Ένα, καθώς είναι πιο υποβιβασμένο από το Ένα και είναι ενοποιημένο, χωρίς όμως να είναι πρωταρχικά Ένα....

«Στον “Φαίδρο ο Πλάτων γενόμενος νυμφόληπτος την ανθρώπινη νόηση αλλάζει με την κρείττονα μανία, με ένθεο στόμα εκθέτει πολλά απόρρητα δόγματα για τους νοητικούς θεούς όπως επίσης πολλά και για τους απόλυτους [ανεξάρτητους] ηγεμόνες, οι οποίοι το πλήθος των εγκόσμιων θεών αναβιβάζουν στις νοητές και χωριστές από όλες μονάδες, και ακόμη περισσότερο από τους ίδιους τους θεούς που έχουν μοιράσει τον Κόσμο,
εξυμνώντας της νοήσεις τους και τις δημιουργίες που προκαλούν μέσα στον Κόσμο και την άχραντη πρόνοια τους και την διακυβέρνηση τους πάνω στις ψυχές και σε όσα άλλα παραδίδει ο Σωκράτης σε εκείνα τα σημεία με ένθεη έμπνευση, όπως ο ίδιος ξεκάθαρα λέει, και μάλιστα αποδίδοντας στους τοπικούς θεούς την αυτή μανία [έκσταση]. Ο Πλάτων στον “Σοφιστή” εξάλλου συζητώντας διαλεκτικά για το ΟΝ και τη χωριστή υπόσταση του Ενός από τα όντα και διατυπώνοντας απορίες προς τους παλιότερους, αποδεικνύει πώς όλα τα όντα είναι εξαρτημένα από την αιτία τους και από το πρώτο ΟΝ, και πως το ίδιο 
το ΟΝ μετέχει στην ξεχωριστή από όλα Ενάδα, και ότι το ΟΝ έχει δεχτεί την σφραγίδα του Ενός και δεν είναι το απόλυτο Ένα, καθώς είναι πιο υποβιβασμένο από το Ένα και είναι ενοποιημένο, χωρίς όμως να είναι πρωταρχικά Ένα. 
Το ίδιο πάλι και στον “Παρμενίδη” τις προόδους του Όντος από το Ένα και 
την υπεροχή του Ενός την παρουσιάζει διαλεκτικά από τις πρώτες συζητούμενες υποθέσεις και, όπως ο ίδιος λέει εκεί, με την τελειότατη διαίρεση αυτής της μεθόδου. Αλλά όμως και στον “Γοργία, για τους τρεις δημιουργούς και για την δημιουργική διανομή μεταξύ τους λέγοντας ένα μύθο, ο οποίος δεν είναι μόνο «μύθος αλλά και Λόγος», και στο “Συμπόσιο” για την ένωση του έρωτα, και 
στον “Πρωταγόρα” για την διευθέτηση των θνητών ζωών από τους θεούς, 
με τον συμβολικό τρόπο κρύβει την αλήθεια για τους θεούς και μέχρι το επίπεδο μιας απλής ένδειξης παρουσιάζει τη πρόθεσή του στους γνησιότερους από τους ακροατές του. Αλλά δεν θα μείνουμε μόνο σε αυτά, θα αναφέρουμε και την διδασκαλία μέσω των μαθηματικών και τη διαπραγμάτευση για τους θεούς μέσω των ηθικών και των φυσικών λόγων, τέτοια μπορούμε να δούμε πολλά στον “Τίμαιο” στον, στον “Πολιτικό” και πολλά άλλα στους άλλους διαλόγους σκορπισμένα. Γιατί όλα αυτά απεικονίζουν τις δυνάμεις των θείων. 
Ο “Πολιτικός”, για παράδειγμα, απεικονίζει τη εν ουρανώ δημιουργία, τα 
σχήματα των πέντε στοιχείων που έχουν αναλυθεί σους γεωμετρικούς Λόγους απεικονίζουν τις ιδιότητες των θεών που προΐστανται των μερών του σύμπαντος, και οι υποδιαιρέσεις της ψυχικής ουσίας απεικονίζουν όλες τις τάξεις των θεών. Μπορώ λοιπόν να πω ότι και οι πολιτείες τις οποίες συγκροτεί, τις συγκροτεί απεικονίζοντας τα θεία και ολόκληρο το σύμπαν και τις δυνάμεις μέσα σε αυτό. Όλα λοιπόν αυτά μέσω της ομοιότητας που έχουν τα εδώ, τα εγκόσμια, προς τα θεία μας υποδεικνύουν τις προόδους, τις βαθμίδες και τις δημιουργίες εκείνων μέσω εικόνων.»
Πρόκλος «Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας, 
Βιβλίο Α, 1.17.25 – 1.19.21

Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας 
Συγγραφέας: Πρόκλος
Βιβλίο Α
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A091