...ο Σκοπός της Zωής είναι η Eξέλιξη του Eαυτού μας_Όσκαρ Ουάιλντ

«Δεν υπάρχει καλή επιρροή, κύριε Γκρέι. 
Κάθε επιρροή είναι ανήθικη, ανήθικη από 
επιστημονική άποψη».
– «Γιατί»;
– «Διότι να ασκείς επιρροή πάνω σε έναν άνθρωπο 
σημαίνει ότι του δίνεις την ίδια σου την ψυχή.
Εκείνος τότε δεν έχει τον δικό του φυσικό τρόπο σκέψης, δεν τον φλογίζουν τα 
δικά του πάθη.
Οι αρετές του δεν είναι αληθινές. Οι αμαρτίες του, αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε 
αμαρτία, είναι δανεικές.
Γίνεται η ηχώ της μουσικής κάποιου άλλου, ο ηθοποιός ενός έργου που δε γράφτηκε 
για αυτόν.
Ο σκοπός της ζωής είναι η εξέλιξη του εαυτού μας. Να πραγματοποιήσουμε τις επιταγές 
της φύσης μας –γι’ αυτό το σκοπό ήρθαμε στη γη.
Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους στις μέρες μας. Έχουν ξεχάσει το ύψιστο καθήκον, 
το χρέος που έχουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Φυσικά είναι γεμάτοι ευσπλαχνία. Ταΐζουν τους πεινασμένους και ντύνουν τους ζητιάνους.
Αλλά οι ίδιες τους οι ψυχές πεινούν και είναι γυμνές.
Το θάρρος έχει εκλείψει απ’ την φυλή μας. Ίσως και ποτέ να μην το είχαμε.
Ο φόβος μπροστά στην κοινωνία, που είναι η βάση της ηθικής, ο φόβος μπροστά στο Θεό, που είναι το μυστικό της θρησκείας –αυτά μας κυβερνούν.
Αλλά…. Πιστεύω ότι αν ένας άνθρωπος ζούσε τη ζωή του με πληρότητα, αν την εξαντλούσε ως την τελευταία της σταγόνα, αν έδινε μορφή σε κάθε του συναίσθημα κι έκφραση σε κάθε του σκέψη, αν υλοποιούσε κάθε του όνειρο- πιστεύω ότι ο κόσμος θα κέρδιζε μια τόσο καινούρια και ορμητική χαρά, που θα ξεχνούσε όλες τις αρρώστιες του μεσαιωνισμού και 
θα επιστρέφαμε στο ελληνικό ιδεώδες –ίσως και σε κάτι λεπτότερο, πλουσιότερο κι από 
το ελληνικό ιδεώδες.
Αλλά ακόμη και ο πιο γενναίος ανάμεσά μας φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά στην αυταπάρνηση που φθείρει 
τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας.
Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε, μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα 
στο μυαλό και μας δηλητηριάζει.
Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει, γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού.
Δε μένει τιποτ’ άλλο παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας. 
Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.
Αν του αντισταθείς, η ψυχή σου θ’ αρρωστήσει απ΄ τη λαχτάρα για τα πράγματα που η 
ίδια απαγόρευσε στον εαυτό της, απ’ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει τερατώδη και παράνομα.
Κάποιος είπε ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό.
Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ’ αυτό γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου».

Όσκαρ Ουάιλντ, «Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ»

Όταν ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγορτ φιλοτεχνεί στον ηδονοθήρα Ντόριαν Γκρέυ 
ένα εξαιρετικά όμορφο πορτρέτο εμπνευσμένο από την ξεχωριστή ομορφιά 
του νεαρού Ντόριαν, εκείνος, συνεπαρμένος από την ομορφιά του πορτρέτου, 
πουλάει την ψυχή του στο διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και 
το αιώνιο κάλλος. Υπό την επιρροή του φίλου του, του λόρδου Χάρρυ Γουότσον, 
ο Ντόριαν Γκρέυ θα παραδοθεί σε έναν ακόλαστο τρόπο ζωής, που θα παραμείνει 
κρυφός από την υψηλή κοινωνία αλλά όχι και από το πορτρέτο του, αφού, 
σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστικό του, αυτό είναι που φέρει τα σημάδια 
της φθοράς του... 
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ ξαναγεννιέται μέσα από 
την αριστουργηματική μετάφραση του Κ. Καρθαίου.
*Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου