ειναι δυνατον να ζησουμε χωρις ψεμα ?
ειναι δυνατον να δουμε τον φιλο, την φιλη μας να χυνει ενα δακρυ και να κρατησουμε αυτην την εικονα, βαθυα μεσ' την ψυχη, σαν βρεφος σε αγκαλια ζεστη?
Μπορουμε επιτελους να παλεψουμε για μια κοινωνια, η οποια διακατεχεται απο σεβασμο σε ολους? Μπορουμε επιτελους να αρχισουμε να λεμε τις λεξεις, που θελουμε να πουμε
και οχι αυτες, που πρεπει να ακουστουν?
Μπορουμε να δεχτουμε ως καταθεσεις ζωης, βλεμματα και χαμογελα των ανθρωπων
που μας περιβαλλουν?
Τι ειναι ο ανθρωπινος πονος?
Ποσο ειμαστε ικανοι να κατανοησουμε την αναγκη του διπλανου μας?
Σεβομαστε τον εαυτο μας?
Το Μεγαλο Ταξιδι μας περιμενει ολους...ειτε διαλεγουμε να περιμενουμε,
ειτε διαλεγουμε να πιεσουμε την αναχωρηση..ειναι αδιαφορο..
Ειμαστε Ολοι υπολογοι στους υπολοιπους και στους επομενους...
Παλευουμε για οσα ειναι αναφαιρετο Δικαιωμα μας.
Αγωνιζομαστε για την ανθρωπινη αξιοπρεπεια.
Δακρυζουμε μπροστα στη αληθεια.
Φτυνουμε το ψεμα.
Αναλογιζομαστε πανω στον χαμο.
Ορθωνομαστε περηφανα μπροστα σε δυναμεις απιστευτα δυνατες.
Ζουμε μεσα στην ομορφια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου