουίντος Οράτιος Φλάκκος 
Quintus Horatius Flaccus, 8 Δεκεμβρίου 65 π.Χ. - 27 Νοεμβρίου 8 π.Χ. 
απλώς ως Οράτιος, ήταν ο κορυφαίος Ρωμαίος λυρικός ποιητής κατά την εποχή του Οκταβιανού Αύγουστου. Για πολλούς είναι ένας από τους δύο μεγαλύτερους Λατίνους ποιητές όλων των εποχών μαζί με τον Βιργίλιο.
Γεννήθηκε στη Βενόζα, μία κωμόπολη στα σύνορα Απουλίας και Λουκανίας, ως γιος απελεύθερου γεννημένος ο ίδιος ελεύθερος. Ο πατέρας του εργαζόταν ως μεσάζοντας 
σε δημοπρασίες. Παρότι ο ποιητής παρουσιάζει τον εαυτό του ως «πτωχόν και τίμιον» αγρότη (macro pauper agello, «Σάτιρες» 1.6.71), η ασχολία του πατέρα του ήταν 
επικερδής για τους πρώην σκλάβους: ο πατέρας του μπόρεσε να ξοδέψει αρκετά 
χρήματα για την εκπαίδευση του γιου του, συνοδεύοντάς τον αρχικώς στη Ρώμη για 
τη στοιχειώδη μόρφωση και στέλνοντάς τον κατόπιν στην Αθήνα να μελετήσει 
Ελληνικά και Φιλοσοφία...
[...]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82

~

The Crowded Mind :: Otium Divos Rogat :: II:16

There are some intriguing metaphors in this ode, which deals with the meaning 
of peace and tranquility and its opposite, strife and worry. In lines 9 to 12, 
we see the mind compared, I suppose, to a noisy crowd, care to a bird caught 
inside a beautifully ceilinged house:

non enim  gazae neque  consularis

summovet lictor miseros tumultus

mentis  et   cura   laqueata   circum

tecta  volantis
[...] http://jamesrumford.blogspot.com/2010/06/crowded-mind-otium-divos-rogat-ii16.html