…τα διδάγματα μιας παρεξηγημένης γλώσσας
Σαν σήμερα στις 2 Φεβρουαρίου 2001, καταδικάστηκα προτωδικα σε 18 μήνες φυλακή και 1.000.000 δρχ πρόστιμο !!!
Μόνο μου έγκλημα; Η παραδοχή μου ότι μεγάλωσα μιλώντας μια άλλη γλώσσα και όχι τα Ελληνικά. Τα Βλάχικα/ Αρμάνικα! Την γλώσσα που μιλούσαν οι γονείς μου, ο αδερφός μου, οι φίλοι μου όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες και ξένοι σε όλον τον κόσμο!
Η μέρα που καταδικάστηκα ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Γλωσσών (ως ειρωνική υποσημείωση) και ήταν αποτέλεσμα της (σχεδόν μανιακής) δίωξης του ακροδεξιού βουλευτή της ΝΔ, Ευγενιου Χαϊτιδη συνεπικορουμενου και παρεμβαινοντων διαφόρων εθνικιστών δικαστών και πολιτικών και διαφόρων... βλαχοπατέρων !
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ακόμη ταλαιπωρούμαι από την ίδια ιστορία, καλούμενος μάλιστα να πληρώσω υπέρογκα ποσά σε δικαστικές δαπάνες καθώς ακολούθησαν μηνύσεις και αγωγές εις βάρος των υποκινητών εκείνων (ως φυσικά όφειλα να πράξω) αντί να με αποζημιώσουν για την ζημιά και τα έξοδα που μου προκάλεσαν!
Σε αυτόν τον διαρκή αγώνα υπέρ του δικαιώματος της χρήσης και αναγνώρισης λιγότερο ομιλούμενων γλωσσών στην Ελλάδα όπως τα Βλάχικα/ Αρμάνικα, σας θέλω αρωγούς και συμπαραστάτες! Στις 27 Μαΐου 2019 είναι η αναίρεση στον Αρειο Πάγο, της και πάλι αδικης, αποφασης εις βαρος μου να καταβάλω τα δικαστικά έξοδα των διωκτών μου και μάλιστα εις το διπλάσιο, όπου η θετική εξέλιξη θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για παρόμοιες μελλοντικές αντιδημοκρατικές πρακτικές κατά παντός είδους γλωσσικής ετερότητας!
Sotiris Bletsas
https://www.facebook.com/Sbletsas?__tn__=%2CdCH-R-R&eid=ARDZo9rclYkbuF2j8TUv0tSHI3I3vbUpy8PkfHyET0VRdUaTYNQcIFIJVXAx2JUrrOeq1l0YMZFDwGWP&hc_ref=ARSY6T766T6g_bfP2xRPH-d0y5nDQLiTj6d1O-sZZHQkp1NKCB4Jt_R5S-dz88WP9gs&fref=nf
Δέκα χρόνια από την καταδίκη μου… Τα διδάγματα μιας παρεξηγημένης γλώσσας.
Γεννήθηκα σε ένα βλάχικο, ή αν προτιμάτε βλαχόφωνο χωριό, το Γαρδίκι. Είμαι ίσως από τους τελευταίους που έζησαν σε έναν οικισμό που όλοι, ακόμη και τα παιδιά είχαν για μητρική γλώσσα τα βλάχικα, με την έννοια ότι τα ελληνικά τα μαθαίναμε σταδιακά όταν πηγαίναμε σχολείο. Ακόμη άλλωστε θυμάμαι την πινακίδα που ήταν αναρτημένη στο σχολείο του χωριού «Μιλάτε ελληνικά». Όσοι δεν έχουν μεγαλώσει με μια γλώσσα ή και διάλεκτο διαφορετική από την επίσημη κρατική γλώσσα, δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία της στη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Και η σημασία της εξακολουθεί να είναι μεγάλη ακόμη και αν δεν είναι η γλώσσα «σου», αλλά η γλώσσα των συγγενών, του παππού και της γιαγιάς. Σε κυνηγάει μια ζωή, είτε ως γλυκιά ανάμνηση, είτε, ως χαμένος παιδικός παράδεισος, είτε ως στίγμα, είτε ως προσπάθεια να μην φανερωθείς, είτε ακόμη ως απόρριψη του γλωσσικού και πολιτισμικού σου παρελθόντος. Όλα τα παραπάνω, ξεχωριστά ή και μαζί τα συναντάμε σε όλους που ευτύχησαν –και όχι ατύχησαν λέω εγώ- να μεγαλώσουν σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Λίγο πολύ και εγώ ένιωσα τα παραπάνω συναισθήματα λιγότερο ή περισσότερο, ένιωσα άσχημα για τους γονείς μου, για τη γλώσσα που μου άρεσε να μιλάω αλλά δεν ήταν «μοδάτη». Ή ακόμη μπήκα στον πειρασμό να της δώσω αξία όχι γιατί είναι μια γλώσσα, αλλά γιατί είναι μια λατινική γλώσσα, είναι μια μοναδική, αρχαία γλώσσα ή ότι άλλο λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις, είτε πρόκειται για τα αρβανίτικα, είτε για τα τούρκικα των προσφύγων. Όμως, εν τέλει κατάλαβα ότι θα μπορούσα να συμβάλω στη διάσωση μιας γλώσσας που εν πολλοίς έβλεπα να αργοσβήνει, ή να θεωρείται άξια μόνο για τους βοσκούς, έστω και για κανένα αστείο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να δυσανασχετεί, να εκνευρίζεται, κάθε φορά που έβλεπα στην τηλεόραση τα ποντιακά ή τα κυπριακά ή ακόμη και τα «λαρισαίικα» και τα «κερκυραίικα» να συνιστούν έναν εύκολο τρόπο γέλιου, να τα μιλάνε λίγο-πολύ μόνο οι ηλίθιοι. Χωρίς καμία ιδιαίτερη ενασχόληση με την πολιτική, αργότερα κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο βαθιά, με μια έννοια πολύ πιο πολιτικά: έμαθα για τα σλαβομακεδόνικα, τα μακεδόνικα, και άκουσα απίστευτες ιστορίες.
Ο σύλλογος που είχαμε φτιάξει μαζί με τον εκλιπόντα Γιώργο Παδιώτη και λίγους καλούς φίλους από Βλαχοχώρια της Ελλάδας, με την ονομασία «Σύλλογος Αρμάνικου Πολιτισμού», δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο ως τέτοιος. Ένας τυπικός σύλλογος που υπολειτουργούσε, όπως εκατοντάδες παρόμοιοι σύλλογοι, που στηριζόταν στην δράση λίγων από τα μέλη του. Είχε όμως κάτι το διαφορετικό, και γι’ αυτό τον λόγο, είχε ήδη μπει στο μάτι των άλλων βλάχικων συλλόγων, ή της μεγάλης τους πλειοψηφίας: Μιλούσε για διάσωση και καλλιέργεια της γλώσσας, για γλώσσα και όχι για ένα «προφορικό ιδίωμα» που θα εξακολουθήσει να μεταδίδεται προφορικά από γενιά σε γενιά. Ακόμη και η χρήση του λατινικού αλφαβήτου στα βιβλία του Γ. Παδιώτη, στις ανακοινώσεις του συλλόγου, θεωρούντο αντεθνικές ενέργειες και, κατά τη συνήθη ορολογία, «προσβλητικές για τον ελληνισμό των Βλάχων». Ήδη, περί το 1990-1991 ο Παδιώτης είχε κληθεί στην Ασφάλεια να δώσει διευκρινίσεις για τους σκοπούς και τα μέλη του συλλόγου, αλλά τότε είχε θεωρηθεί ένα γεγονός χωρίς σημασία.
Η επαφή μου όμως με το EBLUL (European Bureau for Lesser Used Languages), υπήρξε καταλυτική. Τότε συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τη γλώσσα τους. Για γλώσσες που δεν είναι επίσημες-κρατικές γλώσσες, για γλώσσες που μιλιούνται από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων μέχρι λίγες χιλιάδες, για γλώσσες που πολεμήθηκαν από το κράτος ανοιχτά ή άλλες που ήταν ανεκτές και χάνουν ομιλητές λόγω των συνθηκών, για γλώσσες που είχαν θέση στα πολιτικά παιχνίδια και τους πολέμους στην Ευρώπη και άλλες που δεν είχαν καμία σημασία σ’ αυτά. Όμως όλες είχαν κάτι κοινό, δεν είχαν την δύναμη μιας επίσημης κρατικής γλώσσας και λίγο πολύ θεωρούνταν μέχρι σχετικά πρόσφατα, ή σε μερικές περιπτώσεις κρατών και σήμερα, ένα βαρίδι στα πόδια του κράτους. Τις ίδιες διαφορές είχαν και οι άνθρωποι πίσω από τις γλώσσες. Κάποιοι ένιωθαν ότι ανήκουν σε κάποιο διαφορετικό έθνος από αυτό που ήταν κυρίαρχο στη χώρα τους, άλλοι ότι ανήκουν σε μια διαφορετική εθνότητα, ή απλά σε μια γλωσσική ομάδα, άλλοι απλώς δεν ήθελαν να χαθεί η γλώσσα των παππούδων τους, άλλοι ήταν συμπαθητικοί και άλλοι αντιπαθητικοί, άλλοι αριστεροί και άλλοι δεξιοί….
Στην συνέχεια αυτής της μέχρι στιγμής “ουτοπικής” από ότι αποδείχτηκε ενασχόλησης και προσπάθειάς μας, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Το 2001 καταδικάστηκα πρωτοδίκως ότι διέσπειρα ψευδείς ειδήσεις, καθόσον για το δικαστήριο μόνο ελληνικά ομιλούνται στην Ελλάδα. Η προσωπική μου αυτή περιπέτεια, εκτός των όποιων συμπερασμάτων που θα μπορούσε να πει κανείς εύλογα ότι οδηγήθηκα, με έκανε να βιώσω καταστάσεις που για τους περισσότερους, θα μου επιτρέψετε να πω, είναι ιστορίες που μόνο σε ταινίες στον κινηματογράφο ή σε σελίδες βιβλίων συνήθως συναντάς.
Όταν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι όλα όσα μου συνέβησαν δεν έγιναν την δεκαετία του 1950 ή του 1970, αλλά περίπου είκοσι χρόνια μετά από την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και κατά ειρωνική συγκυρία το 2001, που ενώ σε όλη την Ευρώπη γιόρταζαν το “Ευρωπαϊκό Έτος Γλωσσών”, τα Ελληνικά δικαστήρια με καταδίκαζαν και αφόριζαν τις λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες στην Ελλάδα. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, το ζήτημα έχρηζε ακόμη μεγαλύτερης επεξεργασίας…….
Ευτυχώς η σοβαρότερη ανάλυση στοιχείων και γεγονότων, μαζί με την εφαρμογή του “κοινού νου”, από αυτούς που λειτουργούν στην Ελληνική δικαιοσύνη, συνέβαλαν καταλυτικά στο να είναι αυτή η μοναδική στη ζωή μου καταδίκη, προσωρινή.
( έπεται συνέχεια φίλοι μου καθώς η εξιστόρηση και γνωστοποίηση όλων των πτυχών της περιπέτειάς αυτής φαίνεται ότι παραμένει επίκαιρη…)
https://www.facebook.com/notes/182256968484873/
Σωτήρης Μπλέτσας : αντιδημοκρατικές πρακτικές γλωσσικής ετερότητας!
http://trikkipress.gr/%CF%83%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80/?fbclid=IwAR2B_EUx1uVOFqbH_roRsqZyt0Z4SXZO7i5EfLa7XnJ-xT3mLbR16ewCQUM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου