...κανείς δεν με ρώτησε, αν ήθελα να γίνω βράχος

Δεν θυμάμαι αν το διάλεξα.
Δεν θυμάμαι αν με άρεσε κανείς.
Δεν θυμάμαι αν ήταν από πάντα ή από πότε.

Βράχο με ονόμασαν και εγώ δεν το αμφισβήτησα ποτέ.
Υποδύθηκε τον ρόλο υποδειγματικά.
Έγινα ο ρόλος.
Έγινα βράχος.
Πέτρα να σταθούν και να ξαποσταθούν 
οι άνθρωποι μου.
Πέτρα να στηρίζω περαστικούς και 
«δικούς» μου.
Πέτρα να μην ζητώ,να μην χρειαστεί ούτε νερό, ούτε φροντίδα.
Βράχος που ο χαρακτήρας της θάλασσας και το χαράκωνε ο αέρας.
Βράχος όλων.
Ανηκα στο χώρο σαν από πάντα.
Σταθερή κι αμετακίνητη.
Μόνο που κανείς δεν είπε πως και ο βράχος σπάει.
Όταν οι ρωγμές του πάρουν αέρα, όταν ζητούν να αναπνεύσουν, 
σε μια εκπνοή μέσα, γίνεται σκόνη!
Κανείς δεν σας το πε και εσείς δεν ήθελα να μάθετε γι 'αυτό το βράχο 
που ήταν η στάση και η στήριγμάς σας.
Κανείς δεν σας το πέθανε και εσείς ποτέ δεν σκέφτηκα να παρατηρήσετε 
τις σχισμές που σιγαίνοντας μεγάλωναν.
Και εγώ, για χρόνια δεν έπρεπε να ανασάνω. Δεν χρειάζεται να ζητήσω.
Βράχος προστάτης, βράχος καταφύγιο, βράχος ακλόνητος, αναλλοίωτος ..
Βράχος που άρχισε να κόβει ..
Βράχος που δεν θέλησε άλλο να είναι η φυλακή κανένας.
Βράχος που δεν θέλει άλλο να είναι προστάτης και στήριγμα κανενός.
Βράχος που σκόπευε να γίνει σκόνη και να διασκορπιστεί στο αέρα ..
Κι έτσι ανέπνευσα ..
Μια ανάσα όλη και όλη χρειάστηκε για να γίνει το βράχο σκόνη 
και να εξαπλωθεί ..
Μια αναπνοή και μια ανάγκη.
Χρειάζεται να σπάσει και να γίνει χιλια κομμάτια.
Χρειάζεται να σπάσει και να πάρει κάποιος στα χέρια του να 
φτιάξει κομμάτι κομμάτι.

Η
βράχος που ήξερε, έβγαλε τα tekrya από το θαλασσινό που πέρασε 
τόσο καιρό, πήρε μια ανάσα βαθιά από τις ανέμους που μαλάτισαν 
τόσο χρόνια, και έγινε σκόνη ..
Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
http://www.loveletters.gr/11%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%bd-%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%bb%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%af%ce%bd%cf%89-%ce%b2/?fbclid=IwAR3J-gIdJVzHdt3iaGCxUOhOmmOqT09KwlLG7Te1AGNveHp5-l5H8ZwWpvE