Eίναι 2 το πρωί και κρατάω το χέρι της κόρης μου πάνω στον
ακτινολογικό πάγκο του Νοσοκομείου «Αγία Σοφία» (Παίδων), Η Αθηνά έπεσε
και για δεύτερη φορά την κλείδα της (μέσα σε 2 μήνες) και επειδή τα
μικρά παιδιά δεν μπορούν να σου πουν πού πονάνε, οφείλεις να κάνεις ένα
σωρό εξετάσεις. Από αιματολογικές μέχρι νευρολογικές…
Η πιτσιρίκα είναι πολύ θαραλέα. Την έχουν τρυπήσει, της έχουν κάνει υπερηχογραφημα, την περνάνε από ακτίνες… της έχουν προσαρμόσει (ανώδυνα) και ένα σακουλάκι για να κάνει πιπί … που ποτέ δεν έκανε…α, και είναι εξαιρετικά νυσταγμένη λόγω της ώρας αλλά πρέπει να μείνει ξύπνια… και παρ΄όλα αυτά απλώς τρέμει…βγάζει πού και πού μικρές φωνούλες και είναι εντελώς συνεργάσιμη.
Κάθε φορά που δυσκολεύουν τα πράγματα… π.χ. να βρεί η βελόνα την φλέβα- με κοιτάει στα μάτια. Όχι με φόβο… νομίζω ότι δεν διέκρινα παράπονο… με κοιτάζει με εμπιστοσύνη.
Είμαι ρούκι μπαμπάς… και φαίνεται όπως σε κάθε ρούκι.
Ζητώ συγγνώμη από τους νεότερους σε ηλικία από μένα μπαμπάδες, για μερικά αυτονόητα που γράφω… αυτό όμως έχει την αξία του γιατί έσι αποδεικνύεται ότι είναι εντελώς μπούρδα το: η εμπειρία έρχεται με την ηλικία.
Με κοιτάει λοιπόν με εμπιστοσύνη. Εντελώς εμπιστοσύνη. Και τότε συνειδητοποιώ ότι η ευθύνη μου είναι απίστευτα μεγάλη.
Βρε βλάκα, και περίμενες να σπάσει το παιδί το χέρι του για να το καταλάβεις;
Χμ… όχι… αλλά μέχρι τότε η εμπιστοσύνη που έδειχνε η μικρή δεν πήγαινε μόνο σε μένα, αλλά και στη μαμά της για να μην σας πω κατά 85% προς τη μαμά της. Αυτή τη φορά όμως η γυναίκα μου έμεινε σπίτι γιατί ποιος θα’μενε με το μικρό;
Ετσι βρέθηκα ο ρούκι όχι να έχω μερικά λεπτά μόνο συμμετοχής, αλλά να πρέπει να κάνω μόνος μου το παιγνίδι… σε ψιλο-ντέρμπι μάλιστα… (υπό την έννοια ότι ένα σπάσιμο σε ένα παιδί, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου….)
Υποθέτω ότι αν ο ρούκι κοιτάξει για μια στιγμή τον προπονητή του και δεν δει εμπιστοσύνη σ’ αυτό, θα του κοπούν τα πόδια.
Δεν της είπα (πολλά καθησυχαστικά λόγια, το βλέμμα ήταν υπεραρκετό. Της είπα όμως ένα παραμύθι για μια καμηλοπάρδαλη που ερωτεύτηκε μια τσίχλα…
Με τούτα και με τ’ άλλα 3 ώρες μετά (στις 4 το πρωί) κοιμόταν με δεμένο το χερι, ασφαλής στην αγκαλιά της μαμάς της.
Με την κόρη μου παρ’ όλο που έχουμε πολύ τρυφερή σχέση, δεν έχουμε πολλά διαχύσεις. Το περισσότερό της είναι να σκαρφαλώνει στο γόνατό μου και να βλέπουμε μαζί «IceAge», με το ζόρι μου σκάει ένα (ρουφηχτό) φιλί πριν πάει για ύπνο.
Σήμερα το μεσημέρι (μετα την νυχτερινή περιπέτειά μας) ξάπλωσα στον καναπέ και έβλεπα ένα ματσάκι… ξαφνικά ανάμεσα σε μένα και στην οθόνη εμφανίζεται η Αθηνά. Με το χεράκι της κρεμασμένο από τον λαιμό.
-Τι είναι μωρό μου;
Με αγκαλιάζει με το ελεύθερο χέρι από τον λαιμό και μου δίνει του κόσμου τα φιλιά… μετα ξαπλώνεο κεφάλι της στο στήθος μου και με κοιτά επί ώρα στα μάτια… με χαμόγελο.
Ε-μ-π-ι-σ-τ-ο-σ-ύ-ν-η.
Μας λείπει τόσο πολύ αυτά τα τελευταία χρόνια..
Προφανώς με την παρα πάνω ιστορία μου δεν φέρνω στο φως και καμμιά τρομερή ανακάλυψη. Σε ποιόν να έδειχνε εμπιστοσύνη η ματιάς της κόρης μου;
Στον άγνωστο (εξαιρετικό γιατρό) κύριο με την πράσινη μπλούζα που την πασπάτευε με ένα παγωμένο,γλοιώδες μαραφέτι (υπέρηχος) ή στον μπαμπά του;
Μη λέμε ό,τι θέμε…
Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Αθηνά, μου έφερε στον νου την έλλειψη κάθε εμπιστοσύνης που μας σκιάζει. Ο φόβος και η φτώχια είναι κάκιστοι σύμβουλοι.
Πρέπει να την ξαναποκτήσουμε οπωσδήποτε.
Και αν αυτό είναι σχετικά δύσκολο… ας προσπαθήσουμε κάτι πραγματικά δύσκολο: Να φροντίσουμε να την διατηρήσουν τα παιδιά μας.
Είναι αδιανόητο να μου στέλνουν τόοοοοοοοοοοοσα πολλά νέα παιδιά μνμ στο Facebook και βασικά αυτό που μου παραπονιούνται είναι ότι κανείς δεν τους δείχνει εμπιστοσύνη.
Ναι, έτσι είναι… δεν ζητούν δουλειά… να τους εμπιστευθούν ζητούν. Με άλλα λόγια να τους εμπστευθεί η γενιά που οδήγησε την κατάσταση εδώ που είναι.
Υποθέτω ότι και η δικιά μου ματιά ήταν ματιά εμπιστοσύνης προς την κόρη μου. Παίξανε δυο λέηζερ όχι ένα.
Υπάρχουν παιδιά που διαβάζουν αυτό το siteκαι οι πατεράδες τους έχουν πουλήσει την εμπιστοσύνη τους. Είναι τα πιο δύσκολα παιδιά που έχω συναντήσει ποτέ. Δεν είναι λίγα, είναι πάρα πολλά. Και έχουν απόλυτο δίκιο.
Αλλοι τους λένε χούλιγκαν, άλλοι τους λένε ανορθόγραφους, άλλοι τους λένε ζώα κ.λ.π. οι περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν πήραν πίσω την εμπιστοσύνη που έδειξαν.
Την κοινωνία δεν θα την φτιάξουν οι πολιτικοί. Μη λέμε μαλακίες ε; Τη κοινωνία πρέπει να τη φτιάξουμε πρώτα μέσα μας.
Το postαυτό κανονικά θαπρεπε να το γράψω στο site της γυναίκας μου “eimaimama”.. oκαλός μπαμπάς που φρόντισε την κορούλα του… όμως δεν ήταν αυτος ο στόχος μου… άλλωστε εκίνη την ώρα το «Παίδων» ήταν γεμάτο από μπαμπάδες με τα μωρά τους που είχαν κάποιο πρόβλημα υγείας… δεν πρωτοτύπησα λοιπόν…
Θα μπορούσα να το αναρτήσω στο «Plus» , ως διαφορετικό θέμα… όμως εγω το θέλω εδώ.
Ξέρετε ποτέ μου δεν σας είδα ως οπαδούς, φιλάθλους, σπορτσμεν και τα λοιπά… Στα παπάρια μου με ποια ομάδα είστε… σας είδα πάντα σαν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινό που η μπάλα είναι απλώς η αφορμή.
Σ΄αυτούς φίλους μου λοιπόν γράφω ότι πρέπει να ξαναβρούμε την εμπιστοσύνη και πάνω από όλα: Να μην εποιτρέχψουμε να την χάσουν τα παιδιά μας (προς εμάς) και η καλύτερη αρχή για να το πετύχουμε αυτό είναι ο καθρέφτης.
Εκεί που πλένετε τα δόντια σας αντί να σκέφτεστε την γκόμενα, τον γκόμενο, την Εφορία ή τη ΔΕΗ, ανοίξτε τα μάτια και κοιτάξτε το είδωλό σας.
Αναγνωρίζετε τον εαυτό σας;
Η Αθηνά με είδε, με αναγνωρισε, μου έδειξε εμπιστοσύνη και μετα ήρθε να μου δείξει την αγάπη της.
Η ζωή είναι γεμάτη συμβολισμούς ξέρετε.
(Nα πλένετε 3-4 φορές τη μέρα τα δοντάκια σας… δεν χαλά το σμάλτο.)
*αναδημοσίευση από : gazzetta.gr
Η πιτσιρίκα είναι πολύ θαραλέα. Την έχουν τρυπήσει, της έχουν κάνει υπερηχογραφημα, την περνάνε από ακτίνες… της έχουν προσαρμόσει (ανώδυνα) και ένα σακουλάκι για να κάνει πιπί … που ποτέ δεν έκανε…α, και είναι εξαιρετικά νυσταγμένη λόγω της ώρας αλλά πρέπει να μείνει ξύπνια… και παρ΄όλα αυτά απλώς τρέμει…βγάζει πού και πού μικρές φωνούλες και είναι εντελώς συνεργάσιμη.
Κάθε φορά που δυσκολεύουν τα πράγματα… π.χ. να βρεί η βελόνα την φλέβα- με κοιτάει στα μάτια. Όχι με φόβο… νομίζω ότι δεν διέκρινα παράπονο… με κοιτάζει με εμπιστοσύνη.
Είμαι ρούκι μπαμπάς… και φαίνεται όπως σε κάθε ρούκι.
Ζητώ συγγνώμη από τους νεότερους σε ηλικία από μένα μπαμπάδες, για μερικά αυτονόητα που γράφω… αυτό όμως έχει την αξία του γιατί έσι αποδεικνύεται ότι είναι εντελώς μπούρδα το: η εμπειρία έρχεται με την ηλικία.
Με κοιτάει λοιπόν με εμπιστοσύνη. Εντελώς εμπιστοσύνη. Και τότε συνειδητοποιώ ότι η ευθύνη μου είναι απίστευτα μεγάλη.
Βρε βλάκα, και περίμενες να σπάσει το παιδί το χέρι του για να το καταλάβεις;
Χμ… όχι… αλλά μέχρι τότε η εμπιστοσύνη που έδειχνε η μικρή δεν πήγαινε μόνο σε μένα, αλλά και στη μαμά της για να μην σας πω κατά 85% προς τη μαμά της. Αυτή τη φορά όμως η γυναίκα μου έμεινε σπίτι γιατί ποιος θα’μενε με το μικρό;
Ετσι βρέθηκα ο ρούκι όχι να έχω μερικά λεπτά μόνο συμμετοχής, αλλά να πρέπει να κάνω μόνος μου το παιγνίδι… σε ψιλο-ντέρμπι μάλιστα… (υπό την έννοια ότι ένα σπάσιμο σε ένα παιδί, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου….)
Υποθέτω ότι αν ο ρούκι κοιτάξει για μια στιγμή τον προπονητή του και δεν δει εμπιστοσύνη σ’ αυτό, θα του κοπούν τα πόδια.
Δεν της είπα (πολλά καθησυχαστικά λόγια, το βλέμμα ήταν υπεραρκετό. Της είπα όμως ένα παραμύθι για μια καμηλοπάρδαλη που ερωτεύτηκε μια τσίχλα…
Με τούτα και με τ’ άλλα 3 ώρες μετά (στις 4 το πρωί) κοιμόταν με δεμένο το χερι, ασφαλής στην αγκαλιά της μαμάς της.
Με την κόρη μου παρ’ όλο που έχουμε πολύ τρυφερή σχέση, δεν έχουμε πολλά διαχύσεις. Το περισσότερό της είναι να σκαρφαλώνει στο γόνατό μου και να βλέπουμε μαζί «IceAge», με το ζόρι μου σκάει ένα (ρουφηχτό) φιλί πριν πάει για ύπνο.
Σήμερα το μεσημέρι (μετα την νυχτερινή περιπέτειά μας) ξάπλωσα στον καναπέ και έβλεπα ένα ματσάκι… ξαφνικά ανάμεσα σε μένα και στην οθόνη εμφανίζεται η Αθηνά. Με το χεράκι της κρεμασμένο από τον λαιμό.
-Τι είναι μωρό μου;
Με αγκαλιάζει με το ελεύθερο χέρι από τον λαιμό και μου δίνει του κόσμου τα φιλιά… μετα ξαπλώνεο κεφάλι της στο στήθος μου και με κοιτά επί ώρα στα μάτια… με χαμόγελο.
Ε-μ-π-ι-σ-τ-ο-σ-ύ-ν-η.
Μας λείπει τόσο πολύ αυτά τα τελευταία χρόνια..
Προφανώς με την παρα πάνω ιστορία μου δεν φέρνω στο φως και καμμιά τρομερή ανακάλυψη. Σε ποιόν να έδειχνε εμπιστοσύνη η ματιάς της κόρης μου;
Στον άγνωστο (εξαιρετικό γιατρό) κύριο με την πράσινη μπλούζα που την πασπάτευε με ένα παγωμένο,γλοιώδες μαραφέτι (υπέρηχος) ή στον μπαμπά του;
Μη λέμε ό,τι θέμε…
Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Αθηνά, μου έφερε στον νου την έλλειψη κάθε εμπιστοσύνης που μας σκιάζει. Ο φόβος και η φτώχια είναι κάκιστοι σύμβουλοι.
Πρέπει να την ξαναποκτήσουμε οπωσδήποτε.
Και αν αυτό είναι σχετικά δύσκολο… ας προσπαθήσουμε κάτι πραγματικά δύσκολο: Να φροντίσουμε να την διατηρήσουν τα παιδιά μας.
Είναι αδιανόητο να μου στέλνουν τόοοοοοοοοοοοσα πολλά νέα παιδιά μνμ στο Facebook και βασικά αυτό που μου παραπονιούνται είναι ότι κανείς δεν τους δείχνει εμπιστοσύνη.
Ναι, έτσι είναι… δεν ζητούν δουλειά… να τους εμπιστευθούν ζητούν. Με άλλα λόγια να τους εμπστευθεί η γενιά που οδήγησε την κατάσταση εδώ που είναι.
Υποθέτω ότι και η δικιά μου ματιά ήταν ματιά εμπιστοσύνης προς την κόρη μου. Παίξανε δυο λέηζερ όχι ένα.
Υπάρχουν παιδιά που διαβάζουν αυτό το siteκαι οι πατεράδες τους έχουν πουλήσει την εμπιστοσύνη τους. Είναι τα πιο δύσκολα παιδιά που έχω συναντήσει ποτέ. Δεν είναι λίγα, είναι πάρα πολλά. Και έχουν απόλυτο δίκιο.
Αλλοι τους λένε χούλιγκαν, άλλοι τους λένε ανορθόγραφους, άλλοι τους λένε ζώα κ.λ.π. οι περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν πήραν πίσω την εμπιστοσύνη που έδειξαν.
Την κοινωνία δεν θα την φτιάξουν οι πολιτικοί. Μη λέμε μαλακίες ε; Τη κοινωνία πρέπει να τη φτιάξουμε πρώτα μέσα μας.
Το postαυτό κανονικά θαπρεπε να το γράψω στο site της γυναίκας μου “eimaimama”.. oκαλός μπαμπάς που φρόντισε την κορούλα του… όμως δεν ήταν αυτος ο στόχος μου… άλλωστε εκίνη την ώρα το «Παίδων» ήταν γεμάτο από μπαμπάδες με τα μωρά τους που είχαν κάποιο πρόβλημα υγείας… δεν πρωτοτύπησα λοιπόν…
Θα μπορούσα να το αναρτήσω στο «Plus» , ως διαφορετικό θέμα… όμως εγω το θέλω εδώ.
Ξέρετε ποτέ μου δεν σας είδα ως οπαδούς, φιλάθλους, σπορτσμεν και τα λοιπά… Στα παπάρια μου με ποια ομάδα είστε… σας είδα πάντα σαν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινό που η μπάλα είναι απλώς η αφορμή.
Σ΄αυτούς φίλους μου λοιπόν γράφω ότι πρέπει να ξαναβρούμε την εμπιστοσύνη και πάνω από όλα: Να μην εποιτρέχψουμε να την χάσουν τα παιδιά μας (προς εμάς) και η καλύτερη αρχή για να το πετύχουμε αυτό είναι ο καθρέφτης.
Εκεί που πλένετε τα δόντια σας αντί να σκέφτεστε την γκόμενα, τον γκόμενο, την Εφορία ή τη ΔΕΗ, ανοίξτε τα μάτια και κοιτάξτε το είδωλό σας.
Αναγνωρίζετε τον εαυτό σας;
Η Αθηνά με είδε, με αναγνωρισε, μου έδειξε εμπιστοσύνη και μετα ήρθε να μου δείξει την αγάπη της.
Η ζωή είναι γεμάτη συμβολισμούς ξέρετε.
(Nα πλένετε 3-4 φορές τη μέρα τα δοντάκια σας… δεν χαλά το σμάλτο.)
*αναδημοσίευση από : gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου