Λιαντίνης...Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει...

Μια από τις τελευταίες σημαντικές στιγμές της ζωής του. 
Το γράμμα του αποχαιρετισμού.

«Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης 
για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες 
νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας 
τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. 
Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης.—»

Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Δημήτρης Λιαντίνης αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό 
στη μητέρα του. Μίλησαν για αρκετή ώρα οι δυο τους. 
Η ίδια μου μετέφερε αποσπάσματα από αυτή τη συνομιλία:
- Μάνα, άκου. Σύντομα θα λάβεις μια μαχαιριά, όχι στην πλάτη, αλλά στην καρδιά. 
Θέλω να φανείς γενναία, σαν αρχαία Σπαρτιάτισσα, που έχανε το γιο της, αλλά 
έστεκε περήφανη.
Η μάνα κατάλαβε αμέσως και αντέδρασε:
- Όχι, παιδί μου, όχι, εγώ πρέπει να φύγω πρώτη...
Της έπιασε το χέρι:
- Μανούλα, ηρέμησε. Νιώθω ότι έχω ζήσει πέντε ζωές. Ήρθε η ώρα να φύγω.
- Παιδί μου, σπλάχνο μου, πάντα πίστευα σε σένα. Ας γίνει αυτό που θέλεις.
Τον αγκάλιασε και τον φίλησε.
Και εκεί ο Λιαντίνης της είπε τα στερνά του λόγια... 

*Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου