Με την απελευθέρωση από τη Γερμανική κατοχή, ο Ιωάννης Ράλλης, πρωθυπουργός
της κυβέρνησης μαριονέτα των Γερμανών στην Ελλάδα, συνελήφθη και δικάστηκε για
εθνική αναξιότητα (προδοσία) .
Στην δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης,
πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Τελικά, ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά σαν προδότης και δωσίλογος.
Τα Τάγματα Ασφαλείας (Τάγματα Ευζώνων κατά την επίσημη ονομασία τους ή Γερμανοτσολιάδες) ήταν παραστρατιωτικές ομάδες που έδρασαν στην Ελλάδα
κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ρόλο υποστηρικτικό των Γερμανο-Ιταλο-Βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής. Δημιουργήθηκαν από την κατοχική
κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη κατόπιν έγκρισης της Βέρμαχτ, με σκοπό τη
διατήρηση της έννομης τάξης, κυρίως στην ύπαιθρο, πλήττοντας έτσι και την όποια αντίσταση προέβαλε ο ελληνικός λαός.
Στις 26 Αυγούστου του 1944 λαμβάνεται η απόφαση να αποχωρήσουν από την
Ελλάδα τα στρατεύματα της Βέρμαχτ. Οι Γερμανοί είχαν εξοπλίσει με πολύ βαρύ
οπλισμό τα Τάγματα Ασφαλείας ώστε να εξασφαλίσουν τη φυγή τους από τα
χτυπήματα που προσπαθούσε να τους καταφέρει ο ΕΛΑΣ, που είχε ήδη
χαρακτηριστεί από τους συμμάχους και την κυβέρνηση του Καΐρου σαν συμμαχικό στράτευμα και λειτουργούσε πλέον και επίσημα υπό την κάλυψη και τις διαταγές της εξόριστης κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό ο Άρης Βελουχιώτης βρισκόταν στην Πελοπόννησο με διαταγή της κυβέρνησης του Καΐρου με σκοπό να
εκκαθαρίσει όλες τις περιοχές της από τα φιλοναζιστικά Τάγματα Ασφαλείας που παρενοχλούσαν τους κοτοίκους. Ο απολογισμός της δράσης από τα Τάγματα ασφαλείας στην περιοχή της Καλαμάτας κατά τη διάρκεια της κατοχής, ήταν χιλιάδες πυρπολημένα σπίτια και περίπου 1.500 εκτελεσμένοι πατριώτες.
Τα τελευταία αντίποινα των ταγματασφαλιτών είχαν πραγματοποιηθεί μόλις λίγες
βδομάδες νωρίτερα.
Ενώ σε όλη την Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο οι διάφορες ένοπλες ομάδες από
Χίτες και Ταγματασφαλίτες παραδίνονται στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, στην Καλαμάτα
μια μεγάλη ομάδα από πάνοπλους φιλοναζιστές Ταγματασφαλίτες αποφάσισαν να
μην παραδοθούν, αλλά μεταφέρθηκαν στον Μελιγαλά για να δώσουν μάχη.
Εκεί, ύστερα από τρεις μέρες μάχες αναγκάστηκαν να παραδοθούν στις 15 Σ/βρίου
στις δυνάμεις του Άρη Βελουχιώτη. Πολλοί από τους παραδοθέντες ταγματασφαλίτες εκτελέστηκαν κυρίως από τα εξαγριωμένα πλήθη και τους συγγενείς των θυμάτων τους,
είτε εκτελέστηκαν από τους ΕΛΑΣίτες. Πολλές φορές οι ίδιες οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προσπάθησαν να συγκρατήσουν τα αγανακτισμένα πλήθη χωρίς να το καταφέρουν.
Η Συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το
ρόλο του ΕΛΑΣ ως συμμαχικής δύναμης και καταδίκασε εκ νέου τα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας. Εξάλλου, υπό την πίεση των άλλων χωρών της Ευρώπης που είχαν ήδη θεσμοθετήσει παρόμοιες διατάξεις, η νέα κυβέρνηση της Απελευθέρωσης αναγκάστηκε
να νομιμοποιήσει τις εκτελέσεις των δωσιλόγων, επισήμως των Ταγμάτων Ασφαλείας,
της Ειδικής Ασφάλειας της Χωροφυλακής και άλλων πιο μικρών οργανώσεων.
Είναι φανερό ότι όποιος προσπαθεί να μπερδέψει και αν δημιουργήσει σύγχυση για
την μάχη του Μελιγαλά λέγοντας ότι ήταν μια μάχη του εμφυλίου, είναι φανερό ότι το
κάνει κακόβουλα.
Η μάχη του Μελιγαλά ήταν μια μάχη μεταξύ των δυνάμεων της απελευθέρωσης και
των φιλοναζιστικών Ταγματασφαλίτικων δυνάμεων κατοχής.
Όποιος υπερασπίζεται τους Χίτες και τους Ταγματασφαλίτες είναι φανερό ότι
υπερασπίζεται μια φιλοναζιστική οργάνωση συνεργατών των ναζιστικών γερμανικών δυνάμεων κατοχής και δεν μπορεί παρά να είναι και αυτός Ναζί και εν δυνάμει δωσίλογος.
https://kanali.wordpress.com/2013/09/17/meligalas/
της κυβέρνησης μαριονέτα των Γερμανών στην Ελλάδα, συνελήφθη και δικάστηκε για
εθνική αναξιότητα (προδοσία) .
Στην δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης,
πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Τελικά, ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά σαν προδότης και δωσίλογος.
Τα Τάγματα Ασφαλείας (Τάγματα Ευζώνων κατά την επίσημη ονομασία τους ή Γερμανοτσολιάδες) ήταν παραστρατιωτικές ομάδες που έδρασαν στην Ελλάδα
κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ρόλο υποστηρικτικό των Γερμανο-Ιταλο-Βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής. Δημιουργήθηκαν από την κατοχική
κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη κατόπιν έγκρισης της Βέρμαχτ, με σκοπό τη
διατήρηση της έννομης τάξης, κυρίως στην ύπαιθρο, πλήττοντας έτσι και την όποια αντίσταση προέβαλε ο ελληνικός λαός.
Στις 26 Αυγούστου του 1944 λαμβάνεται η απόφαση να αποχωρήσουν από την
Ελλάδα τα στρατεύματα της Βέρμαχτ. Οι Γερμανοί είχαν εξοπλίσει με πολύ βαρύ
οπλισμό τα Τάγματα Ασφαλείας ώστε να εξασφαλίσουν τη φυγή τους από τα
χτυπήματα που προσπαθούσε να τους καταφέρει ο ΕΛΑΣ, που είχε ήδη
χαρακτηριστεί από τους συμμάχους και την κυβέρνηση του Καΐρου σαν συμμαχικό στράτευμα και λειτουργούσε πλέον και επίσημα υπό την κάλυψη και τις διαταγές της εξόριστης κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό ο Άρης Βελουχιώτης βρισκόταν στην Πελοπόννησο με διαταγή της κυβέρνησης του Καΐρου με σκοπό να
εκκαθαρίσει όλες τις περιοχές της από τα φιλοναζιστικά Τάγματα Ασφαλείας που παρενοχλούσαν τους κοτοίκους. Ο απολογισμός της δράσης από τα Τάγματα ασφαλείας στην περιοχή της Καλαμάτας κατά τη διάρκεια της κατοχής, ήταν χιλιάδες πυρπολημένα σπίτια και περίπου 1.500 εκτελεσμένοι πατριώτες.
Τα τελευταία αντίποινα των ταγματασφαλιτών είχαν πραγματοποιηθεί μόλις λίγες
βδομάδες νωρίτερα.
Ενώ σε όλη την Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο οι διάφορες ένοπλες ομάδες από
Χίτες και Ταγματασφαλίτες παραδίνονται στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, στην Καλαμάτα
μια μεγάλη ομάδα από πάνοπλους φιλοναζιστές Ταγματασφαλίτες αποφάσισαν να
μην παραδοθούν, αλλά μεταφέρθηκαν στον Μελιγαλά για να δώσουν μάχη.
Εκεί, ύστερα από τρεις μέρες μάχες αναγκάστηκαν να παραδοθούν στις 15 Σ/βρίου
στις δυνάμεις του Άρη Βελουχιώτη. Πολλοί από τους παραδοθέντες ταγματασφαλίτες εκτελέστηκαν κυρίως από τα εξαγριωμένα πλήθη και τους συγγενείς των θυμάτων τους,
είτε εκτελέστηκαν από τους ΕΛΑΣίτες. Πολλές φορές οι ίδιες οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προσπάθησαν να συγκρατήσουν τα αγανακτισμένα πλήθη χωρίς να το καταφέρουν.
Η Συμφωνία της Καζέρτας στις 26 Σεπτεμβρίου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το
ρόλο του ΕΛΑΣ ως συμμαχικής δύναμης και καταδίκασε εκ νέου τα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας. Εξάλλου, υπό την πίεση των άλλων χωρών της Ευρώπης που είχαν ήδη θεσμοθετήσει παρόμοιες διατάξεις, η νέα κυβέρνηση της Απελευθέρωσης αναγκάστηκε
να νομιμοποιήσει τις εκτελέσεις των δωσιλόγων, επισήμως των Ταγμάτων Ασφαλείας,
της Ειδικής Ασφάλειας της Χωροφυλακής και άλλων πιο μικρών οργανώσεων.
Είναι φανερό ότι όποιος προσπαθεί να μπερδέψει και αν δημιουργήσει σύγχυση για
την μάχη του Μελιγαλά λέγοντας ότι ήταν μια μάχη του εμφυλίου, είναι φανερό ότι το
κάνει κακόβουλα.
Η μάχη του Μελιγαλά ήταν μια μάχη μεταξύ των δυνάμεων της απελευθέρωσης και
των φιλοναζιστικών Ταγματασφαλίτικων δυνάμεων κατοχής.
Όποιος υπερασπίζεται τους Χίτες και τους Ταγματασφαλίτες είναι φανερό ότι
υπερασπίζεται μια φιλοναζιστική οργάνωση συνεργατών των ναζιστικών γερμανικών δυνάμεων κατοχής και δεν μπορεί παρά να είναι και αυτός Ναζί και εν δυνάμει δωσίλογος.
https://kanali.wordpress.com/2013/09/17/meligalas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου