Αφιερώνω με σεβασμό και αμέριστη και αγάπη,σ όσους με εχουν πιστέψει,
με εχουν σεβαστεί, μου έχουν σταθεί, όχι μόνο τις στιγμές λάμψης μου επι σκηνής
μα πιότερο σαν άνθρωπο και σε φάσεις που λύγισα και πήγα να χαθώ.
Αδυσώπητο το σύστημα και η ανδροκρατούμενη αυτή κοινωνία ..
Σαν γυναίκα που χρόνια αγωνίζομαι να επιβιώσω μόνη,
παίρνω σήμερα τον λόγο και υπενθυμίζω:
Να σέβεστε τις Γυναίκες, ακόμη και η πουτάνα εχει γίνει μάνα, και μπορεί να
εχει μεγαλώσει και κάποιους κάποιες απο σας με περίσσια αγάπη και στοργή
απο το σκληρό μεροκάματο της .
Το booling εχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας στις μερες μας σε κάθε χώρο εργασίας
και ακόμη και μέσα στην ιδια την οικογένεια .
Respect κάθε πλάσμα , είτε αδύναμο , είτε υπέρμετρα λαμπερό ...κι αν σας τυφλώνει κάποιους κάποιους η λάμψη τους να φοράτε Black γυαλί
"το συνιστούν 49 κατασκευαστές οπτικών" !!
Ο Μονόλογος μιας πουτάνας, ο μονόλογος μιας γυναίκας
θα έλεγα εγώ γενικότερα
- του Νταριο Φο και Φράνκα Ράμε !!!
Η Fany Fwteini Polemi
...την πρώτη κρίση την έπαθα στο εργοστάσιο: για μια βδομάδα συνέχεια έβγαζα κάτι κόκκινα εξανθήματα στο πρόσωπο που συνεχώς φούντωναν όλο και περισσότερο...
ένιωθα και κάτι ζαλάδες, που "γυρνούσε ο κόσμος"... αλλά η επόπτρια έλεγε ότι
όλα αυτά είναι "ιστορίες" που δημιουργώ επίτηδες για να κάνω παύση.
Έτσι πήγαινε λέγοντας, ώσπου τα τίναξα όλα στον αέρα!
Έσπασα τα τζάμια, μ' ένα καροτσάκι απ' αυτά που μεταφέρουνε εμπορεύματα,
κατάστρεψα τα μπιντόνια με τα χρώματα ...και πασαλείφτηκα ολόκληρη με μπογιές!
Και μετά μου διηγήθηκαν ότι βγήκα και άρχισα να χορεύω γυμνή στους διαδρόμυς...
Ναι,παράσταινα τη γυμνή χορεύτρια ...στα γραφεία της διεύθυνσης...εκεί,με όλους τους υπάλληλους μαζεμένους γύρω μου να χαχανίζουν ξεδιάντροπα και ν' απλώνουν τα βρωμόχερά τους απάνω μου, οι παλιοπούστηδες!
Ε, όχι, εγώ ούτε που έπαιρνα είδηση.
Naι, μετά που βγήκα απ' τη νευρολογική κλινική, με κουβάλησαν εδώ, στο σωφρονιστήριο.
Κι όταν μ' εδιωξαν από δω μέσα, τη δουλειά μου την είχα χάσει... Με είχανε απολύσει κι αυτοί, τα αφεντικά.
Ακούτε γιατρέ, εσείς μπορείτε να σκέφτεστε ό,τι θέλετε, αλλά εγώ σας ορκίζομαι ότι δεν κάνω την πουτάνα, επειδή είναι κάτι που το θέλω, που μ' αρέσει.
Κυττάξτε, εγώ δε συνάντησα ποτ΄ρ μου ούτε μια από το συνάφι μου που να βγήκε στους δρόμους και να φώναξε: "Ω, μα τι ωραίο πράμα είναι να κάνει κανείς την πουτάνα!"
Όχι, όλες λένε, αντίθετα: "Βάζω στην άκρη μερικά λεφτουδάκια, απ' αυτή την αηδιαστική "δουλειά" για να αποτραβηχτώ μετά και να βάλω μπρος κανένα μαγαζάκι, ένα περίπτερο..., εγώ μαζί με τον άνθρωπό μου".
Και έτσι έπρεπε να 'ναι, όλα τα περίπτερα της Ιταλίας ν' ανήκουν σε πουτάνες.
Μια γιατρίνα εδώ , από το τμήμα 15, φαινότανε τόσο μικρή, σαν κοριτσάκι, και είχαμε γίνει φιλενάδες, γιατί εγώ τα διηγούμαι όλα... και εκείνη έγραφε... Αυτή λοιπόν, μού είχε εξηγήσει ότι παθαίνω κρίσεις τρέλας επειδή υποφέρω από σύμπλεγμα ενοχής, ότι δεν μπορώ να υποφέρω στην ιδέα ότι κάνω την πουτάνα. Έλεγε ακόμα ότι έχω διαλείψεις...μα, τι στο διάολο είναι αυτές οι διαλείψεις;...Εγώ απ' αυτά τα πράγματα δεν πολυσκαμπάζω,αλλά
σας ορκίζομαι, γιατρέ, και πέστε με αν θέλετε τρελή, εμένα μου άρεσε πολύ που ήμουνα
στο εργοστάσιο.
Δούλευα σαν το γαϊδούρι και ξεπατωνόμουνα, αλλά ήμουνα μαζί με τις άλλες γυναίκες.
Εκεί μέσα, γινότανε τρομερός σαματάς, είχε μια ζέστη που σου ερχότανε λιποθυμία, η μυρωδιά που έβγαινε απ' τα καζάνια με τα διαλυτικά σούφερνε πονοκέφαλο, και είχες και πάνω απ' το κεφάλι σου την επόπτρια με τις κακίες της και τη ρουφιανιά της...μα τότε
τι στο διάολο σου άρεσε αυτή η δουλειά, θα μου πείτε!
Κι όμως ήτανε ο σεβασμός που ένιωθα για μένα την ίδια... Ξέρετε λοιπόν τι σας λέω εγώ, γιατρέ; Πως αν δεν έχεις κάνει την πουτάνα, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό πράγμα είναι να χάσεις το σεβασμό σου για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Το πιο αηδιαστικό απ' όλα σ' αυτή τη "δουλειά" είναι ότι σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι ένα ΠΡΑΓΜΑ, γεμάτο τρύπες, ότι τα μόνα σου "εξαρτήματα" είναι δυο ποδια ορθάνοιχτα, ένας κώλος, δυο βυζιά και ένα στόμα, που ποτέ δε μιλάει γιατί είναι σφραγισμένο με το "πράμα" ταλλουνού... και μέχρι εδώ... τίποτε άλλο.
Κι όταν κάποιος βρίσκεται μέσα στα σκατά, τι κάνει;
Προσπαθεί να κολυμπήσει, να μη νιώθει τη βρώμα... και ψάχνει για κάποιον που θα μπορούσε να τον τραβήξει από κει μέσα...
Και μετά όταν δεν βρίσκεις τίποτα, σε πιάνει κάτι σαν μανία εκδίκησης, και λες: "Θέλεις να γαμήσεις παλιοκερατά; Και ποιος νομίζεις πως είσαι επειδή έχεις πέντε δεκάρες και μπορείς να πληρώνεις όποτε σου καβλώνει; Τότε λοιπόν, πλήρωσε!
Εγώ δεν υπάρχω!
Εσύ μου τον βάζεις από κάτω, αλλά εγώ δεν υπάρχω.
Κάνω πως δεν είμαι εδώ, ότι έχω φύγει!
Ρίξε λοιπόν ένα πούτσο σε μια πεθαμένη, σκατορουφιάνε!"...
ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Franca Rame - Dario Fo
Φράνκα Ράμε - Ντάριο Φο
Δυο ονόματα - σύμβολα, που χειροκροτούνται ασταμάτητα στη γειτονική Ιταλία
και ο απόηχος αυτών των χειροκροτημάτων φτάνει με την ίδια ζωντάνια στη χώρα μας. Γράψιμο, στήσιμο σκηνικών, σκηνοθεσία παράστασης, ερμηνεία.
Το πάθος και ο πόθος για μια αυτόνομη και δυναμική Προλεταριακή Αριστερά
ξεσηκώνουν τα πλήθη.
Εδώ, στον αριστερίστικο χώρο, η Κίνηση για την Απελευθέρωση της Γυναίκας.
Και ο Γ. Κ. να στέκεται χαμογελαστός απέναντί μου, με το βιβλίο στο χέρι,
και να με κοιτάζει. "Αυτό είναι για σένα. Όχι μόνο για να το διαβάσεις...
θα το μεταφράσεις..." [...]
*(Από την έκδοση)
Περιεχόμενα
- ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
- ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ
- Η ΜΑΜΑ-ΦΡΙΚΙΟ
- ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΕΣ
- ΜΗΔΕΙΑ
- ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΣΤΟ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ*
- ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΡΙΟ
- ΕΓΩ, Η ΟΥΛΡΙΚΕ, ΚΑΤΑΓΓΕΛΩΩ
- Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΔΙΧΩΣ ΘΑΥΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου