Έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο
δέκα βιβλίων, που εκδόθηκαν με την
δική του υπογραφή ο Γιάννης Φιλιππίδης
με το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο
«Είχε λιακάδα σήμερα»(άνεμος εκδοτική) αποφάσισε να γράψει για τη
γυναικεία χειραφέτηση.
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του που σαγηνεύει,
καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη
γλυκόπικρη γεύση.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
«Τα δικά μου βιβλία, έχουν προσανατολισμό πάντα προς το φως, ακόμα κι αν έχουν
πεδία με δραματικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει και στο «Είχε λιακάδα σήμερα».
Οι χάρτινοι ήρωες δεν διαφέρουν από τους αληθινούς ανθρώπους.
Ζούμε με σκαμπανεβάσματα, συχνά αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αυτό που αποζητώ
να μεταδώσω είναι πως, τρικλοποδιές, μπορεί να προκύψουν πολλές.
Αλλά αξίζει να παλεύουμε για τα δύσκολα, ακριβώς επειδή στη ζωή, υπάρχουν
κι άλλα γεγονότα, γεμάτα φως κι ευτυχισμένες στιγμές» θα μου πει σε μία ακόμη
συζήτησή μας με αφορμή το νέο του βιβλίο. «Η ελπίδα ΔΕΝ πρέπει να πεθαίνει!
Ακόμα κι αν νοσούμε παθολογικά ή ψυχολογικά, αξίζει πάντα να θυμόμαστε πως
η ζωή, είναι μια μακριά βόλτα που κρατάει χρόνια, το πόσα, δεν το ορίζουμε
αλίμονο εμείς. Γράφω όπως συμβαίνει και να ζω, πλάι σε ανθρώπους, που παλεύουν
για να ’χουν μια καλύτερη ζωή» μου επισημαίνει.
-Είχε λιακάδα σήμερα…
Μπορείς να μου περιγράψεις εν συντομία την υπόθεση
του νέου σου βιβλίου;
-Οκτώβρη του ’71, ένα κορίτσι η Ισμήνη, δραπετεύει από μια επαρχιακή πόλη,
αναζητώντας το μέλλον, όπως το ’χε ονειρευτεί η ίδια. Δραπετεύει από την επιρροή
ενός οπισθοδρομικού και γραφικού πατέρα, ο οποίος εννοεί να την προξενέψει στα
βιαστικά με τον ευκατάστατο γόνο κάποιου φίλου του.
Πρώτιστα, πηγαίνει να συναντήσει την θεία της την Πέρσα, που τώρα είναι αστέρι
του ελληνικού τραγουδιού κι η οποία, είκοσι χρόνια πριν, έχει διαφύγει λίγο πριν
τον πήχυ της ενηλικίωσης από τον ίδιο άνθρωπο, που για κείνην υπάρχει πια μόνο
στη μνήμη της ως ο αδερφός που ξέγραψε για πάντα, όταν έφυγε με όμοιο τρόπο,
μόνο που στη δική της περίπτωση, υπήρξε προορισμός, ένας νεαρός μουσικός που
θα σταθεί ο ίδιος ο ορισμός της δικής της ζωής.
Η θεία θα αντιμετωπίσει την ανιψιά σαν παιδί της, θα την κρύψει, το μέλλον
θα τρέξει όμορφα, το κορίτσι θα βρει γρήγορα κι απρόσμενα το οριστικό του ταίρι.
Αλλά η ζωή, δεν κυλάει πάντα με λιακάδες.
-Η δειλία μας πολλές φορές, μας κρατά πίσω στη ζωή;
Όποιος τολμά, ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες, νικά;
–Η δειλία είναι μια μπάλα από σίδερο δεμένη στο πόδι μας, συχνά
δεν το αντιλαμβανόμαστε αλλά κυριολεκτικά, πάσχουμε απ’ αυτήν.
Κατά την κρίση μου, είναι αναγκαίο να ακολουθούμε τα «θέλω» μας.
Η τόλμη εμπεριέχει επίγνωση και οδύνη. Δεν είναι αναγκαίο και δεν συμβαίνει
να νικάει η όποια τολμηρή πράξη μας.
Αλλά μόνο αν σταθούμε επίμονοι απέναντι στη ζωή, έχουμε πιθανότητες
να κερδίσουμε περισσότερη ευτυχία.
-Απομίμηση ζωής… Από τις δυνατότερες φράσεις του βιβλίου σου θεωρώ.
Πρέπει να συμβιβαζόμαστε με αυτήν;
–Όχι, αλίμονο! Το δύστυχες με τους ανθρώπους που ζουν κατ’ απομίμηση,
ενέχει δύο σκέλη. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μια κατά συνθήκη κοινωνική
ζωή «ομαλή», αλλά στην πραγματικότητα δεν χαίρονται τις στιγμές, που τους αξίζουν
και πάσχουν από έλλειμμα αυτοπεποίθησης στο να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους,
έστω και ρισκάροντας. Υπάρχουν κι άλλοι ωστόσο, χωρίς καμιά ελπίδα, που δε θα
νιώσουν ποτέ το συναίσθημα της έλλειψης κι αυτό της ανάγκης.
-Η ζωή είναι μία όμορφη λιακάδα που οφείλεις να
τη ζήσεις ανεφέλωτη;
–Η ζωή είναι δεν είναι πάντα μια ανεφέλωτη λιακάδα, αν συνέβαινε αυτό,
θα ζούσαμε σίγουρα έναν παράδεισο. Θα αντιλαμβανόμασταν έτσι όμως, πως
είχαμε ένα τέτοιο πλεονέκτημα; Έτσι, μας βάζει σε δοκιμασίες κι ίσως και να
πρέπει εν μέρει. Γιατί αν δεν νιώσεις λύπη, πώς θα την διαχωρίσεις από την χαρά,
αν δεν βιώσεις στιγμές δυστυχίας, πώς μπορείς να απολαύσεις τις αληθινές
ευτυχισμένες στιγμές;
-Καταπιάνεσαι με θέματα δύσκολα…
Σε μία εποχή όπου η Δημοκρατία νοσεί…
-Νόσησε πολύ η Δημοκρατία μας, όχι μόνο την επταετία αλλά και τα μετεμφυλιακά
χρόνια. Έκαναν χρόνια να σταθούν ξανά στα πόδια τους οι Έλληνες μετά από την
Κατοχή και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Αλλά ταυτόχρονα κι όσο οι δεκαετίες
διαδέχονταν η μία την άλλη, ζωντάνευαν νεανικά κινήματα, που απαιτούσαν
περισσότερη δημοκρατία ανά τον κόσμο, περισσότερη και πιο άμεση δημοκρατία.
Έτσι, εκείνη η εποχή χαρακτήρισε ιδεολογικά και τις επόμενες,
έτσι συμβαίνει.
-Τί σε οδήγησε να γράψεις αυτό το βιβλίο;
-Έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο δέκα βιβλίων, που εκδόθηκαν με την
δική μου υπογραφή, ζωντάνεψαν μέσα μου χρόνιες σκέψεις κι η επιθυμία μου
να γράψω για την γυναικεία χειραφέτηση.
Πότε μια γυναίκα, ακόμα και άγουρη ηλικιακά μπορεί να αποφασίζει άραγε για
τον εαυτό της και μάλιστα σωστά; Πέρσι, ωρίμασε μέσα μου η αρχή του μύθου,
πρώτιστα οι δύο ηρωίδες, οι συνθήκες, οι εποχές.
Γύρω μου ωστόσο, αγαπημένα πρόσωπα πάσχουν-πάσχουμε από
ζητήματα υγείας, ίσως λίγο πρόωρα ή άδικα για την ηλικία μας.
Αυτό, περιέπλεξε τον μύθο, τον βάρυνε αρκετά. Κι αφέθηκα να γράφω εντατικά
τόση άφεση σ’ αυτό που έκανα, που παραμέρισα στη ζωή μου, πολλά πράγματα.
Έτσι συμβαίνει ωστόσο συχνά με τους συγγραφείς. Δίνουμε φυσικό χρόνο
από τη ζωή μας.
Το αποτέλεσμα, το βιβλίο που προκύπτει, πρέπει ν’ αξίζει.
– Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις;
-Τα δικά μου βιβλία, έχουν προσανατολισμό πάντα προς το φως, ακόμα κι αν έχουν
πεδία με δραματικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει και στο «Είχε λιακάδα σήμερα».
χάρτινοι ήρωες δεν διαφέρουν από τους αληθινούς ανθρώπους.
Ζούμε με σκαμπανεβάσματα, συχνά αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αυτό που
αποζητώ να μεταδώσω είναι πως, τρικλοποδιές, μπορεί να προκύψουν πολλές.
Αλλά αξίζει να παλεύουμε για τα δύσκολα, ακριβώς επειδή στη ζωή,
υπάρχουν κι άλλα γεγονότα, γεμάτα φως κι ευτυχισμένες στιγμές.
-Η ελπίδα πεθαίνει;
–Η ελπίδα ΔΕΝ πρέπει να πεθαίνει!
Ακόμα κι αν νοσούμε παθολογικά ή ψυχολογικά, αξίζει πάντα να θυμόμαστε πως
η ζωή, είναι μια μακριά βόλτα που κρατάει χρόνια, το πόσα, δεν το ορίζουμε
αλίμονο εμείς. Αξίζει όμως, να απολαμβάνουμε καθετί όμορφο μάς συμβαίνει.
Τον θάνατο, υπάρχουν φορές που δεν μπορούμε να τον νικήσουμε.
Γράφω όπως συμβαίνει και να ζω, πλάι σε ανθρώπους, που παλεύουν
για να ’χουν μια καλύτερη ζωή.
«Είχε λιακάδα σήμερα»
Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί;
Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας;
Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις
ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου,
που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα,
λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση,
ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.
Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας,
που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν
για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον.
Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής.
Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους,
με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.
Ο χρόνος ωστόσο;
Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους;
Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα
ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο;
Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή.
Όση και να ‘ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του
Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και
κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη
γλυκόπικρη γεύση.
δέκα βιβλίων, που εκδόθηκαν με την
δική του υπογραφή ο Γιάννης Φιλιππίδης
με το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο
«Είχε λιακάδα σήμερα»(άνεμος εκδοτική) αποφάσισε να γράψει για τη
γυναικεία χειραφέτηση.
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του που σαγηνεύει,
καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη
γλυκόπικρη γεύση.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
«Τα δικά μου βιβλία, έχουν προσανατολισμό πάντα προς το φως, ακόμα κι αν έχουν
πεδία με δραματικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει και στο «Είχε λιακάδα σήμερα».
Οι χάρτινοι ήρωες δεν διαφέρουν από τους αληθινούς ανθρώπους.
Ζούμε με σκαμπανεβάσματα, συχνά αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αυτό που αποζητώ
να μεταδώσω είναι πως, τρικλοποδιές, μπορεί να προκύψουν πολλές.
Αλλά αξίζει να παλεύουμε για τα δύσκολα, ακριβώς επειδή στη ζωή, υπάρχουν
κι άλλα γεγονότα, γεμάτα φως κι ευτυχισμένες στιγμές» θα μου πει σε μία ακόμη
συζήτησή μας με αφορμή το νέο του βιβλίο. «Η ελπίδα ΔΕΝ πρέπει να πεθαίνει!
Ακόμα κι αν νοσούμε παθολογικά ή ψυχολογικά, αξίζει πάντα να θυμόμαστε πως
η ζωή, είναι μια μακριά βόλτα που κρατάει χρόνια, το πόσα, δεν το ορίζουμε
αλίμονο εμείς. Γράφω όπως συμβαίνει και να ζω, πλάι σε ανθρώπους, που παλεύουν
για να ’χουν μια καλύτερη ζωή» μου επισημαίνει.
-Είχε λιακάδα σήμερα…
Μπορείς να μου περιγράψεις εν συντομία την υπόθεση
του νέου σου βιβλίου;
-Οκτώβρη του ’71, ένα κορίτσι η Ισμήνη, δραπετεύει από μια επαρχιακή πόλη,
αναζητώντας το μέλλον, όπως το ’χε ονειρευτεί η ίδια. Δραπετεύει από την επιρροή
ενός οπισθοδρομικού και γραφικού πατέρα, ο οποίος εννοεί να την προξενέψει στα
βιαστικά με τον ευκατάστατο γόνο κάποιου φίλου του.
Πρώτιστα, πηγαίνει να συναντήσει την θεία της την Πέρσα, που τώρα είναι αστέρι
του ελληνικού τραγουδιού κι η οποία, είκοσι χρόνια πριν, έχει διαφύγει λίγο πριν
τον πήχυ της ενηλικίωσης από τον ίδιο άνθρωπο, που για κείνην υπάρχει πια μόνο
στη μνήμη της ως ο αδερφός που ξέγραψε για πάντα, όταν έφυγε με όμοιο τρόπο,
μόνο που στη δική της περίπτωση, υπήρξε προορισμός, ένας νεαρός μουσικός που
θα σταθεί ο ίδιος ο ορισμός της δικής της ζωής.
Η θεία θα αντιμετωπίσει την ανιψιά σαν παιδί της, θα την κρύψει, το μέλλον
θα τρέξει όμορφα, το κορίτσι θα βρει γρήγορα κι απρόσμενα το οριστικό του ταίρι.
Αλλά η ζωή, δεν κυλάει πάντα με λιακάδες.
-Η δειλία μας πολλές φορές, μας κρατά πίσω στη ζωή;
Όποιος τολμά, ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες, νικά;
–Η δειλία είναι μια μπάλα από σίδερο δεμένη στο πόδι μας, συχνά
δεν το αντιλαμβανόμαστε αλλά κυριολεκτικά, πάσχουμε απ’ αυτήν.
Κατά την κρίση μου, είναι αναγκαίο να ακολουθούμε τα «θέλω» μας.
Η τόλμη εμπεριέχει επίγνωση και οδύνη. Δεν είναι αναγκαίο και δεν συμβαίνει
να νικάει η όποια τολμηρή πράξη μας.
Αλλά μόνο αν σταθούμε επίμονοι απέναντι στη ζωή, έχουμε πιθανότητες
να κερδίσουμε περισσότερη ευτυχία.
-Απομίμηση ζωής… Από τις δυνατότερες φράσεις του βιβλίου σου θεωρώ.
Πρέπει να συμβιβαζόμαστε με αυτήν;
–Όχι, αλίμονο! Το δύστυχες με τους ανθρώπους που ζουν κατ’ απομίμηση,
ενέχει δύο σκέλη. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μια κατά συνθήκη κοινωνική
ζωή «ομαλή», αλλά στην πραγματικότητα δεν χαίρονται τις στιγμές, που τους αξίζουν
και πάσχουν από έλλειμμα αυτοπεποίθησης στο να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους,
έστω και ρισκάροντας. Υπάρχουν κι άλλοι ωστόσο, χωρίς καμιά ελπίδα, που δε θα
νιώσουν ποτέ το συναίσθημα της έλλειψης κι αυτό της ανάγκης.
-Η ζωή είναι μία όμορφη λιακάδα που οφείλεις να
τη ζήσεις ανεφέλωτη;
–Η ζωή είναι δεν είναι πάντα μια ανεφέλωτη λιακάδα, αν συνέβαινε αυτό,
θα ζούσαμε σίγουρα έναν παράδεισο. Θα αντιλαμβανόμασταν έτσι όμως, πως
είχαμε ένα τέτοιο πλεονέκτημα; Έτσι, μας βάζει σε δοκιμασίες κι ίσως και να
πρέπει εν μέρει. Γιατί αν δεν νιώσεις λύπη, πώς θα την διαχωρίσεις από την χαρά,
αν δεν βιώσεις στιγμές δυστυχίας, πώς μπορείς να απολαύσεις τις αληθινές
ευτυχισμένες στιγμές;
-Καταπιάνεσαι με θέματα δύσκολα…
Σε μία εποχή όπου η Δημοκρατία νοσεί…
-Νόσησε πολύ η Δημοκρατία μας, όχι μόνο την επταετία αλλά και τα μετεμφυλιακά
χρόνια. Έκαναν χρόνια να σταθούν ξανά στα πόδια τους οι Έλληνες μετά από την
Κατοχή και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Αλλά ταυτόχρονα κι όσο οι δεκαετίες
διαδέχονταν η μία την άλλη, ζωντάνευαν νεανικά κινήματα, που απαιτούσαν
περισσότερη δημοκρατία ανά τον κόσμο, περισσότερη και πιο άμεση δημοκρατία.
Έτσι, εκείνη η εποχή χαρακτήρισε ιδεολογικά και τις επόμενες,
έτσι συμβαίνει.
-Τί σε οδήγησε να γράψεις αυτό το βιβλίο;
-Έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο δέκα βιβλίων, που εκδόθηκαν με την
δική μου υπογραφή, ζωντάνεψαν μέσα μου χρόνιες σκέψεις κι η επιθυμία μου
να γράψω για την γυναικεία χειραφέτηση.
Πότε μια γυναίκα, ακόμα και άγουρη ηλικιακά μπορεί να αποφασίζει άραγε για
τον εαυτό της και μάλιστα σωστά; Πέρσι, ωρίμασε μέσα μου η αρχή του μύθου,
πρώτιστα οι δύο ηρωίδες, οι συνθήκες, οι εποχές.
Γύρω μου ωστόσο, αγαπημένα πρόσωπα πάσχουν-πάσχουμε από
ζητήματα υγείας, ίσως λίγο πρόωρα ή άδικα για την ηλικία μας.
Αυτό, περιέπλεξε τον μύθο, τον βάρυνε αρκετά. Κι αφέθηκα να γράφω εντατικά
τόση άφεση σ’ αυτό που έκανα, που παραμέρισα στη ζωή μου, πολλά πράγματα.
Έτσι συμβαίνει ωστόσο συχνά με τους συγγραφείς. Δίνουμε φυσικό χρόνο
από τη ζωή μας.
Το αποτέλεσμα, το βιβλίο που προκύπτει, πρέπει ν’ αξίζει.
– Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις;
-Τα δικά μου βιβλία, έχουν προσανατολισμό πάντα προς το φως, ακόμα κι αν έχουν
πεδία με δραματικό χαρακτήρα. Αυτό συμβαίνει και στο «Είχε λιακάδα σήμερα».
χάρτινοι ήρωες δεν διαφέρουν από τους αληθινούς ανθρώπους.
Ζούμε με σκαμπανεβάσματα, συχνά αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, αυτό που
αποζητώ να μεταδώσω είναι πως, τρικλοποδιές, μπορεί να προκύψουν πολλές.
Αλλά αξίζει να παλεύουμε για τα δύσκολα, ακριβώς επειδή στη ζωή,
υπάρχουν κι άλλα γεγονότα, γεμάτα φως κι ευτυχισμένες στιγμές.
-Η ελπίδα πεθαίνει;
–Η ελπίδα ΔΕΝ πρέπει να πεθαίνει!
Ακόμα κι αν νοσούμε παθολογικά ή ψυχολογικά, αξίζει πάντα να θυμόμαστε πως
η ζωή, είναι μια μακριά βόλτα που κρατάει χρόνια, το πόσα, δεν το ορίζουμε
αλίμονο εμείς. Αξίζει όμως, να απολαμβάνουμε καθετί όμορφο μάς συμβαίνει.
Τον θάνατο, υπάρχουν φορές που δεν μπορούμε να τον νικήσουμε.
Γράφω όπως συμβαίνει και να ζω, πλάι σε ανθρώπους, που παλεύουν
για να ’χουν μια καλύτερη ζωή.
«Είχε λιακάδα σήμερα»
Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί;
Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας;
Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις
ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου,
που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα,
λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση,
ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.
Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας,
που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν
για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον.
Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής.
Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους,
με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.
Ο χρόνος ωστόσο;
Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους;
Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα
ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο;
Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή.
Όση και να ‘ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.
Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του
Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και
κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη
γλυκόπικρη γεύση.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων
της Άνεμος Εκδοτική.
Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου.
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και επώνυμες ιστοσελίδες.
Από το 2013 αρθρογραφεί κι είναι αρχισυντάκτης στο
Εργογραφία
Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:
«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», μυθιστόρημα, 2006.
«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”», μυθιστόρημα, 2008.
«Μα, το ψάρι είναι φρούτο», οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες για ενήλικους αναγνώστες, 2011.
«Κρατάς μυστικό;», μυθιστόρημα, 2011.
«Ζωή με λες», παιχνίδια πεζογραφίας, 2011.
«Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης», μυθιστόρημα, 2012.
«Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης», μυθιστόρημα, 2014.
«Το ασανσέρ των οκτώμισι», θεατρικό, 2015.
«Κωδικός ελευθερία», παιχνίδια πεζογραφίας, 2015.
«Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων», μυθιστόρημα, 2017.
«Είχε λιακάδα σήμερα», μυθιστόρημα, 2019.
Πολυσυμμετοχικά
«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
«Προσωπογραφίες» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:
«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», μυθιστόρημα, 2006.
«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”», μυθιστόρημα, 2008.
«Μα, το ψάρι είναι φρούτο», οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες για ενήλικους αναγνώστες, 2011.
«Κρατάς μυστικό;», μυθιστόρημα, 2011.
«Ζωή με λες», παιχνίδια πεζογραφίας, 2011.
«Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης», μυθιστόρημα, 2012.
«Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης», μυθιστόρημα, 2014.
«Το ασανσέρ των οκτώμισι», θεατρικό, 2015.
«Κωδικός ελευθερία», παιχνίδια πεζογραφίας, 2015.
«Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων», μυθιστόρημα, 2017.
«Είχε λιακάδα σήμερα», μυθιστόρημα, 2019.
Πολυσυμμετοχικά
«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
«Προσωπογραφίες» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου