Ετσι πολύ ατένισα

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,

που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.

Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα∙

πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,

και πέφτουν, λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.

Πρόσωπα της αγάπης, όπως τα ‘θελεν

η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου,

μες στες νύχτες μου, κρυφά συναντημένα...

*Κωνσταντίνος Καβάφης 
«Έτσι πολύ ατένισα –»
γράφτηκε το 1917

Στο αρχικό δίστιχο του ποιήματος,ο Καβάφης δηλώνει πως έχει τόσο πολύ και με 

τέτοια ένταση -έτσι πολύ- ατενίσει την ομορφιά, ώστε η όρασή του είναι πια γεμάτη 
από αυτή.
Σκόπιμα αφήνει απροσδιόριστη την έννοια της ομορφιάς, επιτρέποντας στον 
αναγνώστη να της δώσει το νόημα που ο ίδιος επιθυμεί, μιας και επί της ουσίας 
η ομορφιά αποτελεί πηγή έμπνευσης σε κάθε πιθανή της έκφανση.

Στη δεύτερη κι εκτενέστερη στροφή, θα προσδιορίσει ειδικότερα πως μιλά για 
την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, υπονοώντας αλλά μη δηλώνοντας 
το φύλο στο οποίο αναφέρεται.
Η ομορφιά του ανθρώπινου σώματος προσφέρει αισθητική απόλαυση, αλλά 
κι έμπνευση στον ποιητή, ο οποίος δε διστάζει να εκφράσει το θαυμασμό του 
έστω κι αν γνωρίζει πως η ιδιαιτερότητα των προτιμήσεών του θα προκαλέσει 
την αντίδραση της συντηρητικής κοινωνίας.

Η ασάφεια αυτή αφήνει το ποίημα ανοιχτό σε μια διπλή ανάγνωση,διευρύνοντας 
τους αποδέκτες του και αναγνωρίζοντας εμμέσως πως το ανθρώπινο κάλλος δε 
γνωρίζει διακρίσεις.

...ένα σημαντικό μέρος της ποίησης του Καβάφη είναι αφιερωμένο στην εξύμνηση 
του έρωτα και της ομορφιάς. Ο ποιητής παρατηρεί, θαυμάζει και αποτυπώνει τα 
ερωτικά του ινδάλματα στην ποίησή του, επιθυμώντας να τα διαφυλάξει απ’ τη 
φθορά ή τη λήθη που κατ’ ανάγκη φέρνει το πέρασμα του χρόνου.
Η ομορφιά του ανθρώπινου σώματος προσφέρει αισθητική απόλαυση,αλλά 
κι έμπνευση στον ποιητή, ο οποίος δε διστάζει να εκφράσει το θαυμασμό του, 
έστω κι αν γνωρίζει πως η ιδιαιτερότητα των προτιμήσεών του θα προκαλέσει 
την αντίδραση της συντηρητικής κοινωνίας.