“Βλέπεις πόσο ύπουλη είναι η γλώσσα μας;
Εσύ πεθαίνεις,αυτό ψοφάει..
Δύο ευφυέστατα μελαγχολικά μάτια στέκονται
Δύο ευφυέστατα μελαγχολικά μάτια στέκονται
μπροστά σου και χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση,
είναι έτοιμα να σου μεταδώσουν καθαρά το ένστικτό τους. Ερέθισμα-αντίδραση στην πιο καθαρή του μορφή.
τον σκύλο μου να κοιμάται όλη νύχτα δίπλα μου επειδή απλά ήμουν άρρωστος.
Τον θυμάμαι να μη μ'αφήνει να βγω από το σπίτι και τον αφήσω μόνο του,τα μάτια του
πάντα μελαγχολικά.Τον θυμάμαι να μη μ'αφήνει να βγω από το σπίτι και τον αφήσω μόνο του,τα μάτια του
Τον θυμάμαι να ακουμπάει στο πόδι μου την μουσούδα του και να του είναι απλά αρκετό.
Τον θυμάμαι ακόμα να γκρεμίζει την πόρτα όταν άκουγε τον ήχο από τα κλειδιά μου.
Τον θυμάμαι να μην πίνει ούτε σταγόνα νερό όταν δεν ήμουν εκεί.
Τον θυμάμαι να με κοιτάει σαν ζητιανάκι την ώρα που τρώω,κι ας έχει φάει του σκασμού.
Τον θυμάμαι να έχει εφιάλτες τα βράδυα και να κλαίει στον ύπνο του.
Τον θυμάμαι να με κυνηγάει παντού για να μου πάρει τα παπούτσια.
Τον θυμάμαι να αργοπεθαίνει και να ζητάει μόνο να με δει...
Τον θυμάμαι απλά να είναι εκεί...
Εσύ όμως..
Θυμάσαι
που τον πάτησες στον δρόμο;
Θυμάσαι που τον αγόρασες και τον παράτησες μετά για να πας τις διακοπές σου;
Θυμάσαι τα γυαλιά που έβαλες στον κιμά και τον άφησες μετά να βγάζει αίμα και
αφρούς από το στόμα;
Θυμάσαι που τον χτυπούσες με μανία και χωρίς λόγο,απλά έτσι γιατί γούσταρες;
Είσαι ζώο δυνατό ε;
Θυμάσαι που για τα φράγκα τον αγρίευες και μετά τον έβαζες να φάει τις σάρκες
των άλλων σκυλιών;
Θυμάσαι που πίστευες πως ήσουν πιο καθαρός από αυτόν;
(Τι θα ξεπλύνει τη βρώμα σου άραγε;)
Θυμάσαι την μάνα σου να σου λέει όταν ήσουν παιδί να μην πλησιάζεις τα σκυλιά;
Θυμάσαι που δε σ'αγάπησε κανείς;
Θυμάσαι που δεν αγάπησες κανένα;
Τι λες; Δεν σ'ακούω.. Α,θυμάσαι μόνο τα σημαντικά!
Απάντησε μου όμως σε μια απλή ερώτηση...
Ποιός ψόφησε τελικά;”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου